Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Slimme en sterke Sagan triomfeert
Wereldkampioen verrast alle favorieten met vroege aanval en wint tumultueuze Parijs - Roubaix
Hoe stop je kritiek en achterklap die almaar grotere proporties aanneemt? Met een demonstratie à la Eddy Merckx, Bernard Hinault, Fabian Cancellara of Tom Boonen. Dat is wat Peter Sagan gisteren deed toen hij op dik 54 kilometer in zijn eentje op zoek ging naar zijn allereerste kasseitrofee. “Het zat allemaal mee. Ik had geen lekke band en raakte ook niet in een val betrokken”, aldus een nederige Slovaak.
Sagan mag dan wel van nature een jongen zijn die tegen een ferme duw kan, toch kende hij na de Ronde van Vlaanderen best een zware week. Hij kreeg de ene harde noot na de andere te kraken. Fabian Cancellara – nooit Sagans vriend geweest – gaf hem ervan langs door te zeggen dat het in de sport om zeges gaat en niet om de show. Maar bon, zoals de Slovaak de Zwitser eerder onverschillig laat, zo gaat ook de drievoudige wereldkampioen met Spartacus om. Dat kon hem niet deren. Net zo min als toen Gilbert donderdag lachend opmerkte dat Sagan niet kon klagen van de Belgen want “dat ons land hem al drie keer naar de wereldtitel had gevoerd”. Maar de uitval van Tom Boonen in
Extra Time Koers woensdag was van een andere grootteorde. De viervoudige Parijs-Roubaix-winnaar zei onomwonden dat Sagan zelf als een ‘sleper’ koerste. “En dat hij niet moest klagen over de strategie van de anderen, want dat hij de voorbije koersen precies hetzelfde had gedaan.”
Gas geven en stoppen
Sagan zat er donderdag mee, de dag dat hij de Hel verkende. ’s Avonds antwoordde hij weliswaar geniaal door een foto met Boonen van het WK in Richmond 2015 te posten, gevolgd door een hartje. Maar de sneer had er bij Sagan stevig ingehakt. Dit had pijn gedaan. Gisteren tijdens de winnaarspersconferentie bleef hij herhalen dat hij “nooit een kwaad woord over Boonen zal zeggen”.
“Tom was mijn jeugdidool. Ik heb heel veel respect voor hem. Toen ik een klein jongetje was, keek ik al hoe hij hier koerste en domineerde. In de Ronde en Parijs - Roubaix was hij the
big rider. Mijn grote idool. Ik heb alleen maar respect voor hem.
Het was ook niet zo dat ik na de Ronde aan het klagen was. Ik probeerde op de top van de Paterberg achter Niki Terpstra aan te gaan, maar dat liep niet lekker. Ik zei alleen de waarheid. Word wakker, jongens, anders
wint Quick.Step Floors alle koersen.
Dat was mijn boodschap.”
Ook al was het gisteren na de Ronde van Vlaanderen in 2016 pas het tweede eendagsmonument dat hij won, de manier waarop hij zich met een aanval op 54 kilometer van de finish de Kassei toeëigende, was in de stijl van de allergrootsten. Het was van Bernard Hinault in 1981 geleden dat een wereldkampioen Parijs Roubaix won. Alleen Andreï Tchmil in 1994 (62 km) en Tom Boonen in 2012 (55 km) gooiden hun kaarten net iets verder van de finish van Roubaix op tafel.
“Ze waren aan het aanvallen. Gas geven en dan stoppen, weer gas geven en stoppen”, vertelt Sagan. “Ik dacht:
Waar gaat dit toe leiden? Greg Van Avermaet was net tot de orde groepen toen er een dubbele chicane kwam. Ik zag dat we met tien een kloofje hadden. Ik riep: We moeten vertrekken. Ik reed naar voren en de groep opende zich. Ik voelde dat het juiste moment was aangebroken en ging ervandoor. Kwamen ze me nog halen, dan was dat oké. Kwamen ze me niet meer halen, dan was dat ook oké. (lacht) Ik reed veel liever een constant tempo dat ik mezelf oplegde. Ik dacht: Als ze met vijf of zeven man achter me aan rijden, gaan ze toch niet samenwerken. Al die aanvallen vreten ook energie weg.”
“We werken samen”
Maar daarmee was de klus nog niet geklaard, want ondanks het gebeuk van Sagan op de kasseien van Monsen-Pévèle en Carrefour de l’Arbre gaf zijn enige vluchtgenoot, de Zwitserse kampioen Silvan Dillier, geen kik.
“Uit ervaring heb ik geleerd niemand te onderschatten”, zegt Sagan, die vorig jaar in Milaan-Sanremo in een sprint met ook Alaphilippe verloor van Kwiatkowski. “Ik vroeg Dillier of we samen naar de piste gingen. Hij zei: We werken samen. Ik nam alle kasseistroken voor mijn rekening en op het asfalt nam hij over. Ik kon hem niet meer lossen, maar ik had ook krampen op het einde. Toch had ik er goede hoop op dat ik nog een goede sprint in de benen had. En ik deed het. Ik ben er heel blij om. Dit is een heel mooi en heel groot moment in mijn carrière.”
Sagan realiseerde gisteren niet alleen zijn jongensdroom – wereldkampioen worden, de Ronde én Parijs - Roubaix winnen – hij bouwde
Peter Sagan
“Ik had op het einde krampen, maar ik rekende op mijn sprint.”
in de WorldTour ook zijn voorsprong op Niki Terpstra uit met meer dan 300 punten. Niet slecht voor een jongen van wie ondanks een derde winst in Gent-Wevelgem gezegd werd dat het tot voor gisteren qua resultaten maar zus en zo was. Het was overigens zijn allereerste door Amaury Sport Organisation georganiseerde koers sinds hij vorig jaar in Vittel door de wedstrijdjury uit de Tour werd gezet.
Sagans demonstratie was ook het grote gelijk van zijn coach Patxi Villa, die vaststelde dat zijn poulain vroeger na de Ronde van Vlaanderen altijd conditioneel over zijn piek heen was. Het was de Bask die hem weghield van het Belgisch openingsweekend en langer deed doortrainen op hoogtestage in de Sierra Nevada.
“Ik ben nu ook wel op, maar ik ben minder dodelijk vermoeid dan al die andere keren dat ik hier nooit in het gevecht om de zege raakte. Op naar de Amstel Gold Race. We’ll see hoe de benen daarop reageren.”