Dag liefloze leven

Ik zit op de bus naar Amsterdam. We rijden nog maar net Brussel uit. De plek naast me is leeg. Vorige keer zat mijn lief naast mij. Helaas is mijn lief mijn lief niet meer.

Iets meer dan een week geleden gingen wij uit elkaar. Heel vredig eigenlijk. Op een bankje aan het Arenbergkasteel in Leuven, in de eerste lentezon. We lieten er een paar dagen overgaan, wisselden spullen uit die we nog van elkaar hadden en lazen brieven voor aan elkaar. Dat bracht troost. Wij waren zeker geen modelkoppel bij wie alles perfect liep, maar de manier waarop we uit elkaar gingen, was gek genoeg heel liefdevol en, ja, perfect.

We rijden de autosnelweg op. Ik probeer mijn tranen te bedwingen terwijl ik erover nadenk. Dat probeer ik al meer dan een week. Meestal lukt dat in de nabijheid van andere mensen, maar als ik alleen ben, kruipt het in mijn hoofd en komt al het gemis eruit. Dan sta ik opeens te huilen in de toiletten, al fietsend of op de bus.

Het voelt echt alsof ik mijn maatje verloren ben. En nu ben ik in rouw. Liefdevol uit elkaar gaan maakt het niet vanzelf makkelijker. Integendeel. Ik koester nog veel liefde voor haar, wat het gemis alleen maar groter maakt. Op Tiktok zag ik dat een break-up voelt alsof je een doosje meedraagt diep vanbinnen: langs de buitenkant is het grauw en verdrietig, maar als je het openmaakt bevat het alle mooie kostbare herinneringen.

Hoe ontvlecht je elkaars levens na een break-up? Post je op sociale media dat je uit elkaar bent? Verwijder je foto’s van elkaar?

Liefst van al zou ik nu gewoon een maand mijn huis niet uitkomen. Jammer genoeg gaat dat niet. Ik moet twee papers indienen, columns schrijven, de examens staan voor de deur en in juni heb ik verkiezingen te winnen. Misschien is het goed om bezig te blijven. Maar tegelijk ben ik bang dat ik niet diep genoeg rouw.

Mijn lief en ik waren bijna een jaar samen. Toen we een koppel werden, zaten we nog in het middelbaar en zagen onze levens er heel anders uit. Ondertussen is er veel gebeurd: laatste examens in het middelbaar, samen afstuderen, drie maanden vakantie, samen aan de unief beginnen, eerste blokperiode. Zij ging op kot, ik niet. Liefst van al zou ik nu een jaar terug in de tijd gaan. Naar mijn leven zonder lief. Maar dat gaat niet. Alles is veranderd. Alles, behalve zij. Nu moet ik mijn liefloze leven heruitvinden. Het maakt me onzeker. Mijn lief was mijn steunpilaar, en ik ben bang dat nu alles ineenstort.

Als liefjes raak je supersnel in elkaars leven verstrengeld. Mijn lief was altijd overal: in mijn fotoapp op mijn smartphone, op mijn sociale media, in mijn kamer, in mijn gesprekken met vrienden. Terwijl alles rondom verandert, raak je een beetje aan elkaar vastgeketend – op een goede manier – en start je samen nieuwe verhalen op. Het is zo gek om erover na te denken dat we al die zaken niet samen kunnen afmaken. En ook: hoe ‘ontstrengel’ je uit elkaars leven? Post je op sociale media dat je uit elkaar bent? Verwijder je foto’s van elkaar? En in welke mate wil ik dat? Ik kan toch moeilijk het verleden wissen alsof zij nooit bestaan heeft.

Terwijl de kilometers onder de wielen verdwijnen, probeer ik de herinneringen aan mijn lief achter me te laten. Misschien zal ik ooit weer iemand naast me hebben tijdens een busrit naar Amsterdam, maar voor nu ben ik alleen, en dat is oké.

Lieve Zonne, bedankt voor je knuffels, voor je warmte, je liefde, je zijn. Jouw Zonne-zijn liet mij meer Mauro zijn. Het was een eer jou mijn lief te mogen noemen en naast jou te paraderen, door Leuven, Brussel, Gent, Genk, Parijs of Amsterdam. Ik wens je al het moois en goeds van de wereld toe.

Mauro Michielsen (19) is dit jaar gestart aan de Vrije Universiteit Brussel. Hij schrijft hier afwisselend met Maj Vandergeten (77).