Billie Eilish: klein meisje, groot entertainer
Billie Eilish is 1 meter 61 groot, en toch palmde ze het grote podium van het Sportpaleis volledig in. Het enige moment dat het publiek morde, was toen de 20-jarige hen tot kalmte maande.
Billie Eilish
‘Denk even aan alles wat je dwarszit. Neem het apart, en schreeuw het verrot tijdens de volgende song.’ Zo leidde Billie Eilish in het Sportpaleis ‘You should see me in a crown’ in. Die song van haar debuutalbum uit 2019 is nog steeds zo scherp als een samoeraizwaard, en klinkt als een ziedende revolte tegen de gedachten die een mens aan de grond kunnen kluisteren. Zo’n 20.000 fans namen de opdracht met beide handen aan, en schreeuwden mee.
Dat was niet voor het laatst. Op haar eerste album When we all fall asleep, where do we go deed Eilish vooral haar defecten en demonen uit de doeken, maar opvolger Happier than ever (2021) nam de luisteraars mee op een reis richting genezing en zelfwaarde. En dus was er ‘Therefore I am’, voor de gelegenheid gezongen met een speels valley girl-accent – het maakte die opgestoken middenvinger naar een ex-lief nog een vingerkootje groter. Ook een akoestisch gebracht ‘Your power’ fungeerde als middenvinger, maar deze keer aan het Amerikaanse Hooggerechtshof, dat het abortusrecht van vrouwen in de VS op de helling zette. En ‘Happier than ever’, dat met een forse gitaarsolo een euforische afsluiter vormde, doet ons nog altijd hopen op een kwaaie rockplaat als volgende stap in Eilish’ carrière.
Duivel uit een doosje
Eilish’ stem kwam niet altijd even goed uit de verf in die songs. Een deel van wat haar albums zo’n fascinerende luisterervaring maakt, is het schrille contrast tussen Eilish’ fluisterende zangstem en de diepe basproducties errond. Dat live vertalen is niet altijd evident: pompende songs als ‘I didn’t change my number’ en ‘NDA’ testten uitgebreid hoe stevig de funderingen van het Sportpaleis waren, maar een wild rondstuiterende Eilish had moeite om daar bovenuit te komen. Gelukkig staken de fans een handje toe: in het complexe ‘Bury a friend’ verzorgden zij feilloos alle tweede stemmen en geluidseffecten. Daartoe gaf Eilish hen ook alle kansen, met een set van 27 nummers.
Van de vroege singles ‘Bellyache’, ‘Ocean eyes’ en ‘Bored’ bracht Eilish een medley terwijl een kraan haar vervaarlijk boven het publiek liet zwenken. Het soort stunt waarbij een verzekeraar peentjes begint te zweten, maar wel typisch voor het showgehalte waarmee Eilish uitpakte. Bij haar entree werd ze door een luik in de vloer omhoog gekatapulteerd, als een grijzende duivel uit een doosje. Drummer Andrew Marshall en Eilish’ broer Finneas O’Connell (gitaar en synths) stonden op platformen die doorlopend stegen en daalden. En ‘NDA’ was voorzien van een indrukwekkende visual, waarbij de zangeres over een straat leek te lopen terwijl auto’s rakelings langs haar scheerden. Die beeldspraak paste perfect bij de boodschap van het nummer: dat Eilish’ leven bijwijlen voelt als oversteken zonder kijken.
Flauwvallende fans
Van zo’n gevoel probeerde Eilish haar publiek met alle macht te behoeden. Tweemaal legde ze haar set stil om iemand uit het publiek te laten vissen die onwel was geworden. Toen de temperatuur steeg, droeg ze de security op om water uit te delen en na ‘Lost cause’ vroeg ze de aanwezigen om na te gaan of de mensen in hun buurt hulp behoefden. Er kwam zelfs een ademhalingsoefening waarbij Eilish haar fans aanraadde de ogen te sluiten, na te denken waarover ze dankbaar waren, en te beseffen dat ze veilig waren.
Dat laatste bleek de inleiding voor het mooie ‘Everything I wanted’, een ode aan Eilish’ broer, die haar door haar meest duistere momenten sleurde met zijn onvoorwaardelijke steun. Door de gezichten van op de eerste rij tijdens de song op grote schermen te projecteren, legde Eilish de link naar de liefde die ze krijgt van haar fans – al zat er ook een angel in de tekst. ‘Everybody wants something from me now, and I don’t want to let them down.’
Die druk schemerde ook al door in een uitgebreid dankwoord aan het slot. Begraven tussen bloemetjes naar haar band, haar crew, het publiek, de security en de zaaluitbaters zei ze ook: ‘I am so terrified that I’m gonna lose you at some point.’ In het Sportpaleis leek Eilish, die lang worstelde met haar zelfbeeld, zich gretig te laven aan het publiek, maar zulke flarden wijzen op de angst die inherent is aan elke entertainer op het hoogtepunt van de roem: vergeten worden. ‘It’s so weird that we care so much until we don’t’, zong ze daarover in ‘Getting older’. Afgaande op de reacties hoeft Eilish zich nog niet te veel zorgen te maken. Voor een uitzinnig Sportpaleis was dat allesbehalve aan de orde.
In haar bindteksten schemerde de angst door die inherent is aan elke entertainer op het hoogtepunt van de roem: vergeten worden
Nick De Leu