Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik onderhandel met Club over een nieuw e functie”
2018 wordt afscheidsjaar van Timmy Simons
“Eigenlijk is dat wel raar, hé: ik heb bij zowel de Gouden Schoen als de Profvoetballer van het Jaar al een lifetime achievement
award gehad. En ik speel nog.” Ja, Timmy Simons: dat is wat vreemd. Maar hij verraste de voorbije seizoenen dan ook telkens met een last minute contractverlenging. Nu, op zijn 41e, komt die er normaal niet meer. “Het is de bedoeling om dit jaar te stoppen als voetballer. Maar ik praat wel al met Club over een andere functie.”
Even slaat Timmy Simons ons met verstomming. Wanneer we vragen – en verwachten – of dit zijn laatste jaar als speler is, antwoordt hij lekker geheimzinnig: “We zijn ermee bezig”. Bezig met wat? “Bezig met de toekomst.” Als speler? Simons glimlacht. “Nee, de kans dat ik volgend seizoen nog zal spelen, is zeer miniem. Ik ga niet zeggen dat ik definitief stop, want in het voetbal gebeuren er wel vaker rare dingen, maar het is wel de bedoeling om dit jaar af te sluiten.”
Wat bedoel je dan met “we zijn ermee bezig”?
“Dat er gesprekken gaande zijn tussen Club en mezelf met het oog op een andere functie. Wat het exact is en hoe het specifiek ingevuld moet worden, moet wel nog besproken worden.”
Wat zou je dan graag willen doen? Er werd al geopperd dat je een ideale T3 zou zijn, beloftecoach of iemand die kan meedraaien in de dagelijkse werking.
“Eerlijk: ik weet het niet. Ik ben er al tien jaar over aan het nadenken, maar op dit moment kan ik er gewoon niet op antwoorden omdat ik het voor mezelf nog niet heb uitgemaakt.”
Maar het wordt wel sowieso iets met Club?
“Dat is de bedoeling, ja. Maar dat wil niet zeggen dat ik ook niet eens wat andere dingen wil proberen. Analist, bijvoorbeeld. Of co-commentator. Zo heb je toch nog wat onafhankelijkheid en vrijheid in wat je doet. Het kan ook zijn dat ik volledig buiten het voetbal terechtkom, ik heb genoeg projecten lopen (Simons heeft onder meer een eigen veldritploeg en vastgoedbedrijf, red.). Al is ook dat niet de
bedoeling.”
Is dat iets waar je gezin voor openstaat: na een meer dan 20 jaar durende carrière als voetballer opnieuw al die uren en dagen weg zijn voor het voetbal?
“Zij hebben inspraak, dat zeker. Mijn familie heeft dik 20 jaar alles aan de kant gezet voor mij. Zij hebben zich een stuk opgeofferd. Hun mening is belangrijk.”
En hoe is die mening?
“Verdeeld. (glimlacht) Mijn dochters zijn zot van het voetbal, mijn vrouw iets minder. Ik ben nog zoekende. En het plaatje moet kloppen.”
Zoekende, het is toch niet dat dit einde er plots en onverwacht zal komen?
“Het kon al na PSV zijn afgelopen ( Simons stopte er in 2010 op zijn 33e,
red.), maar ja: ik bleef voetballen. Mijn keuze zal vooral afhangen van welke vrijheden ik zal krijgen. Ik wil mijn eigen planning kunnen maken. Anders word je opgeslorpt, anders word je geleefd. ”
Heb je een ideaal afscheid in je hoofd?
“Club Brugge moet me niets gunnen. Ik heb er nooit naar gevraagd en zal dat ook nooit doen.”
Kom, als Ivan Leko je vorige maand had opgesteld, had je al de oudste speler van Club Brugge kunnen worden. Dat wil je voor je je carrière beëindigt toch nog bereiken?
“Als dat gebeurt, is dat fantastisch. Als het niet gebeurt, is het ook maar zo. Ik zal er voor de ploeg wel staan als dat nodig is, ik wil ook niet dat ze me daarvoor zomaar in de ploeg zetten.”
Toen Roberto Martinez van jou de oudste Rode Duivel maakte, was je toch trots?
“Zeg, het woordje ‘oud’ komt hier wel vaak terug. (lacht) Neen, ik begrijp het wel. Het zou mooi zijn, maar er zijn andere sportieve doelen voor de club.”
Hoe draag jij dan bij aan die doelen?
“Ik wil nog altijd top zijn op training, het de anderen moeilijk maken, zorgen dat ze uit hun pijp komen.”
Volgens de spelers ben je gedrevener dan ooit.
“Is dat zo? Ik ga er nog steeds elke dag 100 procent voor. Ik zat al op de tribune, maar dat is ook omdat we dit seizoen uitzonderlijk weinig geblesseerden hebben gehad. Ik blijf op alles voorbereid.”
Een paar matchen in de tribune en geen kapitein meer: dan moet je impact op de groep toch wel gedaald zijn.
“Kapitein of niet: ik zal altijd wel mijn zegje blijven doen. Ik ben mee verantwoordelijk voor het reilen en zeilen binnen de club. En als je op je 41e nog vlot meetraint, dan dwingt dat toch wel automatisch iets af. Ik heb toch wel de ervaring om er mee over te waken dat alles goed blijft gaan.”
Zoals die keer met Dennis toen die bij zijn wissel tegen SintTruiden weigerde een hand te geven aan Leko en jij hem tot de orde riep: “At Club Brugge we shake hands.”
“Inderdaad. Het is niet omdat er iets tegenvalt, dat je je zo moet gedragen.”
Misschien moet je gewoon mental coach worden volgend seizoen.
“Neen, zo zie ik me helemaal niet.
(lacht) Dat is een andere stiel, laat mij maar iets anders doen.”