Post! Het geld voor de transitie is op
Eergisteren werd ik bedankt voor bewezen diensten. Niet omdat ik mijn functie niet naar behoren uitvoerde, drukte het voltallige bestuur me op het hart. Wel omdat onze organisatie slechts beperkte subsidies krijgt en ik niet bijdraag aan de zuivere basisopdracht. Die opdracht houdt in dat we de transitie naar een sociaal rechtvaardige en duurzame samenleving in de Vlaamse culturele sector helpen te versnellen. Ondanks de groeiende uitdagingen zijn de precaire subsidies om ze te lijf te gaan de jongste jaren gekrompen, dus ook in ambitie en draagwijdte. Mocht je je afvragen waarom het bestuur die boodschap bracht en niet de coördinator: die zit uitgeblust thuis.
De impact van de netwerkende organisatie is moeilijk uit te drukken in cijfers en indicatoren. Terwijl die becijferbare impact juist is wat de overheid van ons verlangt om ons bestaan te verantwoorden. Diezelfde overheid benadrukt ook het belang van de transitie naar een sociaal rechtvaardige en duurzame samenleving en onderstreept dat green skills noodzakelijk zijn om ons ‘te wapenen’ tegen de toekomst. Aux armes, alsof de toekomst een strijdtoneel is waarin enkel de sterksten het zullen halen.
De financiële ondersteuning van een netwerk en dus ook het netwerkdenken druist eigenlijk in tegen een hiërarchische staat waarin het efficiëntiedenken haast tot religie verheven is. Want wat doe ik eigenlijk, wat is mijn doelmatigheid als het niet in een duidelijk afgebakend takenpakket met cijfers uit te drukken valt? Met welke wapens trek ik ten strijde als ik geen klassiek postje invul? Ik verbind en breid het netwerk uit: zet projecten, samenwerkingen en partnerschappen in gang. Verbinding en cohesie vergen ook administratieve, logistieke en communicatieve kennis en vaardigheden. Tegelijkertijd volg ik de inspanningen en initiatieven in de sector waarin ik werk en probeer die het vliegwieleffect te geven dat ze verdienen in de bredere samenleving, in de hoop dat ze uiteindelijk de hoofden en harten van een nog groter publiek op hol doen slaan. Want dat is, altijd al geweest, de unieke kracht van cultuur: verbeelding. Niet de enige, maar toch de voornaamste, niet de unique selling proposition, maar ze kan wel de wereld redden.
Ik las dat Victor Hugo de toekomst boven het verleden verkiest, want daar wil hij de rest van zijn dagen spenderen. Door de pre