Sons of Kemet blaast iedereen omver
De meest opwindende fanfare van het noordelijke halfrond, met Shabaka Hutchings als wervelende frontman, speelt deze zomer haar laatste Belgische show op Pukkelpop. Maar eerst blies ze al even de Ancienne Belgique omver.
Al ruim tien jaar vormen twee blazers en evenveel drummers een van de spannendste jazzbands. Ze leefden zich al uit met Caraïbische calypso, Jamaicaanse dub en afrojazz. Aangewakkerd door een sterk sociaal bewustzijn, afrofuturisme en antifascisme is Sons Of Kemet veruit het meest politiek getinte project van saxofonist Shabaka Hutchings. Onlangs kondigde die aan dat de huidige tournee van Sons Of
Kemet de laatste is in deze vorm van de band.
Wedstrijdje ‘om ter hevigst’
Het was maandag de tweede Belgische show in korte tijd voor Hutchings, nadat hij vrijdag op Couleur Café had gespeeld met zijn andere band, The Comet Is
Coming. Drummer Max Hallett van die band maakte de overstap naar Sons of
Kemet, omdat originele drummer Tom Skinner op tournee is met Thom Yorkes nieuwe band The Smile. Het maakt dat de bezetting van Sons of Kemet al gewijzigd is nog voor de afscheidstournee afgerond is. Maar dat liet een bijna uitverkochte Ancienne Belgique niet aan zijn hart komen.
Ook zonder snaren rockte dit viertal harder dan de gemiddelde gitaarband die de laatste maanden in de Brusselse zaal speelde. Theon Cross was met zijn tuba vaak de razende hartslag in het geheel, terwijl drummers Max Hallett en Edward Wakili Hick meermaals een wedstrijdje ‘om ter hevigst’ uitvochten.
Ondertussen bleef Shabaka Hutchings onverstoorbaar uithalen uit zijn saxofoon vuren. Hij maakte zonder woorden duidelijk waarom hij door zoveel mensen beschouwd wordt als de spilfiguur van de bruisende Londense jazzscene.
Meer hoofd dan benen
Sons of Kemet mikte deze keer meer op het hoofd dan op de benen. Dat heeft alles te maken met nummers van het activistische album Black to the future, waarop heel wat bijdragen van rappers en spoken word-artiesten staan. Die waren afwezig in Brussel, dus kregen we instrumentale versies van ‘Hustle’ en ‘For the culture’. Bijna een uur ver in de show werd de microfoon in het midden van het podium voor het eerst gebruikt door slam poet Joshua Idehen in ‘Still here’ en ‘Field negus’. ‘Black rights are human rights / Woman rights are human rights / Fuck the fascists!’ besloot hij, wat beantwoord werd met luid gejuich en opgestoken vuisten.
Shabaka Hutchings maakte zonder woorden duidelijk waarom hij door zoveel mensen gezien wordt als de spilfiguur van de bruisende Londense jazzscene
Verschillende solomomenten op sax, fluit en tuba vormden bruggetjes tussen de nummers, waardoor de set als een naadloos geheel voorbijraasde. Vooral in de nummers van album Your queen is a reptile ging het tempo de hoogte in. Bisnummer ‘My queen is Doreen Lawrence’ werd luidkeels meegezongen op aansturen van Idehen. “I don’t want to take my country back, I want to take my country forward!” Kan tellen qua inventieve slogan.
In deze voorlopig laatste Belgische clubshow zette Sons of Kemet z’n unieke bezetting en karakter op eigenzinnige wijze in de kijker. Daarbij werden geen compromissen gemaakt, geheel in lijn met de erfenis die de band achterlaat. gezien in de AB op 27/6
★★★★⭐
Sons of Kemet speelt zondag 21 augustus op
Pukkelpop
Kort:decatalogusvanAppleArcadeteltna3jaarmeerdan200games.Deselectievarieertvantitelsdiejeovergrootmoeder
kanspelen(Solitaire),overmobieleklassiekers(Monument valley)totartistiekeobscuriteit
(The collage atlas).+gevarieerdenkwalitatiefaanbod +stukgoedkoper+bibliotheekwordtgroter
enkelopiOS/MacOS,updatesnietaltijdevenfrequent
Kort:jekuntnietconstantde
NetflixvanvideogameswillenwordenzonderNetflixzelfwakkerteschudden.Ondanksheteerderschuchtereaanbod,isereenduidelijketoekomstvisie.Enwathethelemaalcharmantmaakt:hetkostjealsNetflixabonneegeencent.+inbegrepeninjeNetflixabonnement+kleinemaarkwalitatieve
selectie(tegeneind2022meerdan50titels)
voorlopigalleenopsmartphone/tablet
Kort:NintendozouNintendonietzijnalszehetnieteenkleinbeetjeanderszoudendoen.NintendoSwitchOnlineiservooralvoorfansvanretrogames,zoalsde8-bitNESen16-bitSNES.MethetExpansionPackkomendaar
gamesvoorNintendo64enSEGAGenesisbij.+uitgebreidaanbodretrogames+stukgoedkoper
geentitelsrecenterdan2000
Kort:hetoriginele‘allyoucaneat-buffet’:Microsoftheeftde
portefeuilleomaaneenrotvaartnieuwetitelsaftevurenendeinfrastructuuromdienaarontelbaarveelspelerstebrengen.Detekloppenpartij.+alleblockbustersvanXboxGameStudiosinbegrepen+rijkengevarieerdaanbod
+zoweloppc,consolealssmartphone/tablet/tv(viadeXboxCloudGaming)
geengoedkoperejaarabonnementen(alleenmaandelijksebetalingen)
Sophie Allison heeft niets met voetbal en ze heeft geen kinderen. Als Soccer Mommy scoort ze wel punten binnen de Amerikaanse indierockscene. Haar door jaren 90-gitaarpop beïnvloede songs – denk Sheryl Crow, Shania Twain, Avril Lavigne – krijgen op het derde album
Sometimes, forever een extra donker kantje. Dat mede door producer Daniel Lopatin, die als Oneohtrix Point Never spannende en grimmige elektronica maakte. Zijn accenten zijn vaak miniem en houden de gitaar centraal, maar doen nummers als ‘Unholy affliction’ en ‘Darkness forever’ rauw klinken. Die invloed geeft een welkome extra dimensie aan Allisons liedjes, die vaak opgewekt klinken maar verhalen over angst en uitzichtloosheid. ‘Bones’ en ‘Shotgun’ combineren op uitstekende manier de hese, soms zeurderige stem van de 25jarige Allison met catchy refreinen. Benieuwd of ze deze plaat als uitgangspunt zal gebruiken om verder weg te evolueren van haar bij momenten nadrukkelijk aanwezige voorbeelden. (mg)