Gazet van Antwerpen Stad en Rand
17 mannen weekend lang monnik in Westmalle, 2 willen blijven
Kennismaking met ‘monastieke’ levensstijl in abdij
De trappisten van Westmalle plaatsten in februari een opmerkelijke advertentie: “mannen die naar het leven verlangen” krijgen de kans om tijdens een weekend “het monastieke leven van binnenuit te leren kennen”. Zeventien mannen grepen die kans.
“De deelnemers hebben het afgelopen weekend als vreugdevol ervaren”, zegt broeder Guerric. “We merkten dat ze aangedaan waren. Onze levensstijl was voor velen confronterend: we leven sober, waardoor ze zich vragen stelden bij hun consumptiegedrag. En we zijn dagelijks vier uur in de kerk, wat mensen confronteert met hun geloof, of met het geloof ze vroeger hadden. Velen waren ook getroffen door onze gastvrijheid en openheid.”
“Verder was het best intens voor onze 31 monniken om zo’n groep mannen in het gareel te houden. Je moet toch zorgen dat ze niet verdwalen, hè.”
Wie waren de deelnemers en waarom schreven ze zich in? “Het waren uiteindelijk zeventien in plaats van twintig mannen: twee meldden zich ziek, een moest door een dringende opdracht afhaken. De jongste was 18, de oudste 65 en de meesten waren veertigers en vijftigers. Ze kwamen uit alle uithoeken van het land, twee zelfs uit Nederland. Sommigen waren zoekende gelovigen, anderen gewoon nieuwsgierig. Er wa-
ren ook mannen met een midlifecrisis die op zoek waren naar een nieuwe start.” Hectiek van de wereld
“We hebben zeer existentiële gesprekken gevoerd over het leven en de hectiek van de wereld”, gaat broeder Guerric verder. “Ik geloof dat het adbijleven daar een gepast en hedendaags antwoord op kan geven. Feit is dat de monnik vandaag deel uitmaakt van de samenleving. Hij is een archetype dat leeft in ons onderbewustzijn: het is het verlangen dat zo veel mensen delen naar rust, verdieping, naar zich afzonderen en tot zichzelf komen. Naar het monastieke leven dus.”
“Twee mannen hebben aangegedat ven dat ze monnik wilden worden. Met hen gaan we een langere stage doen binnen onze gemeenschap. Blijkbaar waren ze getroffen door onze structuur: opstaan om 3.45u voor de nachtwake, ontbijten tussen 5u en 7u, gevolgd door de dienst om 7u. Er is gebed tussen 10.30u en 11.30u, waarna we samen middageten in stilte, terwijl er wordt voorgelezen. In de namiddag is er gebed om 14u, gevolgd door nog dienst om 17.15u. Ook het avondeten verloopt in stilte en met voorlezing. Tussendoor waren er workshops bij de kippen en in de kaasmakerij. We hebben samen gezongen en een rondleiding gegeven. Weinig vrije tijd, dus.”