Vier cheeta’s, een zebraveulen en zes uur lang wachten op ‘de kill’
Wegsprinten van een everzwijn in de Ardennen, wilde hamsters vervloeken in Wenen of achter cheeta’s aanzitten in Kenia. Leerkracht Alex Brackx doet alles voor de perfecte foto. Met resultaat.
Het groepje van vier cheeta’s had al twee dagen niet meer gegeten. Ze waren onderweg naar een vallei waar zebra’s, gazelles en antilopes graasden. Potentiële prooien. Op de achtergrond volgde er een terreinwagen, uiterst behoedzaam. Daarin zat Alex Brackx met zijn fototoestel in de aanslag. Wachten en kijken, en dat zes uur lang. Daarna ontvouwde de gruwel zich op honderd meter van zijn lens. Een kwestie van seconden. Hij drukte af. Een cheeta vloog op een zebraveulen en zette er zijn klauwen in. Moeder zebra intervenieerde nog. Tevergeefs.
‘Ik heb een kill.’ Dat ging meteen na afloop door het hoofd van de 51-jarige Gentenaar. Daarna de ongerustheid: het staat er toch echt op? Al meer dan tien jaar legt hij zich toe op wildlifefotografie: het documenteren van het leven van dieren in het wild. Maar het abrupte einde van dat leven vastleggen, het moment waarop het ene dier het andere dier doodt, blijft een zeldzaamheid, vertelt hij aan de telefoon. Hij herinnert zich nog hoe de haren in zijn nek overeind stonden.
Deze foto uit Kenia van vorig jaar komt bij Brackx thuis te hangen. Temeer omdat hij er vorige week de fotowedstrijd van Africa Geographic, een reis- en conservatiebedrijf, mee gewonnen heeft. Met die prijs mag hij een nieuwe reis naar Afrika maken. Al hoeft elke aspirerende wildlifefotograaf het helemaal niet zo ver te zoeken, verzekert hij ons.
Achtervolgd door een everzwijn
Zijn volgende trip is bijvoorbeeld naar de Kalmthoutse Heide. Geen kick groter dan een havik die boven hem cirkelt. Vorig weekend was hij in Wenen om achter wilde hamsters aan te zitten op de kerkhoven daar. Serieus gevloekt wel, geeft hij toe. Dat zijn rappe beesten. De Ardennen is een van zijn favoriete bestemmingen, behalve die keer toen een everzwijn de achtervolging ingezet had. ‘Nog nooit zo snel in mijn auto gezeten.’
Mensen – in essentie ook onderdeel van de natuur – fotografeert Brackx liever niet. Daar zijn al genoeg foto’s van. Op Instagram ziet hij ze voorbij komen. Selfie na selfie, als reclameborden. Wat Brackx zo apprecieert aan vogels of slakken, is dat ze hun plan trekken, leven volgens hun instinct. Hij geniet van de rust en stilte die hij ervaart tijdens het gadeslaan van dieren, vanachter zijn camouflagenet. Dat contrasteert nogal met zijn vorige passie: hij was een folkrocker, maar niet per se van het ingetogen soort. ‘Ook daarin heb ik me volop gesmeten’, beseft hij.
Zijn volgende trip is naar de Kalmthoutse Heide. Geen kick groter dan een havik die boven zijn hoofd cirkelt
Op Sint-Gregorius in Gent kennen ze Brackx als de leraar taal en rekenen die zijn leerlingen al eens meeneemt naar buiten om een buizerd te spotten. Hij wil ze schoonheid laten ervaren, maar ook tonen ‘dat we moeten beschermen wat we nog hebben’. Want vanachter zijn fototoestel ziet hij de wereld veranderen. De gletsjers op Spitsbergen zijn niet meer wat ze ooit geweest zijn, stelde hij een dikke maand geleden nog ter plekke vast. Dichter bij huis maakt hij zich zorgen over het feit dat hij alsmaar minder vogels ziet en dat er bomenrijen sneuvelen.
Dit jaar vertrekt de wildlifefotograaf opnieuw op een lange reis van acht à negen maanden, overal ter wereld. Hij hoopt onder meer op een herkansing in Borneo. Negen dagen lang heeft hij al eens in de gietende regen op het eiland zitten wachten op die ene foto. ‘Dan kom je jezelf weleens tegen.’ Zijn vriendin gaat mee. Gelukkig houdt ze ook van de jungle, zegt hij.