‘De Red Flames zijn te braaf, in Engeland wordt al eens geroepen’
Met een duel tegen Engeland trappen De Red Flames vanavond hun EK-voorbereiding af. Justine Vanhaevermaet (30), die speelt in de prestigieuze Engelse FA’s Women’s Super League, vindt dat de nationale ploeg nog iets kan leren van de Engelsen. ‘De ik-wil-hier-winnen-mentaliteit mis ik hier soms nog.’
Justine Vanhaevermaet veroverde in haar eerste seizoen in Engeland meteen een basisplaats bij Reading, dat achtste eindigde. Over het Kanaal ging voor de Red Flame een nieuwe wereld open. ‘Wat een professionalisme! Iets wat ik miste bij mijn vorige ploegen (in Noorwegen, Duitsland en België, red.)’, is ze eerlijk. ‘Ik hou van de voetbalcultuur die in Engeland heerst. Bovendien speel ik er elke week tegen de beste speelsters ter wereld. Ik ben er enorm geëvolueerd.’
Vroeger combineerde Vanhaevermaet haar carrière bij Lierse en Anderlecht nog met een job als kinesist: overdag fulltime werken om dan ’s avonds afgepeigerd toe te komen op training. Dan ziet haar leven er nu wel anders uit. ‘België kan op dat vlak nog veel leren van Engeland’, zegt ze. ‘Ik ben het levende bewijs van hoeveel progressie je kan maken als je honderd procent voor het voetbal kan leven’, glundert ze.
Carrière gaat crescendo
Vanhaevermaet is al 30 jaar, maar haar carrière lijkt nu pas echt van de grond te komen. Ook bij de Red Flames ontpopt ze zich steeds meer als een van de sterkhouders. De verdedigende middenveldster pikt zelfs af en toe een doelpunt mee. Zowel op fysiek als technisch
JustineVanhaevermaetvlak werd ze in Engeland een completere voetbalster. Ze werd het afgelopen seizoen dan ook voortdurend van dichtbij gevolgd. ‘Om de zoveel weken werd onze kracht bijvoorbeeld opnieuw getest. Daarna kregen we nieuwe schema’s om op voort te bouwen. Iets wat ik voordien bij geen enkele club had gekregen. De intensiteit ligt er ook zoveel hoger dan wat ik gewend was. Fysiek ben ik er serieus op vooruitgegaan.’
Vanhaevermaet moest er twee fitnesssessies per week voor afwerken, eentje voor de benen en eentje voor het bovenlichaam. ‘En daarnaast deed ik zelf nog een extra sessie voor mijn bovenlichaam’, vult ze aan. ‘Ik kwam ook vaak vroeger naar een training of bleef langer om nog te fitnessen. Ook op het veld doen we pliometrie (oefeningen waarbij spieren in korte tijdsintervallen maximale kracht uitoefenen, red.): horden, sprongen, richtingsveranderingen.’
Tactisch had ze minstens twee specifieke veldtrainingen per week, plus een videoanalyse over de tegenstander voor de wedstrijd en over haar team na de wedstrijd. ‘Saai? Integendeel! Door mee te denken met onze trainersstaf, heb ik zoveel geleerd. Op dinsdag hadden we vaak pasvormen om patronen erin te slijpen en op woensdag speelden we dan elf tegen elf om dingen te testen.’
Harder durven zijn
Een nieuwe wereld, dus. En dat verschil merkt ze ook bij de Red Flames. Onze nationale vrouwenploeg zette de jongste jaren dan wel veel stappen vooruit, toch kunnen ze nog heel wat leren van Engeland, vindt Vanhaevermaet. Vooral op het vlak van mentaliteit. ‘De ik-wilhier-winnen-mentaliteit mis ik soms nog’, legt ze uit. ‘We moeten iets harder durven te zijn. Niet te braaf. Onze staf deelt die mening. Een voorbeeld? In Engeland kan er al wel eens iets geroepen worden naar iemand. Hier is dat minder. Ik moet oppassen wat ik zeg, dat denkt iedereen hier. Terwijl ik vind dat je op het veld elkaar scherp moet houden. Als iets beter kan, mag dat gezegd worden. Ik probeer dat hier in de groep te slijpen. Niet makkelijk, maar als je zelf presteert, kan je makkelijker dingen zeggen, dus ik denk dat ze zulke dingen intussen wel makkelijker aannemen van mij. En het hoort er gewoon bij. Naast het veld blijven we vrienden.’
ValerieVanAvermaet
‘Ik ben het levende bewijs van hoeveel progressie je kan maken als je honderd procent voor het voetbal kan leven’ RedFlames