Shame

PUNK/ROCK Songs Of Praise

Het jaar is nog niet goed begonnen, of 2018 heeft zijn eerste revelatie te pakken. Die heet Shame, komt uit Londen en bestaat uit vijf kerels die op de albumhoes staan met knuffelvarkens. Zo klinken ze gelukkig niet. Shame is meer punk dan postpunk, maar denk toch veeleer aan The Fall dan aan The Sex Pistols. Wanneer gas wordt teruggegeven, zoals in The

Lick, hebben ze een blueskantje, elders (One Rizla) gaan de gitaren zo galmen dat de piepjonge The Edge niet veraf lijkt. Voorman Charlie Steen beheerst bovendien de edele kunst van het tegelijk zingen en spuwen. Dat laatste doet hij de ene keer op een door koopzucht geregeerde wereld, de andere keer op geilaards die lonken naar jonge grietjes, om zich wat later boos te maken over ongelijkheid. En dan staat Visa Vul

ture, hun ‘love song’ voor Theresa May, nog niet op dit debuutalbum. Shame lijkt aangedreven door raketbrandstof. Houd ze in de gaten. (sv)