Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Was rode kaart voor Buffon terecht?
Een scheidsrechter mag niet worden aangeraakt. Dat is de regel. Alleen, een bijhorende strafmaat werd nooit in het reglement verankerd. Rood, geel, de wedstrijd stopzetten: Michael Oliver had het allemaal mogen beslissen na zijn confrontatie met Gianluig
JA
Ik hou van Gianluigi Buffon. Hij was al Italiës
numero uno toen ik het voetbal bewust begon te volgen en is voor mij samen met Francesco Totti altijd het toonbeeld van clubliefde geweest. Bovendien delen we de bijnaam Gigi, dat schept een band.
Ik hou ook van Twitter. Dat heerlijke online café waar waarheid plots stemmingmakerij wordt en afwijkende meningen beantwoord worden met de goorste beledigingen.
Real - Juventus was nog niet afgelopen of Twitter had al besloten dat ref Oliver gevierendeeld moest worden. Het liefst boven de middenstip met Buffon als beul van dienst. De gepaste wraak voor wat de Britse ref had aangedurfd in wat de laatste Europese clubwedstrijd van Buffon zou worden. Niet alleen floot Oliver wat de publieke opinie al snel zou omschrijven als een twijfelachtige strafschop, de man ‘vermoordde’ ook de volledige voetbalromantiek. Hoe? Door Buffon uit te sluiten. Of beter: door de emotionele reactie van Buffon niet te kunnen plaatsen. Dat de Italiaan helemaal uit zijn vel sprong na de gefloten strafschop maakt het voetbal toch zo mooi, meneer? Die emotie, die passie, die overgave. En het is wel Gigi Buffon, hé, een van de heilanden. Die kan en mag dat. Die kan en mag briesen en vloeken tegen een scheidsrechter en hem ook aanraken.
Wel, de waarheid is dat hij dat niet mag. De waarheid is dat Oliver volledig juist was in zijn beslissing om een strafschop te fluiten. De waarheid is dat Oliver volledig juist was om een speler te straffen die hem aanraakte, een absoluut verbod in het voetbal. De waarheid is dat Oliver een rode kaart mocht geven voor een doelman die met de nodige agressiviteit reageerde op zijn beslissing. De waarheid is dat een onpopulaire beslissing om Buffon uit te sluiten nu eenmaal de juiste was. De waarheid is dat het hart van Oliver veel rechtschapener is dan de ‘vuilnisbak’ die volgens Buffon in de plaats lag.
Nogmaals: ik hou van Buffon, door zijn afscheid nu zal ik hem net als Zinédine Zidane en diens kopstoot in 2006 nooit vergeten. En ik hou van Twitter. Al hou ik nog meer van het cor- rect toepassen van de regeltjes in combinatie met gezond verstand. Want voor je het weet staat de hele meute volgende keer gewoon vrolijk op de andere kant van de barricade te brullen.
NEEN
Kent u Marcel Van Langenhove nog? De Belgische topscheidsrechter mocht in 1990 zelfs naar het WK in Italië. We hebben het toch even opgezocht, maar niet overdrijven: Gianluigi Buffon (40), 176 A-caps, stond toen nog niet in het doel bij de
Azurri, hij debuteerde er pas in 1997. Straks Marcel, nu fast forward naar seizoen 2017-2018. Intussen stond Buffon ook nog 77.925 minuten in het doel van Parma en Juventus, won hij in 1999 de UEFA-cup, werd hij in 2006 wereldkampioen en Europees Voetballer van het Jaar en tussen 2002 en 2017 acht keer kampioen en vier keer Wereldkeeper van het Jaar. Meer levende legende kan je niet zijn. De hele wereld gunde de ook nog aardige man een glorieus afscheidsseizoen. Met twee dikke kersen op twee taarten: eindelijk ook een Champions League met Juventus en een leuk WK in Rusland. Dat laatste liep al mis in november toen Italië schaamtelijk werd uitgeschakeld voor het WK. Tragedie. Tranen. Woensdag waren Buffon en zijn Oude Dame evenwel op weg naar de hemel: 0-3 bij Real en verlengingen in het vizier. In het doel van Juve werd een oude man al half gek. En toen floot die Oliver penalty. Het was er ook een, maar Buffon had dat in zijn roes niet goed gezien. Dat zijn potje op dat moment overkookte, was evenwel wel heel menselijk.
Kijk: indien Marcel, die zijn hele leven model stond voor empathisch gefluit, op de plaats van die Oliver had gestaan, dan had hij wel dat moment en die plaats aangevoeld. En had hij olijk gezegd: “Signore Buffon, u bent God in Italië en ik maar een kruidenier uit Wemmel. Wie ben ik? Rap weer in je kooi en dan geef ik u nu maar geel.” Buffon zou die monsterlijke penalty ook niet gepakt hebben en zijn verdriet zou ook nog onmetelijk zijn geweest. Maar de legende was tenminste in zijn eer gelaten. En het voetbal had er weer wat menselijker uitgezien. Het hart van Marcel was geen
vuilbak.