‘Hebben die kleine beetjes nut? Ik antwoord daar resoluut ja op’

Naar Compostela fietsen voor een goed doel of een benefiet organiseren in zijn gemeente: Dirk Vandervelden (44) koppelt graag het aangename aan het nuttige. ‘Een betere wereld begint bij jezelf, maar daar mag je plezier aan beleven.’

‘Veel van wat ik in het leven doe – mijn job, vrijwilligerswerk en me inzetten voor goede doelen – komt voort uit een rechtvaardigheidsgevoel. Mijn meter, die actief was in het missiewerk en les gaf aan anderstaligen, plantte wellicht dat zaadje bij me. Maar ook mijn opvoeding en schoolverleden op een Jezuïetencollege zullen er voor iets tussen zitten. Ik ben absoluut geen paterke, verre van, maar het goede willen doen voor de medemens is toch blijven hangen.’

‘Die gelovige achtergrond heeft ook zaken complexer gemaakt dan ze moesten zijn. Door die manier van opgroeien heb ik bijvoorbeeld lang geworsteld met mijn geaardheid. Dat ik op mannen viel, paste niet bepaald in het katholieke plaatje.’

‘Los daarvan vond ik elke leeftijd tot nu toe fijn. Ouder worden schrikt me niet af en ik voel ook niet de behoefte om opnieuw jonger te zijn. Het enige wat ik mezelf opleg, is dat ik nooit op mijn leven wil terugkijken en denken: had ik maar dit of dat gedaan. Mijn levensmotto is dan ook: niet geschoten is altijd mis.’

Een kinderwens opbergen

‘Uiteraard zullen er in het leven altijd dingen zijn die je graag wil doen, maar die nu eenmaal niet haalbaar zijn. De kunst zit in het tevreden zijn met wat je hebt. Mensen worstelen soms met dat principe, denk ik. Ze kijken dan naar de buren en denken dat ze ook nog meer willen. En sneller. En beter.’

‘Mijn man en ik hebben acht jaar in een procedure gezeten om een kind te adopteren. Uiteindelijk hebben we dat zelf stopgezet. De manier waarop de screening verliep, vonden we betuttelend en uitermate frustrerend. Onze kinderwens opbergen was geen eenvoudige beslissing. Maar je moet ook door met je leven, het is wat het is.’

‘We hadden het fijn gevonden om een kind te hebben, maar nu het niet zal lukken, maken we daar ook het beste van. En proberen we daar zelfs het goede van te zien. Dat er zo meer tijd is om andere te dingen doen. Meer vrijheid ook. Ik ben ervan overtuigd dat veel dingen in het leven gebeuren met een reden. Ook de negatieve zaken. Er zit, als je het wil zien, vaak ook een positieve kant aan.’

‘Soms maak je dingen mee die regelrecht vreselijk zijn. Mijn studententijd begon dramatisch. Ik zat nog geen drie weken op kot toen het meisje in de kamer naast me overleed aan een astma-aanval. Ik was erbij en kon niks doen. Die onmacht was vreselijk. Dat is intussen 25 jaar geleden, maar nog altijd denk ik vaak aan die dag terug. Het gekke is dat de ik met de jongen die vervolgens in haar kamer introk, een vriendschap opbouwde die tot vandaag standhoudt. Meer zelfs, een groot

‘Mijn man en ik hebben acht jaar in een procedure gezeten om een kind te adopteren. Uiteindelijk hebben we dat zelf stopgezet’

deel van mijn vriendengroep is rond die ontmoeting gebouwd. Wat die dag gebeurde, is verschrikkelijk, en toch is er iets uit voorgekomen dat mijn verdere leven bepaald heeft.’

‘Ja, ik ben een positivo. Volgens sommigen zelfs op het randje van naïef. Maar ik wil simpelweg geen tijd steken in negativiteit. Ik begrijp heel goed dat sommigen gedreven worden door boosheid, wantrouwen of frustratie. Ik veroordeel dat ook niet. Ik besef heel goed dat ik kan kiezen om niét zo te leven dankzij een luxepositie: een vast loon, een dak boven mijn hoofd, liefde in mijn leven. Dat is niet voor alle mensen zo.’

