Luister eens hier, beste Lukaku
Het voordeel van een week lang De mening te schrijven is dat je eens onverbloemd je gedacht kunt zeggen, en dat de mensen over wie je schrijft je niet meteen kunnen tegenspreken. Dus ga ik eindelijk eens zeggen wat ik al zo lang kwijt wil zonder mij ook maar een beetje in te houden:
Ik vind Romelu Lukaku echt een fantas-tische gast. Een diepe, diepe bewondering heb ik voor die jongen. 1m91 volgens Wikipedia, en volgens mijzelf daarbovenop nog eens een blok explosief graniet met een vrij gave techniek. En toch, zijn allergrootste kwaliteit is het hoofd dat op dat lijf staat.
Weinig mensen weten dit, maar ooit heeft België eens tegen Japan gespeeld op een voetbaltornooi, en helemaal op het einde hebben de Rode Duivels (‘we’) toen gewonnen door een doelpunt van ene Nacer Chadli. Maar de rol van Lukaku daarin was even glamoureus. Het was het ultieme voorbeeld van wat een spits moet doen wanneer hij geen goals aan het maken is, namelijk de tegenstander de hele tijd wijsmaken dat hij van plan is om een goal te maken, zodat die tegenstander daarnaar handelt en je ploeggenoten de kans krijgen om een goal te maken.
Nu goed, uiteindelijk blijft topvoetbal een spel van 22 miljonairs die achter een leren zak lucht aanrennen. Het spelletje heeft door winstbejag veel van zijn charme verloren, dus mijn bewondering voor Lukaku komt vooral van hoe hij zich naast het veld gedraagt. Want hoewel dat niet bepaald bon ton is in de voetbalwereld, heeft de man principes.
Lukaku is het type mens dat vindt dat racisme tegen één iemand, racisme
tegen iedereen is. En dus laat hij dat niet over zijn kant gaan. Ook al krijgt hij dan kilo’s bagger over zijn kop, gele en rode kaarten en de hoon van een half stadion: hij kan berusten in de wetenschap dat hij the right thing doet. Daarvoor moet je sterk zijn.
En gisteren leerden we dat de man twee kinderen heeft, iets waarvan niet * zo gek veel mensen op de hoogte waren. Wie de moeder is van die kinderen: staatsgeheim. Voor voetballers, toch vaak publiek bezit, is dat zo ontzettend knap. Die man is ons niets verplicht, en als hij iets privé wil houden, dan houdt hij dat privé. Het lijkt een evidentie, maar je niet conform de ongeschreven wetten van je omgeving gedragen, daarvoor moet je een ijzeren wil hebben.
Weten wat belangrijk is, en wat niet. De vrouw die die jongen heeft grootgebracht, verdient een standbeeld.
Als iemand iets zegt dat hij niet oké vindt, dan zegt Romelu Lukaku dat. Als hem gevraagd wordt iets te doen dat niet juist voelt, dan weigert hij dat te doen. Met een sterk lijf raak je ver, maar laat hem voor jongeren vooral een voorbeeld zijn: pas met een sterke kop dwing je echt bewondering af.