Inwilligen oprechte eisen blijft haast onmogelijk
Een ratjetoe aan redenen zette werknemers in de publieke sector aan tot actie. Natuurlijk voert de bezorgdheid om de koopkracht de boventoon. Maar de aanleiding zat veelal dieper, waarbij de bekommernis over de werkomstandigheden als een rode draad oplichtte. Werknemers bij het openbaar vervoer ergeren zich kapot aan het gebrek aan efficiëntie, leerkrachten hekelen de planlast, in de gevangenissen valt er heel wat te zeggen over de infrastructuur.
Actievoerders verdienen respect. Wat is er mis met mensen die hun job onder de best mogelijke voorwaarden willen uitvoeren? Het vergt niet zoveel empathie om daarvoor begrip te hebben, tenminste bij de niet-gebruikers van trein, tram en bus. Toch wordt het haast onmogelijk om de eisen in te willigen. Bijkomende investeringen in de publieke sector kunnen helpen. Maar de diverse overheden spenderen erg veel geld aan administraties en publieke instellingen, zeker in vergelijking met het buitenland. Een overheidsbeslag van meer dan 50 procent levert de staat veel geld op. Daarom moet er over efficiëntie worden nagedacht: aartsmoeilijk en weinig populair.
Ook de bezorgdheid rond koopkracht garandeert geen eenvoudige oplossingen. De voorthollende inflatie blijft een internationaal fenomeen, de Belgische overheid kan dat niet absorberen. Misschien kalmeert een renteverhoging van de Europese Centrale Bank de prijsstijgingen wat. De automatische indexeringen en de dure btw-verlaging op energie compenseren een stuk. Wellicht volgt er nog een extra geste voor de inkomenscategorieën die tussen verschillende stoelen vallen.
Het valt op hoezeer regeringspartijen vanuit verschillende invalshoeken welwillend naar die vraag om koopkrachtherstel luisteren. Er gaat geen dag voorbij of er verschijnen miljarden kostende plannen, geen ervan goed onderbouwd met een rechtszekere manier om de uitgaven te dekken. De aanpak helpt om het laatste restje austeriteitsgevoel volledig te laten verdampen, ondanks een lege kas.
Toch blijft er een groot verschil met de tijden toen regeringen in crisistijd de burgers om reële inspanningen vroegen en hen door de tunnel joegen. Toen kreunde het land onder de werkloosheid, tegenwoordig heerst een krapte op de arbeidsmarkt. Daarom moet er ook actie gevoerd worden om meer mensen aan de slag te krijgen en te houden. Dat levert meerinkomsten op. Die kunnen geïnvesteerd worden in betere werkomstandigheden in de publieke sector. En wie weet, komt daar extra loon bovenop.
Het laatste restje austeriteitsgevoel lijkt volledig verdampt, ondanks een lege kas