Jumbo-Visma moet rekenen op zwak moment Thomas
Vroeg in de 18de etappe leek hij te lossen, maar een weerbare Primoz Roglic toonde op de slotklim naar Val di Zoldo dat hij toch de belangrijkste uitdager blijft van Geraint Thomas.
Wat was er aan de hand met Primoz Roglic op de Passo della Crosetta, gisteren de eerste klim van de dag? Terwijl drie van zijn ploegmaats vooraan tempo maakten, leek hij achteraan het peloton aan de rekker te hangen. ‘Verbijsterend’, klonk het Adam Blythe, man op de motor voor Eurosport.
Na het eerdere tijdsverlies op Monte Bondone gingen in Slovenië ineens de alarmklokken luiden, maar dat was nergens voor nodig. Ploegmaat Michel Hessmann, een Duitser die na drie seizoenen Jumbo perfect Nederlands spreekt, legde uiteindelijk uit wat er aan de hand was: ‘Primoz had zeker geen problemen op die klim. Maar als je vooraan in het peloton zit, moet je constant meedoen en altijd in het wiel zitten, terwijl het uiteindelijk toch weer samen komt. Achteraan moet je die kleine sprintjes voor positie niet trekken en kan je links en rechts tien watt sparen. Het is een risico, maar Primoz heeft ook de ploeg die hem toch weer naar voor kan brengen.’
Op de slotklim naar Val di Zoldo toonde Roglic dan zijn ware gelaat: een aanval die alleen Geraint Thomas kon beantwoorden. Voor João Almeida was het vooral schade beperken, in het wiel van ploegmaat Jay Vine. Almeida verloor uiteindelijk éénentwintig seconden op Roglic, die in het klassement opnieuw naar de tweede plaats springt.
Taaie Thomas
Jumbo-ploegleider Marc Reef sprak uiteraard over een goeie dag: ‘Aanvallen als deze gaan we blijven proberen. Thomas heeft laten zien dat hij heel sterk is, maar slechts één moment van zwakte is nodig om hem de kraken. Daar gaan we voor vechten.’
Het slechte nieuws daarbij: Thomas heeft in grote rondes waarin hij voor zichzelf mocht rijden zelden of nooit zo’n moment van zwakte. Sinds hij zich als ronderenner op de kaart zette in de Tour van 2015 – vijftiende als knecht voor Froome – kan het in een koers van drie weken twee kanten uit: ofwel raakt hij betrokken in een crash, ofwel finisht hij op het podium.
Het lijstje is best indrukwekkend. De Tour van 2018: gewonnen. De Tour van 2019: tweede na ploegmaat Egan Bernal. De Tour van 2022: derde na Vingegaard en Pogacar. In de grote rondes waar hij geen resultaat reed, was er altijd een duidelijk aanwijsbare reden. Een schouderluxatie in de Tour van 2021. Een zware valpartij over een bidon in de Giro van 2020. In 2017 moest hij zowel in de Giro als in de Tour opgeven na valpartijen waar hij zelf niks aan kon doen. Een keer stond een agent niet op te letten, de andere keer nam Rafal Majka hem mee tegen de grond. In de Vuelta van 2015 eindigde Thomas tenslotte negenenzestigste, ondanks een breukje in zijn voet, uiteraard opgelopen bij een valpartij.
Moraal het van het verhaal: als Thomas gespaard blijft van pech – waar hij tot dusver met verve in slaagt – dan heeft hij in drie weken in principe geen zwakke momenten. De kans dat hij vandaag onderweg naar de legendarische Tre Cime di Lavaredo ineens minuten verliest is bijzonder klein. ‘Voorlopig ben ik de meest constante renner in deze Giro’, zo beaamde Thomas. ‘Maar we houden de voeten op de grond.’
De Welshman vierde gisteren zijn zevenendertigste verjaardag. Hij was vast van plan om die goed te vieren: ‘Ik ga dronken worden. Veel wijn, veel bier. Opblijven tot vier uur. (lacht) Neen, het zal hetzelfde zijn van altijd: een bord rijst, misschien een stukje taart, maar zeker vroeg naar bed.’
Jan-PieterDeVlieger
Sinds Thomas zich als groteronderenner op de kaart zette, kan het in zo’n koers voor hem twee kanten uit: vallen, of het podium halen