Klare wijn in het koffiehuis
Seizoen 2, elke dinsdag om 23 uur op BBC2 en dit najaar op Eén. Het eerste seizoen staat binnenkort opnieuw op VRT Nu. ¨¨¨¨è
Twee acteurs gevangen in een soms verhitte discussie, tien afleveringen van tien minuten lang, telkens op dezelfde locatie – een Londense pub – gedraaid. Het eerste seizoen van State of the union moet voor sommige kijkers erg benauwend zijn geweest, net zoals een huwelijk van jaren al eens wordt ervaren.
Laat deze uitmuntende reeks uitgerekend daarover gaan. Rosamund Pike en Chris O’Dowd vertolkten toen een koppel dat elkaar wekelijks trof op café, voor ze afzakten naar hun sessie bij de relatietherapeut. Ze kwamen samen aan om te tonen dat ze er ook samen uit wilden komen. Dat is vast een routine waar zo’n therapeut veel betekenis in ziet.
Het tweede seizoen houdt vast aan die formule, maar met een ander koppel. Opnieuw zijn we van de sessies zelf geen getuige, wel van de minuten die eraan voorafgaan. Met Ellen (Patricia Clarkson, immer grandioos) en Scott (de Ierse klasbak Brendan Gleeson), zestigers, draait het deze keer om een relatie met veel meer jaren op de teller.
State of the union blijft een reeks die erg licht aanvoelt, maar toch vol rake en soms geestige observaties zit. De gesprekjes vol gekibbel amuseren. Ze vertellen altijd iets, zelfs als ze schijnbaar banaal verlopen.
Zoals wanneer Scott voor het eerst het koffiehuis binnenstapt waar dit seizoen zich afspeelt. De branding van de bonen kan hem gestolen worden, hij wil gewoon een koffie. En hij wil weten of Jay, die de zaak uitbaat, een man of een vrouw is. Voor Scott horen de dingen nu eenmaal eenvoudig te zijn. Je kunt je zijn verwarring voorstellen wanneer Ellen zegt dat ze altijd van hem zal blijven houden, kort nadat ze het idee van een scheiding op tafel heeft gegooid. Hij: ‘Dat is het koffiehuis dat spreekt.’ Zij: ‘Ik zou precies hetzelfde zeggen in een steakhouse of golfclub.’
Ook dit seizoen is bedacht door de Engelse schrijver Nick Hornby, die met zijn bekroonde scenario’s voor An education en Brooklyn eerder al bewees in meer dan één vorm grandioze fictie te kunnen uitwerken. Filmmaker Stephen Frears, die jaren terug Hornby’s roman High fidelity adapteerde, zette zich wederom in de regiestoel.
De charme van de reeks – die zich afspeelt in de VS – zit ’m in de speelse dialogen. In de vertolking van Clarkson, die het nukkige jongetje-in-een-mannenlijf Gleeson grandioos uit balans brengt. Het verplicht hem om stil te staan bij wat zich voor zijn ogen afspeelt. De afleveringen zijn perfect qua lengte en keer op keer te snel afgelopen. Op dit niveau, met steeds nieuwe duo’s, mag deze reeks nog een hele poos doorgaan. Een fikse ruzie schept tenslotte klaarheid, soms over de grenzen van een huishouden heen.
blijft een reeks die erg licht aanvoelt, maar toch vol rake en soms geestige observaties zit
Freelancejournalist