Een mooie hak creëert ongemak
We hebben het getroffen met onze BV’s. Een enkele spijtige uitzondering niet te na gesproken, zijn het fatsoenlijke, lieve mensen met een klein hartje. Fijne collega’s ook. Op feesten ter ere van zichzelf zijn ze gul met klapzoenen en schouderklopjes, en ze maken daar dan een tv-programma over. Ze gaan met elkaar op reis en maken daar ook tv-programma’s over. Ze luisteren samen naar een liedje (of zingen er zelf eentje) en ontroeren alles en iedereen. Ze koken, tafelen en dansen met elkaar in nog eens evenveel tv-programma’s. De schaarse tijd die onze BV’s dan nog rest, besteden ze aan het delen van hun breed-maatschappelijke inzichten, tot nut van ’t algemeen. Daar vult Gert Verhulst dan weer een ander tv-programma mee. Ook met De tafel van Gert hebben we het getroffen.
In elke aflevering van die talkshow ontvangt de gastheer drie mensen die al dan niet tegen hun zin in de actualiteit zijn verzeild. Aan de andere kant van de tafel zitten evenveel BV’s die over gelijk welke kwestie wel een meninkje in pacht hebben: de ‘tafelspringers’. De tafel was zeker deze week weer ons favoriete tv-programma (vooral bij ontstentenis van De afspraak, want VRT.nws gehoorzaamt – om redenen die alleen ambtenaren kunnen begrijpen – de schoolvakantiekalender).
Vorige dinsdag ontgoochelden Gert en co. weer allerminst. Vooral omdat Erik Van Looy er bij was gaan zitten. Erik geeft ons altijd zo’n knus, weemoedig gevoel. Hij bewijst dat je in de Vlaamse showbusiness een heel eind komt als je bereid bent om al eens de pispaal van dienst te zijn, als je feilloos de jongen van de gestampte pot (in zijn geval: het broodje preparé) uithangt en de rol van halve zool aandoenlijk vertolkt. Altijd lacht (hinnikt) hij het luidst om zichzelf, knulligheid op een tragikomisch bedje. Maar wél altijd consequent in maatpak, en op menig jetsetfeestje paraat met het een of andere hoogbenige model aan zijn zijde. Noblesse oblige.
Erik gunt daarnaast het publiek net genoeg inkijk in zijn persoonlijkheidsstructuur: zijn verslavingen (filmsterren, Coca-Cola … ), zijn angsten en afwijkingen (grapdwang, een abonnement op de Bosuil) tot en met zijn medisch bulletin (we vernemen zopas dat hij alleen nog puree eet omdat hij op zijn leeftijd niet te best meer kan slikken (“wat vroeger door het ‘ olleke kon, geraakt er nu niet meer door”). Hadden we grapdwang al vermeld?
Deze week was hij dus tafelspringer bij Gert. Nu Erik bij onze noorderburen de quiz De pappenheimers gaat presenteren, wilde Gert weten hoe de sfeer in de Nederlandse tv-wereld is, twee weken na het publiceren van de resultaten van de commissie-Van Rijn. Driekwart van de werknemers bij de Nederlandse openbare omroep blijkt ooit met grensoverschrijdend gedrag te maken hebben gehad. “De sfeer is gespannen”, fronste Erik. Hij was ook zelf (samen met negen andere presentatoren) op cursus ‘MeToo awareness’ moeten gaan.
Gert: “Hoe gaat dat dan ...?” Opeens kreeg Erik een krampje: “Tja, ik kan daar niet alles over vertellen, hé.”
“Maar allee, toch iéts?”
“Er is zoveel misgelopen in Nederland dat ze daar geen risico’s meer willen nemen. Onder meer met het geven van complimenten moet je voorzichtig zijn. Dat zijn dingen die al eens verkeerd geïnterpreteerd kunnen worden.
Dat zijn dingen waar ik misschien niet altijd voldoende over nagedacht heb.”
Die dingen leken ook collega-tafelspringster Evi Hanssen enigszins te verontrusten. Had Erik zich misschien al zelf aan een en ander schuldig gemaakt?
Nee gij! De gedachte alleen was ondraaglijk nefast. Dat besefte de geliefde presentator zelf ook wel. Hij zat zenuwachtig te wiebelen op zijn stoel, leunde afwisselend achter- en voorwaarts, de armen defensief gekruist over zijn borstkas. Droge mond: zijn tongpunt slibberde aan hoog tempo binnen en buiten.
Even, héél even – we schamen ons hiervoor tot in de liezen – vreesden we dat Erik tot volledige bekentenissen zou overgaan. Dat ook hij had geroepen en getierd, ongepaste opmerkingen gemaakt, ongevraagd nekken en monden gezoend, in billen geknepen, geslachtsdelen betast. Maar dat viel mee en de awareness-cursus wierp nu al vruchten af. “Kun je zeggen: ‘U hebt een mooie groene bloes aan’? Ja, wellicht wel. Maar wat je níét zegt – en dat zou ik ook nooit doen: ‘Wat heb je mooie hakken aan!’”
Parbleu, wat een wijs – zij het ietwat raadselachtig – advies! Het volstond om ons ervan te overtuigen dat Erik zich nooit wellustig zou uitlaten over iemands schoeisel (hoogstens eens ronduit botergeil bij de aanblik van Toby Alderweirelds voetbalsloffen).
Gert scheen heel die awareness toch vooral much ado te vinden.
Erik gaf toe: “Veel discussie. Nederlanders hé? En ik zeg dan: Ja, ja, da’s goe.”
De sympathiekste presentator ter wereld kon alweer zijn tanden bloot lachen, diezelfde tanden waaraan zijn trouwe kijkers al jarenlang zoveel plezier beleven. Ook wij zuchtten van opluchting. Even dreigde dit debat in een kritieke fase terecht te komen, maar nu waren we gerustgesteld: in Holland heb je die dingen misschien, maar onze BV’s zijn fatsoenlijke mensen. Allemaal!
De geliefde presentator zat zenuwachtig te wiebelen op zijn stoel, leunde afwisselend achter- en voorwaarts, de armen defensief gekruist over de borstkas