Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Afscheid van een ‘Poupée de Cire’
Er zijn van die woorden die een mens liever nooit zou uitspreken. France Gall is op 7 januari vertrokken naar Le Paradis Blanc, nadat ze twee jaar lang in alle discretie en waardigheid kanker had bekampt”, aldus Galls woordvoerder gisteren. Amper een maand na Johnny Hallyday moet Frankrijk alweer afscheid nemen van een icoon uit de muziekscène. France Gall werd 70.
Vraag mensen één liedje te noemen van France Gall, en je krijgt negen kansen op tien
Poupée de Cire, Poupée de Son als antwoord. Met dat nummer van Serge Gainsbourg won France Gall in 1965 het Songfestival voor ... Luxemburg. Isabelle Gall – zoals ze met haar meisjesnaam heet – was dan amper 17. Een overwinning met een bittere nasmaak, want net voor ze haar winnende nummer opnieuw op het podium kon brengen, maakte haar vriendje het uit aan de telefoon. De naam van dat vriendje: Claude ‘CloClo’ François.
Van kinderliedje tot ‘sucettes’
Voor France Gall betekende die overwinning haar Europese doorbraak. In eigen land was de dochter van een zangeres en een liedjesschrijver – haar vader schreef onder meer voor Charles Aznavour en Edith Piaff – op dat moment al een tienerster. Haar
debuut Ne Sois Pas Si Bête was meteen een hitje en van Sacré
Charlemagne, een kinderliedje dat haar vader schreef, gingen maar liefst twee miljoen exemplaren over de toonbank. Later zou France Gall met meer dan gemengde gevoelens terugkijken op die prestatie: “Ik was er ziek van, ik weet het nog heel goed. Wat haatte ik dat liedje ...”
Onder de vleugels van Serge Gainsbourg verpopte ‘de kleine korporaal’ – de bijnaam die France Gall van haar vader en twee broers kreeg vanwege haar karaktertje – tot een icoon van de
yéyé, de in Frankrijk razend populaire muziekstijl uit de sixties die behalve CloClo ook Johnny Hallyday lanceerde. Maar wanneer Serge Gainsbourg voor haar het seksueel net iets té suggestie- ve Les Sucettes à l’Anis schreef, schreeuwde het publiek moord en brand. Vooral de aangebrande zinsnede “Wanneer de zuurstok, geparfumeerd met anijs, in Annie’s keeltje loopt, waant ze zich in het paradijs” schoot veel Fransen in het verkeerde keelgat. Het nog altijd maar 18-jarige zangeresje voelde zich “vernederd” en “getraumatiseerd” wanneer ze de dubbele bodem van de tekst doorgrondde en sloot zich vanwege oprechte schaamte wekenlang op. Het betekende het einde van een korte maar zeer succesvolle samenwerking met het muzikale genie.
Muze van Michel Berger
Vanaf dan zat de carrière van France Gall in het slop. Tot ze in 1973 Michel Berger tegen het lijf liep. Het klikte, zowel privé – het stel trouwde en kreeg twee kinderen – als muzikaal. Berger zou voor zijn muze de ene hit na de andere uit zijn piano toveren: Musique, Il Jouait du Piano Debout, Résiste, Evidemment, Le