Het belang van mededogen
Dit waargebeurde RECENSIE FILM WO II-drama met Anthony Hopkins als bescheiden oorlogsheld is stilistisch weinig opzienbarend, maar toch relevant en doeltreffend.
One life Van: James Hawes Met: Anthony Hopkins, Helena Bonham Carter, Johnny Flynn (110 min.) In de bioscoop. ★★★⭐⭐
U zag de beelden misschien al voorbijkomen: tientallen mensen die in een Britse tv-studio een overdonderde man bedanken voor hun leven. Het fragment uit 1988 ging de voorbije jaren herhaaldelijk viraal. Die man is Nicholas Winton, die onverwacht opnieuw in contact kwam met een deel van de 669 kinderen die hij vijftig jaar eerder uit de klauwen van de nazi’s wist te redden.
Dat aandoenlijke moment is ook de emotionele climax van One life, wat Winton tot een fractie van zijn humanitaire werk reduceert. Gelukkig is hij veilig in de gevoelige handen van Anthony Hopkins, die hem neerzet als een nederige maar verbeten man die twijfelt of hij al die aandacht wel verdient – en vooral in zijn maag zit met de kinderen die hij níét wist te redden. Pas als hij eind jaren 80 de toenemende onverdraagzaamheid tegen vluchtelingen opmerkt, wil hij zijn verhaal wereldkundig maken. Niet om in de spotlights te staan, maar omdat hij de noodzaak voelt.
In sobere flashbacks geeft Johnny Flynn de jonge, idealistische Winton een gezicht, en dat doet hij even ingetogen als innemend. Helena Bonham Carter bewijst nog maar eens hoe ontzagwekkend ze kan zijn, als de vrouw die van haar zoon verwacht dat hij zijn privileges ten goede inzet.
Aan de vooravond van WO II trekt Winton zich dan ook het lot aan van ontheemde kinderen in het bezette Tsjechoslovakije. Als lid van een team verzetsstrijders probeert hij hen naar Groot-Brittannië te evacueren, voor de Duitse troepen arriveren. Zijn strijd was er een van bureaucratie. Van papieren invullen, gastgezinnen zoeken, vergunningen aanvragen en 50 pond per kind inzamelen. Die waarborg vroeg de Britse overheid immers voor de verwachte terugreis van de kinderen. Maar die repatriëring zou er nooit komen, aangezien hun ouders bijna allemaal in Auschwitz zouden sterven.
Emotionele houdgreep
Door al dat kinderleed is gesnotter in de zaal onvermijdelijk. Naast een portret van Winton bevat One life een arsenaal aan afscheidsscènes: tussen kinderen en hun ten dode opgeschreven ouders, tussen broers en zussen, tussen mensen wier laatste hoop op redding in de kiem wordt gesmoord. En alsof dat nog niet genoeg is, komen de overlevende kinderen als volwassenen een bescheiden en ontdane man verrassen in een overbelichte televisiestudio.
Door al dat kinderleed is gesnotter in de zaal onvermijdelijk
Het sentiment zit nochtans niet in de stijlkeuzes van dit WO II-drama. Die zijn rechtdoorzee, zonder franjes, met sobere muziek, soms stroeve dialogen en een weinig fris scenario. Dat de biopic alsnog werkt, komt doordat het verhaal op zich zo ontroerend is, en doordat Anthony Hopkins als de bescheiden oorlogsheld laat zien hoe belangrijk mededogen en betrokkenheid zijn. Of hoe ons eigen ene leven meer waarde krijgt als we ons ook de waarde van het ene leven van een ander aantrekken.