“Ik heb minder nachtmerries”

Shanti De Corte worstelde na aanslagen Zaventem met zware depressie en paniekaanvallen, maar geeft nu lezingen over de verwerking van haar trauma

Studente Shanti De Corte (19) uit Kontich stond op de luchthaven van Zaventem toen op 22 maart 2016 twee bommen ontploften. Na de eerste heftige dagen leek ze haar leven weer op te pakken, maar het trauma zat dieper dan ze dacht. “Ik heb een jaar in de psychiatrie gezeten om mijn depressie en mijn angsten onder controle te krijgen.” Maar ze heeft zich nu herpakt.

Lichamelijk had Shanti De Corte geen schrammetje na de aanslagen in Zaventem, maar psychisch richtten de bommen van 22 maart wel veel schade aan. Na een behandeling van een jaar in de psychiatrie, lukt het haar nu om haar leven weer zelf in handen te nemen en organiseert ze lezingen om te vertellen wat ze heeft doorgemaakt.

Shanti De Corte (19) wordt nog steeds een paar keer per maand huilend wakker van nachtmerries waarin terroristen haar willen vermoorden. “Het is al veel minder dan het geweest is, gelukkig. Ik heb ook nog wel paniekaanvallen, laatst nog op de kerstmarkt, maar ik weet wat ik moet doen.” Ze zit aan tafel op haar kot op het Zuid in Antwerpen. Nog maar een paar weken woont ze hier, maar het is een belangrijke stap. “Ik wil verder met mijn leven. In februari begin ik aan een nieuwe richting, orthopedagogie aan de Karel de Grote-Hogeschool. Ik kijk er naar uit om na mijn studie echt iets te kunnen betekenen voor kinderen met problemen. Door wat ik heb meegemaakt, besef ik hoe belangrijk professionele hulp kan zijn.”

Schuldgevoel

ZATERDAG 13 EN ZONDAG 14 JANUARI 2018 Op 22 maart was Shanti een van de leerlingen van het Sint-Ritacollege in Kontich die aan incheckbalie 4 en 5 stonden om met de laatstejaars naar Rome te vertrekken. “Omdat ik voordien al last had van hyperventilatie had ik de reis heel goed voorbereid. De school twijfelde eerst of ik wel meekon, maar door die grondige voorbereiding van het programma zou het moeten lukken. Aan terroristen hadden we natuurlijk niet gedacht.” De eerste bom bij bagageband 10 was ver van de leerlingen. De tweede ontploffing was heel dichtbij. “Een deel van het plafond kwam naar beneden en mijn reflex was om te gaan lopen. Ik voel me nog steeds schuldig dat ik niet gebleven ben om anderen te helpen, maar op zo’n moment neemt je instinct het over.” Shanti rende richting de gates, half bukkend om mogelijke schoten te ontwijken, tot aan de glazen wand met uitzicht over het tarmac. “Daar besefte ik dat we vastzaten. Ik dacht dat ik ging sterven. Tot ineens de nooddeuren werden vergrendeld en iedereen het trappenhuis in stormde en naar buiten liep. Aan de overkant, bij DHL, zag ik klasgenoten en een leerkracht terug. In het dorp van Zaventem wachtten we op de bussen die ons terug naar school zouden brengen.”

“Ik sloot mezelf op in het hotel”

In de week die volgde, sliep Shanti amper drie uur. “En als ik

SHANTI DE CORTE Slachtoffer Zaventem “Pas na die zelfmoordpoging besefte ik dat ik niet levend uit de aanslagen gekomen was om mezelf de dood in te jagen.”