ELTON JOHN E.A.

★★★èè

Elton John laat zijn afscheid niet zomaar passeren. De release van twee tributealbums haalt de banden met jongere artiesten aan. Dat is niet moeilijk: John was al een netwerker voor dat woord werd uitgevonden en juicht al zijn hele carrière jong talent toe. Op Revamp doen vooral Britse collega’s zijn songs eer aan. Ed Sheerans gitaargetokkel geeft Candle in the Wind wat meer tempo, Tiny Dancer krijgt van Florence & The Machine net voldoende pathos. We all Fall in Love Sometimes drijft bij Coldplay op Chris Martins piano en Mumford & Sons laten in Someone Saved my Life Tonight de banjo op stal, terwijl een smachtende Sam Smith in Daniel aan een kaal gitaartje genoeg heeft. Aan de andere kant van de plas komen The Killers goed weg met Mona Lisas & Mad Hatters, waarop Brandon Flowers zijn diepste stem bovenhaalt. Jammer dat Revamp flauw begint en eindigt. In opener Bennie & The Jets klinkt een krampachtige beat bovenop de stemmen van P!nk, Logic en Elton John zelf. En wanneer Queens Of The Stone Age Goodbye Yellow Brick Road coveren, levert dat een getrouwe imitatie op, weliswaar vals gezongen. Tegelijk verschijnt Restoration, een parallel tribute-album dat met de focus op countrysterren vooral op de Amerikaanse markt mikt.