Duidelijkheid

D e hele kerstvakantie lang werd erover gespeculeerd: valt deze regering over de kwestieSoedan? Het antwoord op die vraag kennen we nog niet, maar er is sinds gisteren wel veel meer duidelijkheid. Als CD&V, Open Vld of MR het ontslag van Theo Francken eist, stapt de N-VA uit de regering. N-VA-voorzitter Bart De Wever laat zijn staatssecretaris niet vallen, ongeacht de uitkomst van het onderzoek dat gevoerd wordt naar de mogelijke foltering van de uitgewezen Soedanezen.

Nochtans is dat onderzoek er gekomen op vraag van de regering. Door het op deze manier opzij te schuiven, toont Bart De Wever weer eens hoe zwak premier Charles Michel staat. Maar duidelijk is de N-VA-voorzitter wel. En die duidelijkheid steekt schril af bij wat we de voorbije weken bij CD&V gehoord hebben. Wouter Beke vond aan de ene kant dat er dingen gebeurd waren die niet door de beugel konden, aan de andere kant durfde hij zich niet uit te spreken over een ontslag van Francken.

Zondag zei Europarlementslid Ivo Belet dat Francken volgens hem moest opstappen, maar hij voegde er meteen aan toe dat zijn persoonlijke mening er niet toe doet omdat hij niet in het parlement zit. Open Vld-voorzitter Gwendolyn Rutten was al niet veel duidelijker: ze wacht de resultaten van het onderzoek af en vindt intussen dat Francken zelf moet weten of hij nog kan functioneren. En in zijn Facebookpost van vorige week gaf de premier uitgebreid uitleg over het uitwijzingsbeleid van deze regering, maar vermeldde hij de staatssecretaris niet eens.

Niemand had de moed om de N-VA en haar meest populaire politicus de wacht aan te zeggen, ook de premier niet. Bart De Wever heeft nu het lef getoond waar het de anderen aan ontbreekt.

Maar De Wever neemt een groot risico. Hij gaat ervan uit dat de bevolking het geen probleem vindt dat een staatssecretaris liegt tegen het parlement en de premier, en hij gooit de resultaten van een door de regering gevraagd onderzoek in de prullenmand. Dat onderzoek heeft nu geen belang meer, terwijl zijn regeringspartners het juist wilden gebruiken om een oordeel te vellen over Francken. Dat kan niet meer. Ze worden gewoon voor het blok gezet. De Wever staat er nu alleen voor, maar dat maakt hem niet zo veel uit. Hij wil vooral kiezers winnen. Hij rekent erop dat de populariteit van Francken bij de bevolking groot genoeg is om deze crisis te riskeren. Hij rekent erop dat zijn partij sterk genoeg staat om baat te hebben bij vervroegde verkiezingen. Hij rekent erop dat de economische resultaten van zijn beleid nu al voldoende voelbaar zijn om stemmen te winnen. En hij rekent op de zwakte van zijn tegenstanders.

Dit manoeuvre kan een meesterzet zijn. Maar uiteindelijk beslist de kiezer. En die kun je niet voor het blok zetten. Die moet je overtuigen.