Enkele centimeters

‘Ik werk op dit moment als woordvoerder van het Agentschap Integratie en Inburgering. Eigenlijk ben ik al bijna mijn hele werkende leven actief in de socioculturele sector. Voor Het Rode Kruis, AFS, Cunina en voor Het Paleis, een theaterhuis voor kinderen en jongeren. Ik heb een job nodig waar ik zelf in geloof en waar de wereldverbeteraar in mij door gedreven wordt.’

‘In 2015, toen het in volle vluchtelingencrisis in de media vooral ging over de modderkampen in Calais, bleef Duinkerke onderbelicht. Een vriendin belde me op en vroeg of ik meeging om er te helpen met een groep vrijwilligers. Wat ik daar heb gezien, maakte een diepe indruk op me. Ik kon dat bij mijn thuiskomst niet loslaten. Diezelfde avond nog stuurde ik een persbericht uit naar verschillende media en dat is breed opgepikt. Uit die groep is vzw Humain ontstaan, een organisatie voor vluchtelingen waar ik me vijf jaar voor heb ingezet.’

‘Vorig jaar ben ik naar Compostela gefietst, ten voordele van Stop Parkinson. Ik ken niemand met die ziekte, maar koos voor een goed doel dat nog wat onderbelicht was. Iets met nationale allure, maar geen grote kleppers als Kom Op Tegen Kanker. En altijd vanuit het idee: ik kán bewegen, dus beweeg ik voor anderen. Overigens, eerlijk is eerlijk, ik heb het aangename aan het nuttige gekoppeld. Ik fiets gewoon erg graag. Dus waarom die hobby niet inzetten om aandacht te vragen voor een goed doel en zo ook wat centen in te zamelen?’

‘Dit jaar en volgend jaar doorkruis ik alle 581 Belgische gemeenten, in 581 dagen. Deze keer ten voordele van To Walk Again, en dan vooral voor de vakantiekampen voor kinderen. Net als toen ik naar Compostela fietste, maakte ik een Facebookpagina aan, waarop mensen mijn ritten, reisverslagjes, kunnen volgen en tegelijk informatie krijgen over het goede doel. Welk bedrag ze storten, kiezen ze zelf.’

‘Op een bepaald moment zette ik me voor wel héél veel goeie doelen in en was ik vrijwilliger bij verschillende organisaties, waar ook vaak voor vergaderd moest worden. Eigenlijk was het te veel, al besefte ik dat pas vijf jaar geleden. Ik heb toen een heel zwaar ongeluk gehad. Ik ben tegen een betonnen paal geknald en het scheelde maar enkele centimeters of mijn slaap was geraakt; dan had ik hier wellicht niet meer gezeten. Ik heb toen beseft dat het voor elk van ons van het ene moment op het andere gedaan kan zijn. Daardoor heb ik leren loslaten. Ik zet me nog altijd in, maar ben veel selectiever geworden.’

Leger van trollen

‘Je kan je afvragen: hebben die kleine beetjes wel nut? Ik antwoord daar resoluut “ja” op. Misschien is het een cliché, maar ik geloof dat een betere wereld bij jezelf begint. En dat mag klein zijn, en lokaal. Als vele mensen zo denken, maakt dat wel degelijk een verschil. Ik hoef geen honderdduizend euro op te halen met een initiatief, de bewustmaking alleen al geeft me voldoening.’

‘Ik pin me ook nergens op vast, ik weet niet of hierna nog een initiatief volgt. Meestal bedenk ik zoiets heel spontaan. En omdat ik er zelf zin in heb én mezelf en anderen daar ook plezier mee bezorg. Met de oprichting van Warm Wemmel wilden we de mensen uit onze gemeenten weer dichter bij elkaar brengen. We organiseerden een jaarlijks benefiet waar veel volk op afkwam. De opbrengst gaven we aan het OCMW en aan enkele organisaties die met