Een bus vol best-of-hits
Priscilla parkeert haar glitterbus in de Arenbergschouwburg en laat er een feestje losbarsten, maar de subtiliteit van de cultfilm wordt vertrappeld door de hoge hakken.
De voorstelling stuurt ons liever met de vrolijkheid van een dragshow naar huis, dan met de herinnering aan een bitterzoete, gelaagde vertelling
Wie ooit op de Belgian Pride was en er dragqueens versierd als slagroomtaarten op trucks zag voorbijkomen, moet begrijpen wat er mee aan de basis van dat tafereel ligt. Dat oerbeeld komt uit The adventures of Priscilla, queen of the desert, een film uit 1994 waarin drie travestieten in een oude bus de Australische woestijn doorkruisen om op te treden in een casino in Alice Springs. Buiten de stad voelen ze zich onthecht en moeten ze opnieuw strijden voor aanvaarding.
InTeam Producties, een relatief nieuwe speler in de sector, zet graag in op visueel spektakel en dat is ook duidelijk de teneur in deze musicalversie. Na elke kostuumwissel flaneert er weer een nieuw stel glimmende mannenbenen onder een glinsterend korset over de scène. Dat de makers overlopen van liefde voor Priscilla, merk je aan de vele pakjes met struisvogelveren die recht uit de film lijken geplukt. Geen enkele verdwaalde goedkope boa hier. Het vrolijke en zoetgevooisde triumviraat dat ons mee op tocht neemt, lijkt wel typecasting. Het kost geen enkele moeite om ons Tick, Adam en Bernadette weer voor de geest te halen. In dat lijstje is het vooral Brecht Callewaert die gracieus staat te spelen en zo met de pluimen gaat lopen.
Dat de voorstelling erin slaagt om ons vocaaltechnisch omver te blazen én tegelijk de cultuur van lipsyncen (playbacken) te eren, mag je best een krachttoer noemen.
Maar tot daar het goede nieuws. De reden dat een film als Priscilla ooit zijn cultstatus bereikte, had veel minder te maken met de kwaliteit van de helmboswuivende kostuums, maar alles met de kwetsbaarheid van twee queer mannen en een transvrouw. Deze musical, of toch het origineel uit Australië, verdringt dat rauwe randje. Met alleen maar regenbogen kun je de dorre woestijn van onderhuids verdriet moeilijk verbeelden. Wanneer Adam in de film op het dak van de rijdende bus kruipt om er ‘Sempre libera’ uit Verdi’s La traviata te playbacken, is dat een rebelse hymne voor de vrijheid. Zet dat op de scène en er is nog weinig contrast met de andere zangen dansintermezzo’s.
Gekunstelde vertaling
Het verhaal van drie queers die elk op hun eigen manier worstelen met hun identiteit, krijgt niet de kans om je echt bij het nekvel te grijpen, zodat de lijn over kwetsbaarheid en schaamte geleidelijk aan verstrikt raakt in de wielen van de glitterbus. Verder doet de gekunstelde vertaling meer dan eens een wenkbrauw optrekken. Moesten de vele smakelijke quotes uit de film echt woord voor woord omgezet worden in het Nederlands? Het antwoord lag helaas te vaak bij de stilte in de zaal na de soms geforceerde punchlines. Gelukkig werden de muzieknummers niet door de vertaalmachine gehaald en zijn de lgbti-volksliederen als ‘I will survive’, ‘Go west’ en ‘MacArthur Park’ herkenbaar vanaf de eerste zin. Toch houdt al dat Engels de emotie ook ongewild op afstand, en overstijgt deze soundtrack die op de gemiddelde prideparade niet. Toen Koen Crucke in La cage aux folles enkele jaren geleden Gloria Gaynors tekst vertaalde naar ‘Ik ben wie ik ben’, voelden we het nochtans wel tot in ons staartbeentje, bij elke lettergreep die hij zong.
Dat het publiek aan het einde uit zijn stoeltje veert en meezingt, wil vooral zeggen dat deze voorstelling ons liever met de allesoverheersende vrolijkheid van een dragshow naar huis stuurt, dan met de herinnering aan een bitterzoete, gelaagde vertelling.
Priscilla,queenofthedesert InTeamProducties
Nog tot 5/2 in de Arenberg, Antwerpen.
★★⭐⭐⭐