Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Na ontslag en beroerte: schepen jaagt op zijn 47ste alsnog droom na
Rudi Sempels wil diploma orthopedagogie behalen
In 2017 verloren Rudi Sempels (47) en zijn vrouw hun job en vingen ze voor het eerst peuters in crisissituaties op. Sempels kreeg een beroerte, maar dat wil niet zeggen dat de districtsschepen nu aan de zijlijn blijft staan. Hij studeert orthopedagogie, herontdekt de fiets, viel 12 kilo af en hoopt volgend jaar orthopedagoog te zijn. Oh ja, er zijn ook nog gemeenteraadsverkiezingen.
Een ongeluk komt nooit alleen, ervaarde Rudi Sempels. “Het begon toen mijn schoonmoeder terminaal was en wat later stierf. Enkele weken later raakte ik na twintig jaar mijn job kwijt als restaurateur van glas-in-loodramen. Ik schreef me in bij de VDAB en volgde een traject van outplacement”, zegt Sempels.
Zijn vrouw en hij engageerden zich al eerder als pleeggezin. Ze maakten hun huis groter voor extra kamers, zodat ze kinderen konden opvangen. “Op een vrijdagavond belde Pleegzorg Vlaanderen met de vraag om een peutertje van drie op te vangen. Noodopvang. Ik hoorde dat er nog tijdelijk een gezin werd gezocht voor het broertje van anderhalf. Uiteindelijk zijn ze allebei bij ons gekomen. Twee kindjes opvangen is niet eenvoudig. De eerste dagen was het zoeken en aftasten, ook voor onze twee kinderen van 15 en 17 jaar. De kleintjes nestwarmte geven, hun vertrouwen winnen en laten voelen dat we hen graag zien, was een grote uitdaging. Maar omdat ik werkloos was, had ik opnieuw tijd.”
Instelling
“Samen met de twee peuters ging ik winkelen en ik liet me niet meer dwingen door stress en een volle agenda. Ik herontdekte mezelf. Na zeven weken werden de kinderen dan in een instelling geplaatst. Het was pijnlijk om ze daar achter te laten. Om ons gemoedsrust te geven, kregen we een rondleiding in de instelling. Ik was diep onder de indruk van wat ik er zag en besliste toen dat mijn volgende job in de zorgsector zou liggen. Als jonge kerel wilde ik eigenlijk al opvoerder worden, maar in die tijd was dat niet cool en daarom werd ik maar koeltechnicus. Na het bezoek aan de instelling besloot ik mijn jeugddroom alsnog waar te maken en orthopedagoog te worden. Ik wilde me omscholen en trok vol moed naar de VDAB. Het werd een eerste ontnuchtering. IQtests afleggen, gesprekken. Alles verliep trager dan ik wilde. Ik schreef me alvast in voor de oplei- ding orthopedagogie. De VDAB blokte af. Mijn diploma van koeltechnicus volstond niet om orthopedagogie te studeren. Opnieuw een ontnuchtering. Ik moest toelatingsexamens afleggen.”
Rudi Sempels
Schepen
‘‘Om orthopedagogie te studeren, moest ik een toelatingsexamen afleggen. ’s Avonds kreeg ik mijn uitslag. Ik zag ‘1/99’ staan en werd lijkbleek. Maar de leraar legde uit dat ik de eerste was die het 99ste examen had afgelegd.’’
Stijf van de zenuwen
Begin november werd Sempels getroffen door een beroerte. Alles is ondertussen onder controle en gelukkig is er geen blijvende schade, maar deze tegenslag was niet ingecalculeerd. De datum van het toelatingsexamen kwam snel dichterbij. De toekomstplannen leken even te wankelen. Maar Sempels beet door en eind november was hij er klaar voor. “Decennia na mijn schoolperiode trok ik stijf van de zenuwen naar school. ’s Avonds kreeg ik mijn uitslag. Ik zag 1/99 staan en werd lijkbleek. Een miserabel resultaat! Maar de leraar legde uit dat ik de eerste was die het 99ste examen had afgelegd. Nog nooit was ik zo fier op een diploma als toen. Sinds februari zit ik dus weer op de schoolbanken.”
Als districtsschepen heeft Sempels heel wat verplichtingen. “De jongste jaren vlogen de extra kilo’s eraan. Mijn broeken en jassen pasten niet meer. Mijn beroerte was een waarschuwing. Die heb ik ter harte genomen. Alcohol verdween van het menu en de auto werd geruild voor een fiets met ondersteuning. In vier maanden tijd fietste ik al meer dan 2.000 kilometer. Twaalf kilo’s verdwenen en ik voel me nu beter in mijn vel dan vorig jaar.”
Hoewel hij bij de vorige verkiezingen de meeste voorkeurstemmen achter zijn naam kreeg, liet hij de sjerp aan Carl Geeraerts. “Ik ben geen manager, Carl wel. Dus een logische beslissing. Wat mijn politieke toekomst betreft? Ik zie wel wat er op me afkomt.”
‘‘De jongste jaren vlogen de extra kilo’s erbij. Nu is alcohol van het menu verdwenen en neem ik de fiets. In vier maanden tijd heb ik al 2.000 kilometer afgelegd.’’