Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Fado is emotie en ontmoeting”
Al twintig jaar is Cristina Branco (44) het boegbeeld van de fadorevival. Meestal laat de Portugese zangeres zich intiem begeleiden, maar op 27 mei staat ze met het Antwerp Symphony Orchestra op het podium van de Elisabethzaal. “Het wordt een speciaal evenement”, belooft ze. “Een ontmoeting vol emotie.”
Hoe vaak Cristina Branco in Antwerpen was, weet ze niet meer. “Ik zong er bijna twintig jaar geleden al en laatst nog in De Roma. Om de stad beter te leren kennen, ben ik er zelfs op vakantie geweest. Antwerpen is één van mijn favoriete steden van Europa. Ze ademt kunst uit en inspireert me”, zegt Branco die zaterdag voor het eerst in België voor een groot orkest staat.
Schrik heeft ze niet, want in eigen land, Nederland en Duitsland zong ze al vaker met een symfonieorkest en ook dirigent Dirk Brossé kende ze al. “Fantastisch dat het Antwerp Symphony Orchestra me uitnodigde. Het wordt spannend want we ontmoeten elkaar maar twee dagen voor het concert! Het orkest, mijn Portugese groep en ik doen elk hun werk op voorhand. Als we samenkomen, groeit het vertrouwen vanzelf. Het is een kwestie van elkaar begrijpen, elkaars vreemdheid overwinnen.
“We brengen een programma van fado en volksliederen, speciaal gearrangeerd door pianist Mario Laginha. Portugese muziek is folk, geen klassieke muziek. Het is een ontmoeting. Ze leeft van emotie. Als je de schoonheid van het moment voelt, klikt alles in mekaar. Of je nu intiem staat te zingen in een bar of met groot orkest in een concertzaal. Dat maakt Portugese muziek zo mooi.”
GRENZEN VERLEGGEN
“Zingen met groot orkest is een voorrecht”, gelooft Branco. “Het is steeds een speciaal evenement. Elke keer opnieuw voelt het alsof ik de kans krijg om grenzen te overschrijden. Ik word er muzikaal, maar ook persoonlijk telkens sterker van. Musiceren met zo’n grote groep mensen geeft me een positief gevoel, omdat je zo duidelijk ervaart dat je niet alleen bent. Tegelijk krijg je de kans om nieuwe klankkleuren te ontdekken en om nieuwe aspecten van je eigen stem te ontwikkelen. Een concert met orkest blijft steeds een uitdaging, want het is anders wat ik normaal doe.”
Normaal laat Branco zich begeleiden door een Portugese gitaar, een Spaanse gitaar, contrabas en een piano, waarmee ze sinds 1998 fado’s vertolkt, klassiekers van de mythische Amalia Rodrigues maar ook nieuwe fado’s voor haar geschreven op teksten van Pessoa of Shakespeare. Branco zong naast fado ook jazz, Braziliaanse muziek, chanson, rocksongs en tango.
Wat haar volgende plannen zijn, weet ze niet. Een cd met klassieke begeleiding, staat nog niet op stapel. “Er is nog zoveel muziek te verkennen. Omdat fado in mijn DNA zit, zal ik er altijd naar terugkeren. Fado is mijn thuis, maar soms moet je het huis verlaten uit nieuwsgierigheid.”