Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Kempense leert na verlies beide benen weer lopen dankzij prothesen op maat
Lieva Vervoort (49) uit Eindhout staat acht maanden na bizar en tragisch ongeval voor het eerst op prothesen in woonkamer
Acht maanden nadat ze haar beide benen heeft verloren in een bizar en tragisch ongeval, zet Lieva Vervoort (49) uit Eindhout (Laakdal) haar eerste pasjes met haar twee op maat gemaakte prothesen in haar woning. “Ik heb mijn handicap aanvaard en wil er staan”, zegt ze. “In september ga ik weer halftijds aan de slag als ICT-coördinator bij verschillende scholen in Geel.”
Lieva Vervoort verblijft vijf dagen per week in het revalidatiecentrum van Pellenberg. Sinds 19 februari al. Voor het eerst geniet ze nu van een weekje vakantie. Ze zit in de zetel, in korte rok, en straalt. Enkele meters verderop staan twee prothesen naast het stopcontact. “Het zijn elektronische prothesen, met beweegbare knieën. Vijf weken heb ik ze nu”, zegt Lieva. “Voorlopig kan ik er alleen mee stappen als ik ook twee krukken of mijn rollator gebruik. Maar op termijn is het de bedoeling dat ik zelfstandig op de prothesen kan rondstappen in ons huis.”
“Wat ben je nu klein”
Ludwig Hufkens (52), Lieva’s man, brengt haar de prothesen. Met klittenband maakt ze die vast aan haar liners. Die beschermen haar huid en fungeren als ‘tussenlaag’ tussen haar geamputeerde been en de wand van de kokers.
Ludwig en dochter Eline (20) helpen haar overeind. “Oh, Eline, wat ben je nu klein”, zegt Lieva. Terwijl ze wordt ondersteund, zet ze haar eerste stapjes richting salontafel. “De knieën plooien automatisch”, zegt ze. “Het aansturen van de knieën gebeurt vanuit de heupen. Maar rechtkomen is toch het moeilijkste. Daar heb ik in Pellenberg al vaak op geoefend. Ik kan enkel een beroep doen op mijn armspieren.”
Lieva maakt een draai van 180 graden en gaat weer veilig in de zetel. Ze zucht, met een brede glimlach. “Ik zweet ervan. Maar de eerste stapjes in huis zijn zonder ongelukken gezet.”
Geplet tussen twee auto’s
Lieva verloor beide benen op 21 juli vorig jaar, nadat een stomdronken bestuurster twee keer dezelfde auto had aangereden op de fly-over in Oevel (Westerlo). Eerst reed ze met haar sportwagen de auto van dochter Eline en haar vriend Achraf (18) aan. Na de kop-staartbotsing reed Sonja S. uit Geel gewoon door. “Ik belde meteen naar mama. Ze was op Geel Zomert, maar beloofde er snel te zijn”, zegt Eline.
Toen Lieva de gevarendriehoek zocht in de koffer van de Mercedes, sloeg het noodlot toe. “Ik hoorde Eline nog roepen: ‘Pas op, daar is die zwarte auto weer’. Ik draaide me om en zag alleen nog de motorkap. Nu is het gedaan, dacht ik toen ik tussen twee auto’s werd geplet. Ik zag zwart voor de ogen, maar ik ben wel altijd bij bewustzijn gebleven.”
Ludwig was in shock. “Ik kon alleen Lieva’s hoofd vasthouden en op haar blijven inpraten. ‘Lauw, lauw’, zei ze voortdurend. Pas achteraf besefte ik dat ze ‘koud, koud’ bedoelde. Een verpleegster, die alles had zien gebeuren, heeft meteen de benen van mijn vrouw afgebonden. We zijn haar enorm dankbaar. Ze heeft samen met enkele omstaanders Lieva’s leven gered.”
Na het ongeval lag Lieva elf dagen in coma. “Toen ik wakker werd, wist ik dat ik mijn linkerbeen kwijt was. Een dag later vroeg ik aan de verpleegster om mijn rechterbeen goed te leggen. De dokter had me bij het ontwaken nochtans gezegd dat de beide benen waren geamputeerd, maar dat was niet tot me doorgedrongen.”
Concert met harmonie
Tot 3 november lag Lieva in het ziekenhuis van Geel. Er waren niet alleen de amputaties, ook beide dijbenen en haar rechterarm waren gebroken. “Maar in Geel zijn ze meteen met mij aan de slag gegaan. Zelfs op intensieve verzorging moest ik al met mijn linkerarm gewichtjes optillen”, vertelt Lieva. “Op 5 november, nadat alle wonden voldoende waren genezen, ben ik in Geel be-
gonnen met de revalidatie. Om een uurtje te kunnen oefenen, was ik drie uur van huis. In het revalidatiecentrum had ik niet veel keuze: er stonden veel fietsen en loopbanden. Slechts drie toestellen waren voor mij geschikt: een handbike, een roeitoestel en een apparaat om de armspieren te trainen. Maar ze deden wat ze konden in Geel.”
Sinds 19 februari verblijft Lieva in Pellenberg. Haar man brengt haar elke zondag rond 20u en haalt haar vrijdag rond 16u op. “Sindsdien gaat het snel. In het begin stond ik op kleine prothesen van 15 centimeter. Toen ik de eerste keer overeind kwam, voelde dat als een overwinning. Ik stond weer”, vertelt ze. “Nog voor ik mijn grote prothesen kreeg, moest ik een paar schoenen kiezen. Dat was raar, want ik zat in een rolstoel, zonder benen. Zelfs de maat was niet belangrijk. De verkoopster had het er moeilijker mee dan ik.”
