“Het voelt als wonen in een bubbel”
De sculptuur van George Minne, de glasramen in de kerk, de oude huizen: door haar uitzicht heeft kunstenaar Leyla Aydoslu het gevoel dat ze in een historische bubbel woont. Toch bevindt het Begijnhofdries zich in het centrum van Gent. “Zodra ik mijn deur
“Vier jaar geleden verhuisde ik van een appartement aan de Brugse Poort in Gent naar het Begijnhofdries. Mijn uitzicht over de daken verruilde ik voor het pittoreske, groene begijnhof. Wat me vooral opviel, was het beeld van George Minne (‘ Bruges-la-Morte’, een gedenkteken dat de beeldhouwer in 1903 maakte ter nagedachtenis van schrijver Georges Rodenbach, red.). Het vrouwenhoofd stond eerst vlak voor mijn raam, waardoor ik er recht op uitkeek, en het beeld mij aanstaarde. Sinds het begijnhof heraangelegd is, is de sculptuur naar de zijkant verplaatst. Toch blijft het voor mij een belangrijke verbinding tussen het plein en de stads- en kunstgeschiedenis. Minne was immers een belangrijke figuur voor Gent. En als kunstenaar vind ik het heel fijn dat mijn werk op een manier ook deel is van mijn omgeving.”
“Het liefste zou ik op den buiten wonen, maar mijn atelier ligt in de stad. Dit is dus vooral een praktische woonlocatie: centraal in Gent, dicht bij mijn werk en toch op een rustige plek. Zodra ik mijn deur uitstap, zit ik onder een boom. Ook vanuit mijn woning heb ik veel contact met wat er buiten gebeurt. De ramen zijn redelijk laag, waardoor ik me erg verbonden voel met het plein. Op zonnige dagen zet ik ze graag open en zit ik in de vensteropening te lezen. Zelfs als ik op mijn boek gefocust ben, blijf ik bewust van het uitzicht en de mensen die passeren.”
“In de zomer stromen er veel mensen uit de stad toe en kan het best levendig zijn. Zo komen er bij mooi weer vaak ’s avonds mensen picknicken. Ik zie soms ook gekke taferelen – zeker tijdens de Gentse Feesten – zoals feestgangers die in slaap vallen of dronken mensen die niet doorhebben dat er iemand van achter het venster kijkt.”
“Ook op andere momenten van het jaar is er beweging op het plein. Enkele huizen verderop is er een schooltje en de kinderen komen hier graag spelen. Het grasveld is ook een populaire plek voor verjaardagspicknicks, die soms uitgebreid versierd worden. Verder komen er veel mensen wandelen met hun hond. Die kennen elkaar allemaal en doen vaak een babbeltje. Ik heb zelf geen hond, maar ken de wandelaars en hun honden ondertussen ook. De routines van de buren en voorbijgangers worden na een tijd deel van je dagelijks leven.”
“Wat ik zie, beïnvloedt hoe ik me voel. Ik omring me graag met mooie dingen: de kerk, de bomen, de oude huisjes errond. Als ik tegenover een gevel zou wonen, zou ik een heel ander gevoel krijgen bij het uitzicht. Hoewel het plein open is voor iedereen, voelt het een beetje als mijn tuin – of een gemeenschappelijke tuin die ik deel met de buren. We hebben maar een kleine koer, dus als we meer ruimte willen, zitten we vaak op het plein. Dat is het hart van het Begijnhofdries, waarrond de huisjes een geborgen ruimte vormen. Ook de kerk is daarbij opvallend, met de mooie glasramen. En als de kerkklokken luiden of ik echo’s van de mis hoor, waan ik me in historisch Gent. Dat geeft me nog meer het gevoel van in een bubbel te wonen, buiten de realiteit.”
Van een wuivend bos tot een bruisend stadsgezicht of een drukke steenweg: iedere zaterdag ziet u wat bekende mensen zien wanneer ze uit hun huis naar buiten kijken.