Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Wie samen met mij de ring instapt, die wil ik kapotmaken”
Borgenhoutenaar Jamal Ben Saddik: twee keer knockout door kanker, nu op weg naar wereldtitel
De Hemmers Gym in Breda trilt op zijn grondvesten wanneer Ben Saddik onophoudelijke salvo’s van mokerslagen en trappen op zijn weerloze opponent afvuurt. Elke nieuwe voorhamer wordt begeleid met een oerkreet. Zijn zweetdruppels en speeksel vliegen tot in ons gezicht. De sparringpartner (zonder helm!) zal in negen zinderende minuten drie keer tegen de grond gaan. Om zich voor te bereiden op de kamp van vanavond in Vorst Nationaal tegen Guto Inocente - een duel om de tweede plaats op de wereldranglijst - liet de reus uit Borgerhout speciaal een sparringpartner overkomen uit Brazilië. In Europa vindt Ben Saddik niemand meer die met hem in de ring wil of kan oefenen. We begrijpen waarom. Goliath, de bijnaam van de Marokkaanse Belg, is niet toevallig gekozen. Ben Saddik is 2m05 groot en 125 kilo zwaar. De grootste reus van het hele kickbokscircuit toont zelfs op training voor zijn arme tegenstander geen genade.
Knuffelbeer en roofdier
Tussen de touwen is Ben Saddik een imposant roofdier, maar wanneer hij even later in de cafetaria tegenover ons plaatsneemt, transformeert hij in een knuffelbeer. “Vanaf ik een voet in de ring zet, maak ik de switch in mijn hoofd”, verklaart hij. “De ring is van mij. Wie daar samen met mij instapt, heeft een probleem. Die wil ik kapotmaken. De mensen die dit lezen gaan misschien denken dat ik gek ben, maar ik hou er echt van om iemand neer te slaan in de ring. Liefst zo snel mogelijk knock-out. Dan is het duidelijk wie de sterkste is. Ik wil niets in handen laten van de jury. Ik beslis zelf wel wie er wint.”
Dat blijkt ook uit zijn statistieken. Saddik won maar liefst 26 van zijn 31 kampen met ko. “In het dagelijkse leven krop ik alle agressie op. En dan gooi ik alle frustraties er in de ring uit.” Het leven heeft Ben Saddik dan ook niet gespaard. De strijd van het kansarme Bor- gerhout naar de wereldtop in het kickboksen leest als een onwaarschijnlijk Hollywood-verhaal. Zo werd hij de voorbije vijf jaar maar liefst tweemaal getroffen door kanker. “De eerste keer in 2012. Ik vocht enkele fantastische wedstrijden voor meer dan 20.000 knotsgekke Japanners in Tokio en maakte vanuit het niets de aansluiting met de wereldtop. Maar ik had toen al de harde diagnose gekregen: een zeldzame vorm van kanker. Ik had een kwaadaardig gezwel en mijn schildklier moest verwijderd worden. Amper een maand na de operatie stond ik opnieuw in de gym, maar ik kon toen niet eens twee procent van de gewichten tillen die ik een maand eerder nog makkelijk verplaatste. Ik kwam thuis en was kapot. Ik lag een hele dag op mijn bed en keek naar de foto’s van mijn zeges in Japan. Zou ik ooit nog wel terug dat niveau kunnen bereiken? Ik kreeg wel steun van mijn familie, maar hield alles voor mezelf. Ik wilde niemand lastigvallen met mijn kanker. Het was mijn probleem en dat moest ik zelf oplossen.” Vorig jaar in mei bleek bij een routinecontrole dat de kanker terug was. Opnieuw volgde een zware revalidatie, maar amper zeven maanden later versloeg hij de nummer twee van de wereld Ismael Londt in Duitsland. “Die strijd tegen kanker is een extra bron van motivatie. Als je die ziekte hebt gehad, wat betekent dan nog een krachttraining van anderhalf uur?”
De kogel
Het hoeft niet te verbazen dat Ben Saddik enorm populair is in Borgerhout. Op en rond het Luitenant Nayaertplein, waar hij is opgegroeid, wordt hij steevast aangeklampt door de jongeren uit de buurt. “Ze kennen mijn uurschema’s een beetje en staan me dan op te wachten op de hoek van mijn straat of aan de voordeur. Meestal ben ik stikkapot van de training, maar ik probeer altijd toch even een klapke te doen. Ik wil de kinderen uit de buurt inspireren. Hen laten zien dat je ondanks alle tegenslagen toch je levensdroom kan waarmaken. Ik wil de hangjongeren tonen dat het ook anders kan.” Ooit loerden ook voor hem de gevaren van de jeugdcriminaliteit om de hoek. “De verleiding van de straat was er. Wij waren thuis met negen kinderen. We hadden geen Game Boy of PlayStation. Wat doe je dan? Je trekt de straat op en gaat voetballen, rondhangen en kattenkwaad uitsteken. Toen ik negen was, heeft mijn vader ingegrepen en mij naar de kickboksschool gestuurd.” Toch liep het enkele jaren geleden grondig fout in Borgerhout. Ben Saddik kreeg een kogel in het been toen hij zijn broer wilde verdedigen bij een ruzie met ontspoorde jongeren. “Ik was op de verkeerde plaats op het verkeerde moment. Dat was nadien erg zwaar voor mijn familie.” En dan was er nog dat auto-ongeval waarbij een dodelijk slachtoffer viel. Iets waar Ben Saddik liever niet meer over spreekt. “Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik daaraan denk.”
Excuus van Matthias Schoenaerts
Ondanks alle tegenslagen trok Ben Saddik de wereld rond, vocht hij in de grootste sporttempels en verdiende hij stevig de kost. “Van het geld dat ik opstrijk met één kamp kan ik makkelijk twee jaar leven. Ik vecht nu al verschillende jaren zo’n vier kampen per jaar. Reken maar uit... Maar een carrière van een kickbokser is niet eindeloos. Ik wil nog gas geven tot mijn dertigste. Ik zal stoppen wanneer mijn lichaam zegt dat het genoeg is geweest.” Maar eerst nog wereldkampioen worden. Liefst nog dit jaar. “Ik verwacht dat een kamp tegen de Nederlander Rico Verhoeven er nog in 2017 komt. Hij is al twee à drie jaar wereldkampioen en heeft mijn uitdaging al lang genoeg ontweken. Ik weet waarom. Ik heb hem in mijn allereerste profkamp in de tweede ronde knock-out geslagen. Hij weet dus wat hij kan verwachten als hij tegen mij in de ring stapt. Maar hij kan zich niet langer verstoppen.” Ook acteur Matthias Schoenaerts gaat een confrontatie met Ben Saddik wijselijk uit de weg. “Matthias is al jaren heel goede vriend. Hij is ook zot van kickboksen en ik heb hem al dikwijls uitgedaagd om eens tegen mij sparren, maar hij heeft altijd wel een excuus klaar. Hij durft gewoon niet. Maar hij is een geweldige gast, ondanks zijn succes is hij altijd bescheiden gebleven.”