Op zondagavond hangt in Pellenberg het schema van elke patiënt al uit. “Ik oefen vier tot vijf uur per dag. Zwemmen doe ik het liefst”, zegt Lieva. “Maar ik heb ook badminton, tennis, handbal en basket gespeeld, en gefietst met de handbike. Ik heb nog nooit zo veel gesport als de voorbije anderhalve maand.”
Lieva is enthousiast en straalt positivisme uit. Ze wil er écht voor gaan. “Vaak denk ik: het zijn mijn benen maar die ik kwijt ben. Verder heb ik alles nog. Langzaam maar zeker wil ik mijn vroegere leven terugwinnen. Dat is niet gemakkelijk, maar het lukt.”
“Op 17 en 18 maart was er het jaarlijkse concert van de harmonie van Larum. Ik speel er hobo. Ik wilde erbij zijn. Dat was mijn doel. Mijn enige voorwaarde was: ik moet dan prothesen hebben. Ik wilde volledig zijn. Ik zat twee dagen op de eerste rij. Ik had nog geen seconde op die prothesen gestaan, maar ik had ze aan. Ik droeg deze korte rok. Iedereen in de zaal wist toch wat me was overkomen. Alles liep perfect, tot de presentatrice iedereen begon te bedanken en me ook nog in de bloemetjes zette. Toen hield ik het niet meer droog. De mensen bleven maar applaudisseren.”
Aangepaste wagen
Lieva werkte als ICT-coördinator voor verschillende stedelijke basisscholen in Geel. “Ik deed mijn job dolgraag. De collega’s zijn me ook altijd blijven steunen en bezoeken. Een van mijn eerste berichtjes was: ‘Ik hoop in september opnieuw met jullie aan het schooljaar te beginnen’. Die droom komt uit. Het schoolbestuur heeft ermee ingestemd dat ik op 3 september halftijds aan de slag ga.”
Intussen heeft Ludwig voor Lieva een nieuwe auto besteld, een Mercedes Vito. “Volgende maand wordt hij geleverd en nadien moet hij nog worden aangepast. Er komt een speciale ring op het stuur, en een hendel aan de stuurkolom doet dienst als rem”, zegt ze. “Op 6 maart heb ik mijn rijvaardigheidsproef met succes afgelegd. Tegen september hoop ik alleen in en uit de auto te stappen en de rolstoel uit de laadruimte te nemen.”
Zaak niet voor rechter
De vrouw die het ongeval veroorzaakte, stapte in november uit het leven. “Dat het nooit tot een proces komt, geeft me een dubbel gevoel. Enerzijds kan ze geen schade meer aanrichten en kan ik haar niet meer tegenkomen. Maar tegelijk had ik haar graag getoond hoe ik nu ben, en had ik haar graag gezegd: ‘Kijk, ik ben er nog’. Na het ongeval heeft de vrouw geen contact gezocht. Zo’n proces maakt deel uit van de verwerking, maar alles zou dan opnieuw komen bovendrijven. Ik heb het allemaal een plaats gegeven.”
Ondanks haar fysieke beperking en loodzware revalidatie is Lieva bezorgd om haar gezin. “Ook het leven van mijn partner, mijn twee dochters en zijn twee kinderen stond op zijn kop. Maar als zij er niet waren geweest, dan hoefde het voor mij allemaal niet. Zij geven me de kracht om terug te vechten. Soms wil ik zelfs te rap gaan”, zegt Lieva.
“Nu leven we veel intenser. Een avondje uit met vrienden, een etentje met het gezin… Vroeger was dat allemaal zo vanzelfsprekend. Nu denk ik telkens: fijn, we kunnen dat nog. Voor hetzelfde geld moesten ze me komen bezoeken op het kerkhof.”
Ludwig is zelfstandige en runt een elektrozaak en vijf wassalons. “De eerste vier maanden is er veel werk blijven liggen. Maar de klanten toonden begrip. Ik wilde er zijn voor mijn vrouw. In Geel bezocht ik haar elke dag en in de weekends mocht ik blijven slapen”, vertelt hij. “De bezoekuren in Pellenberg zijn tussen 14u en 20u. Dat haal ik niet. Maar vele vrienden bezoeken haar regelmatig. Ook haar jongste dochter, die in Leuven studeert, komt dagelijks langs.”
Naar Krakau
Samen met vijf andere bestuursleden en hun partners van de harmonie is Lieva woensdag voor vier dagen naar Krakau vertrokken.
“Mijn eerste vakantie sinds ik in Pellenberg ben”, zegt Lieva. “De trip naar Polen was vorig jaar tijdens het bestuursweekend afgesproken. De eerste maanden na het ongeval zag ik dat niet zitten. Toen de revalidatie in Geel beter en beter liep, heb ik er een doel van gemaakt. ’t Is niet omdat ik geen benen meer heb dat ik er niet geraak.”
Lieva Vervoort
Slachtoffer ongeval
“De eerste keer dat ik overeind kwam, voelde als een overwinning. Ik kon weer staan.”
“Voor ik mijn grote prothesen kreeg, moest ik een paar schoenen kiezen. Dat was raar. Ik zat in een rolstoel, zonder benen. De verkoopster had het er moeilijker mee dan ik.”