Het leven is ‘ça va’
De volledige reeks staat nog 48 uur op VRT Nu. Haast u.
Ook te zien op NPO3, elke donderdag om 23.21, en via NPO plus ★★★★⭐ ‘Het is ça va.’ ‘Ik heb een soort van depressie, denk ik.’ ‘Ik denk dat ik zot aan het worden ben, of zo.’ Kent u ze, dat soort stopwoorden van vandaag? Een ode aan de nuance. Of noem het millennial-twijfel. Niets is zwart of wit, niets is per definitie complex, maar niets is ook per definitie simpel. Alles is een soort van. Fluïde, zeg maar.
Dat gevoel is de rode draad in de Canadese televisiereeks Sort of. Daarin volgen we Sabi Mehboob (zij/hen), non-binair, millennial, van Pakistaanse komaf, fan van klingelende armbanden, croptops en glitterkleren. Bilal Baig, die de hoofdrol speelt, schreef ook mee aan het scenario. Het leven loopt ça va, met een halftijdse job in een café en een halftijdse job als nanny in het Canadees-Aziatische gezin van Bessie en Paul. Wanneer Paul openlijk twijfelt of Sabi wel de meest geschikte oppas voor zijn kinderen is – met de wraakroepende uitsmijter ‘Maar ik ben wel blij dat mijn kinderen aan jou zijn blootgesteld’ – keert Sabi stampvoetend de hielen en besluit om met maatje 7ven mee naar Berlijn te trekken, de stad die in hun dromen vrijheid van denken en vrijheid van zijn belichaamt.
Maar zoals dat wel vaker gaat met Grote
Dromen, komt het Lot spaken in de wielen steken. Bessie, de moeder van het oppasgezin, raakt zwaargewond bij een fietsongeval en valt in een diepe coma. Sabi voelt zich gedwongen om te blijven zorgen voor Paul en de twee kinderen. De vier groeien noodgedwongen dichter naar elkaar toe, en ook de heerlijke 7ven (een rol van Amanda Cordner, een rijzende ster in Canada), die gedesillusioneerd terug is uit Berlijn, krijgt een rol in de gezinsconstellatie.
En dan is er nog Sabi’s moeder. Zij is een traditionele Pakistaanse vrouw die probeert vat te krijgen op het snelle leven in Toronto. In haar hart, hoofd en ziel is Sabi nog steeds de jongen die ze bijna dertig jaar eerder op de wereld zette, en wanneer ze op een onbewaakt moment ontdekt dat haar kind zwaar opgemaakt, in een jurk, op hakken en met haar eigen Pakistaanse armbanden door de stad struint, is alles even niet meer ça va.
Het is een mooie reeks, zo één die personages met liefde en humor neerzet. In tegenstelling tot wat bovenstaande samenvatting kan doen vermoeden, komt niemand er karikaturaal uit. Zelfs vader Paul niet. De makers hebben ook diep nagedacht over het begrip ‘identiteit’, en op hoeveel aspecten van het leven het van toepassing is. Maar het is vooral mooi om te zien hoe iedereen op hun eigen manier een groei doormaakt. Van Sabi’s moeder tot de dochter van de comateuze Bessie. En Sabi zelf, allicht. Want voilà, het leven staat nooit stil, niets is in steen gebeiteld en de mens is sterk genoeg om mee te groeien. Het is een boodschap om in te kaderen, als Bond zonder Naam dat al niet ooit gedaan heeft.
Redacteur De Standaard
Of de non-binaire Sabi wel een geschikte kinderoppas is, wordt betwijfeld, maar de vader des huizes ‘is wel blij dat zijn kinderen aan Sabi zijn blootgesteld’
steeds minder kinderen onbezonnen buitenspelen. In oude buurten, waar iedereen elkaar kende, heerste er sociale controle. De achterbuurvrouw hield een oogje in het zeil wanneer de kinderen op straat speelden, en schoot te hulp wanneer een z’n knietjes stuk viel. ‘Dat vangnet zijn we kwijtgespeeld’, zeg Mouton. ‘Daarom zie ik buitenspelen vooral floreren in wijken die autoluw zijn én een sterke sociale cohesie kennen.’
Het zijn veranderende tijden, zegt Furedi. Recent was hij nog in Estland. Hij zag er kinderen, zonder enige begeleiding, van een brug springen in het water eronder. ‘Ik kon niet geloven wat ik zag’, zegt hij. ‘Ik vond het prachtig om kinderen zo te zien spelen.’ Maar hij keek naar utopie. Een fata morgana in het westerse opvoeden. ‘Bij ons zouden de ouders daarbij opgepakt worden voor kinderverwaarlozing’, klinkt het.
Volgens hem is die risico-averse manier van opvoeden ontstaan in Californië. Via de rest van de VS en de Angelsaksische landen verspreidde de trend zich over de rest van de wereld. De Lage Landen gingen al voor de bijl. Hij vreest dat ook in Estland over een tijd geen kinderen meer van brugjes zullen springen.
‘De blik op het kind verandert’, zegt hij. ‘Het wordt als breekbaar beschouwd en de passieve kant wordt aangemoedigd.’ Nestel je maar veilig met de iPad op de zetel, zoiets. ‘Terwijl kinderen net heel veerkrachtig zijn, en hun actieve zijde moet worden gestimuleerd. Als je je kind afsluit van ervaringen, kan het niet sterk worden.’ ra’s in babyfoons tot leerling-volgsystemen in het onderwijs. ‘Daardoor kennen ouders de punten van hun kind soms al voor het van school is thuisgekomen’, zegt Gabriels. Dat ontneemt het kind de kans om zelf te leren zeggen dat het een slecht rapport heeft.
Veel ouders zouden het graag anders zien. Dat de Netflix-reeks Stranger Things zo populair is bij dertigers en veertigers, heeft grotendeels te maken met de periode waarin ze zich afspeelt: de jaren 80. De hoofdrolspelers zijn kinderen die onbezonnen op fietsjes door de straten crossen en avonturen beleven. Vrij van zorgen en ongeremd zijn ze kind. De serie appelleert daarmee aan de eigen jeugd van de jonge ouders vandaag. Aan hun eigen eeuwigdurende zomeravonden met vrienden buiten.