‘Op onze eerste date waren we al smoorverliefd’
Matteo La Rosa (24) was net richting stad gevlucht om er te studeren. Jannes Van de Velde (23) werkte daar zijn middelbare school af. Intussen zijn ze al vijf jaar onafscheidelijk. ‘Wij hebben totaal geen nood aan me-time.’
Matteo: ‘Toen ik Jannes bijna vijf jaar geleden leerde kennen, was ik na een moeilijke periode naar Antwerpen gevlucht. Ik ben een Italiaanse Limburger uit Genk, maar voelde dat ik daar weg moest. Ik had een relatiebreuk achter de rug en mijn thuissituatie was heel lastig.’
Jannes: ‘Ik ben een rasechte Antwerpenaar, een stadsjongen, en ik zat in mijn zevende jaar kapper. Matteo studeerde aan de academie van Antwerpen voor modeontwerper. We volgden elkaar op Instagram, maar kenden elkaar niet.’
Matteo: ‘Ik vond de foto’s van Jannes heel fascinerend. Bijzonder mooi en professioneel ook. Ik dacht dat hij een soort influencer was. Toen ik reageerde op een Instagram-story van hem, zijn we aan de praat geraakt.’
Jannes: ‘We hebben maar heel kort gechat. We bleken bij elkaar om de hoek op kot te zitten en besloten om snel af te spreken. Ik verbaas me nog altijd over hoe vanzelfsprekend wij vanaf de eerste seconde met elkaar omgingen, we voelden ons meteen op ons gemak bij elkaar.’
Toevallig dezelfde tattoo
Matteo: ‘Ik was niet echt op zoek naar een lief. Ik had net een heel serieuze maar ook wat beschadigende relatie van vier jaar achter de rug, met een jongen. Daarvoor heb ik ook met meisjes gedatet. Toen ik voor het eerst verliefd werd op een jongen, kwam ik op een emotionele rollercoaster terecht. Was ik dan biseksueel? Na een tijdje ben ik gestopt met te proberen om er een label op te plakken. Ik word verliefd op mensen, punt.’ ten aan het MAS hebben we voor het eerst gekust. Jannes is die nacht ook meteen blijven slapen. Het voelde heel natuurlijk aan. Het zou vreemd geweest zijn mochten we elk naar onze eigen kot zijn gegaan.’ Jannes: ‘Het ging behoorlijk snel. Op de dag dat we afspraken, werden we smoorverliefd. Alles klopte, waarom zou je zo’n fijn gevoel dan tegenhouden of bewust vertragen? Wij hebben nooit het gesprek moeten voeren dat veel koppels in het begin wél hebben, over hoe het precies zit en of het serieus is. Dat lag bij ons voor de hand, we zijn er gewoon meteen voor gegaan.’
Verschillende achtergronden Matteo: ‘Toen Jannes afgestudeerd was als kapper, zijn we een halfjaar bij mijn mama in Limburg gaan wonen. Voor hem was dat een serieuze aanpassing, maar die rust deed ons ook goed. Ik had wat tijd en ruimte nodig om na te denken of ik nog wilde voortstuderen. Ik zat een beetje vast, voelde ik, en Jannes heeft me uiteindelijk in de juiste richting geduwd. Hij zei: waarom begin je niet voor jezelf? Ontwerp kleren, leer jezelf zoveel mogelijk aan, misschien is dat diploma helemaal niet nodig. Ik ben hem nog altijd heel dankbaar voor zijn geloof in mij.’
Jannes: ‘Nadien hebben we nog een tijd samengewoond in Antwerpen. Die stadsomgeving leek ons geschikter voor onze jobs: Matteo als ontwerper, en ik als makeupartiest en haarstilist. We huurden een appartement, maar wilden dat geld liever in een eigendom steken. Alleen bleken onze eisen te hoog voor ons budget. Wij hebben heel veel spullen die noodzakelijk zijn voor het werk dat we doen, maar vonden geen huisje met genoeg ruimte.’ Matteo: ‘Dit jaar hebben we een huis gekocht in Genk. Voor mij zijn het mijn roots, maar voor Jannes is het een heel andere omgeving dan hij gewend was.’ Jannes: ‘Onze verschillende achtergronden hebben nooit tot grote problemen geleid, maar we hebben ons toch wat moeten aanpassen. De Antwerpse stadsmentaliteit is van een andere orde dan de Limburgse. Ik vond het bijvoorbeeld gek hoe close Matteo is met zijn familie. Dat zijn mama meerdere keren per dag belde, vond ik raar.’ Matteo: ‘Ik heb wat water in mijn wijn moeten doen. Aan de andere kant heeft Jannes zo wel gezien hoe het ook kan, en is hij veel meer beginnen te investeren in zijn eigen familie.’
Jannes: ‘We hebben een logeerkamer ingericht, en een aparte badkamer voor gasten.
‘Wij kunnen soms uren naast elkaar in de zetel zitten zonder iets tegen elkaar te zeggen’