Maya redt ons niet van Marvel-moeheid
Echo
Disney+ ★★⭐⭐⭐
De superheldenstal van Marvel heeft er een vijand bij: Marvel-moeheid. Zowat alle grote media hebben zich al afgevraagd of de wereld uitgekeken is op de Avengers en co. Onder het label Marvel Spotlight wordt geprobeerd dat kwaad te bestrijden. Hoe? Door het Marvel Cinematic Universe (MCU) weer af te bouwen. Dat MCU is na vijftien jaar een complex web geworden van superhelden, films en series die in elkaar passen als puzzelstukjes. De Spotlight- reeksen, daarentegen, moeten gewoon op zichzelf staan en behouden de focus op één personage.
Het vijfdelige Echo beet begin dit jaar de spits af en werd meteen een van de best bekeken titels op Disney+. Mij klonk zo’n Marvelreeks zonder vereiste voorkennis als muziek in de oren, want lang geleden – een tijd nadat Tobey Maguire zijn Spiderman-kostuum had afgegeven – ben ik de draad kwijtgeraakt. Na één of twee gemiste Avengers voelde het vooruitzicht om een kaartje te kopen voor zo’n superheldenfilm als meedoen aan een kaartspel waarvan iedereen de regels al kent, behalve jij.
En het zal toch wel niet: precies zo voelde die eerste aflevering van Echo. Alsof iemand ons snel de regels kwam uitleggen voor we
Echo hoopt iets wezenlijks te vertellen over wraak en intergenerationele trauma’s, maar overstijgt nauwelijks de clichés
eraan konden beginnen. We komen te weten dat hoofdpersonage Maya Lopez een afstammeling is van het Noord-Amerikaanse Choctaw-volk en dat ze niet kan horen. We zien hoe ze beide ouders en een been verloor, hoe ze in de klauwen van een malafide vaderfiguur belandde en hoe ze die vervolgens vermoordde. Dat is nogal veel verhaal voor een verhaal dat eigenlijk nog moet beginnen. En dan zijn er nog die plotse cameo’s van Daredevil en Hawkeye: nogal verwarrend voor een reeks die geen voorkennis zou vereisen.
Met actrice Alaqua Cox heeft Echo alvast één troef in handen. Haar indringende mimiek zit haar personage, een wraakengel met verdrongen emoties, als gegoten. Bovendien volgt Disney netjes de nieuwe casting-etiquette van Hollywood: Cox is ook in het echt doof en Native American. Het geamputeerde been van haar personage hebben de schrijvers dan weer in het verhaal verwerkt, omdat de actrice in het echte leven rondloopt met een prothese. Het werkt alleen maar verrijkend: volledige dialogen in gebarentaal volgen is een bijzondere kijkervaring.
Disney vergewiste zich ook van de steun van het Choctaw-volk, dat een belangrijke rol speelt. Het ging een alliantie aan met lokale consultants om geen fouten te maken op het vlak van representatie. Had het maar met dezelfde ijver aan het scenario gesleuteld. Echo hoopt iets wezenlijks te vertellen over wraak en intergenerationele trauma’s, maar overstijgt nauwelijks de clichés. Erger nog: de reeks lijkt zelf gevangen in de spiraal van geweld, waaruit het hoofdpersonage moet ontsnappen. Het bloed vloeit rijkelijk en Maya trapt meer dan één schedel in. Dat zal het rauwere, volwassen randje zijn dat Marvel ook nog beloofde met zijn Spotlight- reeksen. Marvel-moe? Deze reeks houdt ons alvast niet uit onze slaap.