Nooit meer ‘de eendagsvlieg’
Bij de start in Hongarije was hij hooguit een outsider, maar nu hij de Giro op zak heeft, lijkt Jai Hindley definitief gelanceerd om uit te groeien tot een vaste waarde in het grote klassementswerk.
Hij had het al eens meegemaakt, twee jaar geleden in de ‘corona-editie’. Ook toen was Jai Hindley aan de afsluitende tijdrit van de Giro begonnen met de roze trui om de schouders. Maar waar hij in 2020 de bui al vooraf zag hangen met een voorsprong van slechts 86 honderdsten van een seconde op de betere tijdrijder Tao Geoghegan Hart, kon hij deze keer met een veilige marge van 85 seconden Verdi’s triomfmars uit Aida al horen weerklinken nog voor de arena van Verona in zicht was.
De 105de Ronde van Italië was geen editie voor de eeuwigheid. Daarvoor werd tussen de pretendenten voor de eindzege te afwachtend gekoerst, verlamd als ze leken door de minieme tijdsverschillen en het vooruitzicht van het moordende slot in de Dolomieten. Maar spannend bleef deze afvallingsrace wel heel lang. En zaterdag werd daar alsnog enig piment aan toegevoegd met een ultieme ommekeer volgens de betere Giro-traditie. Richard Carapaz betaalde het gelag.
De Girozege van Jai Hindley was in de eerste plaats de triomf van het geduld, alsof de Australiër al dagen de koninginnenrit van zaterdag had afgewacht. ‘Ik wist dat deze rit met de brutale slotklim van de Fedaia cruciaal zou zijn’, sprak de klimmer met de diepe stem. ‘Met de ploeg hebben we in deze Giro geprobeerd onze kansen te grijpen wanneer ze zich aandienden zonder nodeloos energie te verspillen. Toen ik hoorde dat Carapaz moest lossen, gaf dat een boost om alles op alles te zetten tot de finish.’
Thuis in de Laars
Twintig jaar nadat Cadel Evans als eerste Australiër de roze trui droeg en elf jaar na diens Touroverwinning, bezorgde Hindley, die in Andorra woont en door corona al tweeënhalf jaar niet meer in zijn thuisland was, Australië de tweede eindzege in een grote ronde. Als kind kreeg Jai de wielermicrobe ingelepeld van zijn uit Engeland afkomstige vader, een amateurwielrenner die zijn twee zonen op de wielerbaan van Perth, West-Australië, in de sport introduceerde.
‘Ik herinner me dat ik als kleine jongen al voor de buis zat om naar de samenvattingen van de etappes in de Tour en de Giro te kijken – integrale uitzendingen hadden we in Australië toen nog niet. Ik wist al op jonge leeftijd dat ik van wielrennen mijn beroep wilde maken. Betaald worden om hele dagen op je fiets te zitten, wat is er mooier?’
Zoals voor alle Australiërs liep ook voor Hindley het pad naar het profbestaan via Europa, en in zijn geval de Laars. Als belofte reed hij tijd voor een Italiaans team en onderscheidde hij zich met een derde plaats in de door Pavel Sivakov gewonnen Baby Giro van 2017. Een van de adelbrieven die hem het jaar nadien een eerste profcontract opleverden bij Sunweb, het huidige Team DSM.
In zijn derde grote ronde bij de profs, de najaarseditie van de Giro 2020, volgde de grote doorbraak op het hoogste niveau. Schijnbaar helemaal vanuit het niets triomfeerde Hindley in de rit over de Stelvio om in de eindstand tweede te worden en kopman Wilco Kelderman voor te blijven.
‘Na die Giro was ik supergemotiveerd om te bewijzen dat ik op dat hoge niveau constant kon blijven presteren. Ik trainde hard, maar het kwam er vorig jaar niet uit. Was ik niet ziek, dan kwam ik ergens ten val. Erg frustrerend. In de Giro was er dan die zitvlakblessure – niet zomaar een blessure, maar echt next level, really crazy. Ik probeerde me klaar te stomen voor de Vuelta, maar haalde de selectie niet. Mensen begonnen te zeggen dat 2020 een toevalstreffer was.’
Nieuwe klassementsploeg Door Richard Carapaz uit de roze trui te fietsen, doorbrak Hindley ook de Giro-hegemonie van Ineos Grenadiers, die drie van de vier voorgaande edities hadden gewonnen. Op de Blockhaus, rit negen, verzuimde Carapaz om de Australier achteruit te slaan. Door zich blind te staren op Romain Bardet en Mikel Landa duldde de Ecuadoraan dat de geloste Hindley terugkeerde, de rit won en definitief in koers kwam. Een week later, onderweg naar Turijn, liet de olympische kampioen zich door de putsch van Hindleys ploeg verleiden tot een overmoedige aanval. De coole Hindley pareerde met soepele tred, voelde zich de morele winnaar en zou vanaf dan de roze trui geen duimbreed meer toegeven om zelf op D-day toe te slaan.
De man uit Perth bezorgde Bora-Hansgrohe de allereerste eindzege in een grote ronde. Voorheen was de zelfverklaarde Band of Brothers in het drieweekse werk nooit dichter gekomen dan de viereen de plaats van Emanuel Buchmann in de Tour 2019. Aan het einde van dat jaar sprak teammanager Ralph Denk al de ambitie uit om het seizoen erop een podiumplaats te halen in een grote ronde. In de zomer van 2020, toen Bora en Hansgrohe hun contract verlengden tot eind 2024, droomde de Duitser hardop van Tourwinst. Het vertrek van Peter Sagan afgelopen winter creëerde budgettaire ruimte om zijn klassementskern verder te verbreden met onder meer Hindley en Aleksandr Vlasov, de Rus die over een maand het mooie weer moet maken in de Tour.
Of de 26-jarige Australiër ook in de Tour ooit met de zwaargewichten mee kan boksen, valt – zeker gezien zijn beperkingen als tijdrijder – nog te bezien. Hindleys debuut in La Grande Boucle volgt ten vroegste volgend jaar. In afwachting daarvan heeft hij alvast het predicaat eendagsvlieg definitief van zich afgeschud.
Jai Hindley haalt na zijn tweede plek in 2020 eindelijk zijn gram. ‘Mensen begonnen te zeggen dat het een toevalstreffer was’