Zo saai kan complexe vriendschap zijn
Conversations with friends
★★⭐⭐⭐
Normal people, het relaas van de schijnbaar onmogelijke liefde tussen twee tieners, Connell en Marianne, was een van die tv-reeksen die de coronacrisis draaglijker maakten. Die slim geschreven dialogen! Die realistische seksscènes! Die broeierige intimiteit tussen Paul Mescal en Daisy Edgar-Jones! Dat gouden kettinkje van Connell! De eerste tv-serie, gebaseerd op een roman van het Ierse literaire wonderkind Sally Rooney, was buitengewoon goed.
Wat keken we dus uit naar Conversations with friends, waarvan de eerste twee afleveringen gisteren op Canvas werden uitgezonden. Opnieuw wordt een roman van Rooney – haar debuut ditmaal – naar het tv-scherm vertaald, en opnieuw zitten regisseur Lenny Abrahamson en scenarioschrijfster Alice Birch aan het stuur. En minstens even opwindend: Jemima Kirke, die Girls al van peper en zout voorzag als Jessa, doet mee.
Conversation with friends volgt jonge twintigers Bonnie (Sasha Lane) en Frances (Alison Oliver), twee beste vriendinnen die ook even een liefdeskoppel zijn geweest. Frances is een seksueel onervaren, introverte piekeraar, Bonnie is de coole, sarcastische, extradende verte bestie. Samen doen ze aan slam poetry. Tijdens een poëzieoptreden ontmoeten ze twee oudere millennials: Melissa (Jemima Kirke), een gevierde schrijfster, en haar man Nick (Joe Alwyn). Frances, die centraal staat, begint een affaire met Nick, Bonnie wordt op haar beurt verliefd op Melissa.
Nooit gedacht dat een vierhoeksverhouding zo saai kon zijn. Komt dat doordat Rooney niet meeschreef aan het scenario? Misschien. Alle vaart werd uit het originele verhaal gelicht. In het oeuvre van Rooney zijn Whatsappberichten en e-mails essentieel om de personages te begrijpen. De serie knipt daar zo hard in dat de spanningsboog eronder lijdt. Nick en Frances zien elkaar nog maar net of belanden al in bed. In Rooneys roman gaat daar een paringsdans van opwinzinnen aan vooraf. Met hetzelfde probleem kampt ook de vriendschap tussen Bonnie en Frances: die wordt nu alleen maar flou aangezet.
Net als Normal people zit Conversations with friends vol mooie jonge mensen die ingehouden emoties wegslikken, steelse blikken uitwisselen en ongemakkelijke stiltes laten vallen, maar die blikken en stiltes worden vervelende spelletjes als de twee hoofdrolspelers van de centrale romance je niet raken. Wat ziet Nick in Frances en zij in hem? Geen idee. Nick, in de versie van Joe Alwyn, is zo bloedeloos dat hij bijna onzichtbaar wordt – slik dan maar eens ingehouden emoties weg. In de roman word je meegezogen in de machtsverhoudingen tussen Frances, Bonnie, Nick en Melissa, voor de complexe liefde en vriendschap van de serie haal je zuchtend je schouders op.
Alle spanning en vaart werden vakkundig uit het originele verhaal gelicht.
Mediaredactrice
Wat bezielde de politie om traangas in het publiek te schieten
kondigd en voorzitter Mochamad Iriawan van de Indonesische voetbalbond noemde het geweld ‘een smet op het gezicht van het Indonesische voetbal’. Minister van Veiligheid Mahfud nam al een voorschot op de oorzaak: hij schreef op Instagram dat het stadium vol zat met 42.000 supporters, terwijl er maximaal 38.000 mogen worden toegelaten.
De Indonesische bevolking richt de woede vooral op de politie, die al een slechte naam heeft vanwege corruptie en politiegeweld. Wat bezielde hen om traangas in het publiek te schieten? Het gebruik van traangas in stadions gaat tegen alle internationale richtlijnen in, ook tegen de regels van de wereldvoetbalbond FIFA. Verschillende mensenrechtengroeperingen, waaronder Amnesty International, hebben opgeroepen tot onderzoek naar het politieoptreden.
Strijd op leven en dood
In Indonesië is voetbal volkssport nummer één, die voor sommige supporters letterlijk om leven en dood draait. Zo zijn er tussen 1994 en 2019 74 fans vermoord door aanhangers van rivaliserende clubs. Rellen tussen de supportersclubs van Jakarta en Bandung zijn berucht.
In 2019 maakte de Australische journalist David Lipson voor zender ABC News een onthutsende reportage over het voetbalgeweld. Hij legde vast hoe de harde kern van aanhangers georganiseerd is als milities met een strakke commandostructuur. Voetbalgeweld kan zulke extreme vormen aannemen dat supporters in kogelwerende auto’s naar wedstrijden gaan.
Om escalaties te voorkomen, mag bij sommige wedstrijden alleen de thuisclub de spelers aanmoedigen. Het is niet duidelijk waarom bij de wedstrijd tussen twee aartsrivalen zaterdag wél aanhangers van beide kampen aanwezig konden zijn.
Een ander probleem is matchfixing, ontdekte Lipson. Beschuldigingen van valsspelen, gooien regelmatig olie op het vuur. In 2019 is er om illegaal gokken tegen te gaan een speciale politie-eenheid opgezet om maffiapraktijken in het voetbal op te sporen. Het is niet duidelijk wat die eenheid heeft opgeleverd.
Volgens Edwin Kok, een kenner van het Indonesische voetbal, is het recente geweld vooral toe te schrijven aan jonge supporters, losgeslagen tieners. ‘Ze vormen geen groep en zijn daardoor moeilijk aan te pakken’, vertelt hij aan de telefoon.
Volgens hem vormt het geweld een hoofdpijndossier voor de grote supportersclubs zoals Jakmania (van de club van Jakarta), want die voelen wel degelijk een maatschappelijke verantwoordelijkheid, zo stelt hij. ‘Deze clubs zijn meer dan gewoon een sportclub. Tijdens corona hebben verschillende supportersgroepen zich georganiseerd om zuurstofflessen uit te delen. Ook zorgden ze voor doodskisten.’
Voorlopig wordt er niet gevoetbald in Indonesië: de competitie is voor minstens een week stilgelegd.