Gierend door de asielbocht
In een land waarin één op de vier asielzoekers op straat belandt, bijna 9.000 op 35.000 asielaanvragen, en de regering er nog niet in slaagt om de erkenningsprocedure kort te houden, noch om de gedwongen terugkeer op te schalen, lijkt het voornemen om een bandbreedte voor migratie in te stellen, en migratie dus nauwgezet te sturen en te beperken, slechts verre toekomstmuziek. Maar je kunt er ook anders naar kijken: eindelijk beginnen ook andere politieke partijen dan Vlaams Belang een getal te kleven op hoeveel migratie ze willen.
Al enkele weken zwengelt De Standaard de discussie daarover aan. De Staatscommissie Demografische Ontwikkelingen becijferde voor Nederland welke bandbreedte van migratie (arbeid, gezin, studie, asiel …) enerzijds voldoende welvaart genereert, maar anderzijds niet de draagkracht van de maatschappij te boven gaat. Dat kan een nieuw gesprek over migratie openen, niet alleen als iets wat ons overkomt, maar als de belangrijkste hefboom van onze demografie en dus van onze nationale vitaliteit. Daartoe aangepord beginnen nu ook Vlaamse politieke partijen hun ideeën te delen. Meteen interessant is de ideologische helderheid: de PVDA en Groen willen niet weten van een bandbreedte. Bij Vooruit en op rechts is dat te bestuderen (Open VLD), goed bestuur (CD&V) of absoluut noodzakelijk (N-VA).
Vanzelfsprekend is asiel het hete hangijzer. En daar gieren sommige partijen door de bochten. De N-VA wil, minstens enkele jaren, “zo goed als geen” vluchtelingen meer opvangen. De partij gebruikt het nieuwe kader van het Europese migratiepact. Asielzoekers zullen aan de buitengrenzen van Europa worden opgevangen, landen die weigeren om hun aandeel asielzoekers te huisvesten, moeten betalen. Die nevenpiste grijpt de N-VA aan. Om te verzekeren dat effectief geen nieuwe asielzoekers binnenkomen, wil de partij het recht op asiel bovendien ontzeggen aan wie illegaal arriveert. Een oude droom van Theo Francken. Dat zit niet in de Europese deal. De N-VA zal dus moeten breken met de verplichting uit de Conventie van Genève, het naoorlogse humanitaire verdrag dat basisopvang garandeert aan wie vlucht voor oorlog en vervolging. Al in 2015 noemde Bart De Wever Genève “een keurslijf”. Het sloopwerk van Vlaams Belang doet sindsdien zijn werk.
Groot risico van een open discussie over migratie is dat ze de partij die eigenaar is van dat thema, Vlaams Belang, slapend nog rijker maakt. Door extreme voorstellen die taboe waren, politiek acceptabel te maken. Door internationale basisrechten te grabbel te gooien en de morele race to the bottom te versnellen, die in Europa nu al tot tienduizenden pushbacks, geweld en een keihard grensbeleid leidt. Maar er zijn ook kansen. De migratiestop van Vlaams Belang is, behalve een fictie, ook een bedreiging voor de welvaart en het welzijn. Dat verdient een uitgesproken pleidooi pro migratie. Ook daarover kunnen taboes sneuvelen. Waarom zouden andere partijen die kansen niet grijpen om migratie voor hun ideologische kar te spannen?
Groot risico van een open discussie over migratie is dat ze Vlaams Belang slapend rijker maakt