Ambachtelijk avontuur op wankele benen
Harold Halibut is een fabelachtig staaltje videogamedesign met een emotioneel geladen verhaal. Al is de doelloosheid van het leven soms wel erg overheersend.
Er is bijna vijftien jaar geboetseerd aan Harold Halibut, en het resultaat van dat ambachtelijke passieproject is verbluffend. Wanneer je op ontdekking gaat door het gestrande, gezonken ruimtetuig Fedora, zuigt het handwerk je de wereld in. Personages zijn karaktervol, speels beweeglijk en lijken wel tactiel in hun plasticinevormen. Zo blijft het keer op keer indrukwekkend om hoofdpersonage Harold in het metrosysteem van waterglijbanen te zien stappen, en hem in de viskeuze vloeistof opgeslorpt te zien worden. De druipende onderzeese wanden en het chlorofylgroene water geven de wereld een onbehaaglijk Bioshock- sfeertje, maar dan uitgebalanceerd met een stevige geut poppenkastmagie die doet denken aan de stop-motionfilm Fantastic mr. Fox. Je wilt je tijd nemen om deze absurde wereld en haar al even uitzonderlijke bewoners te leren kennen.
Want daar draait het in Harold Halibut allemaal om. Als manusjevan-alles op het schip wandel je voortdurend van hot naar her om banale taakjes uit te voeren waar je vrienden en kennissen zich te goed voor voelen. “Is dit alles?”, vraagt Harold zich luidop af na alweer een dag vol nutteloosheid. Samen met hem ga je op zoek naar een gevoel van eigenwaarde, om te ontsnappen aan (of te berusten in) de alledaagsheid. Die zelfhulp krijg je door de ander, via gesprekken met je medebewoners op de Fedora. Die worstelen elk met hun eigen menselijke problemen: van een gebrek aan professioneel perspectief tot de uitdagingen in een langdurige relatie. Het zijn ontroerende verhaallijnen die door hun kernachtigheid nooit melodramatisch worden. Harold, geweldig vertolkt door stemacteur Andrew Nolen, zie je mondjesmaat evolueren van apathie naar assertiviteit.
Troosteloosheid
Alleen zit in die sleur ook de grote uitdaging aan Harold Halibut. In het spel doe je nauwelijks meer dan wandelen en praten, elke keer opnieuw. Er zijn momenten waarop de troosteloosheid van het bestaan (daar) zo onder je huid kruipt, dat het gewoonweg enerverend wordt. Binnen de hoofdboodschap van het verhaal valt dat ongemak nog te verantwoorden. Maar er zijn zijtakken over idealistische tienerrevoltes en over de machtsmonopolies van monsterbedrijven die binnen die setting misplaatst karikaturaal aanvoelen. Het is absoluut pakkend dat een claymationprotagonist als Harold Halibut ons leert dat we als mens zacht en vormbaar zijn, wanneer we openstaan voor helpende handen. Maar soms staat het avontuur net wat te veel te zwabberen op wankele benen.
Je wilt je tijd nemen om deze absurde wereld en haar al even uitzonderlijke bewoners te leren kennen