Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“De wedstrijd van mijn leven was de aanslagen overleven”
Twee jaar nadat hij getroffen was bij aanslag op Zaventem, loopt ex-basketbalspeler Sebastien Bellin volgende week de Antwerp 10 Miles
Op 22 maart 2016 raakte Sebastien Bellin, ex-speler bij onder meer de Antwerp Giants en de nationale basketploeg, ernstig gewond bij de aanslag op de luchthaven van Zaventem. Op 22 april 2018, volgende week, loopt Bellin de 16 kilometer van de Antwerp 10 Miles. “Opnieuw op de 22ste dus. De dag had niet symbolischer kunnen zijn.”
Uit elke Vlaamse gemeente loopt minstens één deelnemer mee op de AG Antwerp 10 Miles & Marathon volgende week zondag. Met de deelname van de BelgischBraziliaanse Sebastien Bellin (39) is ook de gemeente Tervuren gedekt. Twee jaar en een maand geleden leek die loopuitdaging nog onmogelijk wanneer de tweede bom op de luchthaven op een paar meter van hem ontplofte.
Hoe vorderen jouw trainingen voor de 10 Miles, ben je er klaar voor?
Sebastien Bellin: Ik doe mijn uiterste best. Elke zondag loop ik samen met een groep mensen van Sportoase in de Antwerpse par- ken. Eén keer liep ik opnieuw tien kilometer, maar meestal train ik een zevental kilometer. Een week geleden ging ik voor een paar dagen naar onze woonplaats in Michigan. Vroeger liep ik drie of vier keer per week rond het meer achter ons huis. Vorige week heb ik die exacte route voor de eerste keer sinds de aanslagen opnieuw kunnen lopen.
Hoe moeilijk is lopen geworden voor jou?
De explosie in Zaventem gebeurde op een twintigtal meter van mij. Mijn benen zijn toen heel ernstig geraakt. Ondertussen heb ik een tiental operaties ondergaan, maar heb ik nog steeds geen ge- voel in de onderkant van mijn linkerbeen. Dat maakt het lopen lastig, maar ik zie mijn handicap niet als een belemmering, wel als een extra uitdaging. De dokters zeiden me dat ik anderhalf jaar niet zou wandelen. Na vier maanden, op 22 juli, op de verjaardag van mijn oudste dochter wandelde ik voor het eerst zelfstandig. De 10 miles uitlopen is de eerste logische grote uitdaging. In juni staat nog een zenuwoperatie gepland, waarbij de dokters gaan proberen om me opnieuw gevoel te geven in mijn been.
In een vorig interview zei je dat je goede vriend en basketbalspeler Pieter Loridon met je mee zou lopen.
Dat had ik nogal impulsief gezegd, maar ik denk dat zijn knieen te slecht zijn. Pieter is het eerste gezicht dat ik zag toen ik wakker werd in het ziekenhuis na de aanslagen. Hij vertelde me wat er gebeurd was. Voor Pieter is Antwerpen ook het centrum van de wereld, dus hij kent de stad en de route goed. Ik kijk enorm uit om
Sebastien Bellin Ex-basketbalspeler “Ik laat mijn dochters zien dat alles mogelijk is als je hard genoeg werkt.”
in Antwerpen te lopen, want tijdens mijn periode bij de Giants leerde ik de stad goed kennen. Michaël Schouwaerts, de CEO van Sportoase, zal met mij meelopen. Iedereen die wil mag zich bij ons voegen onderweg. Al zal mijn tempo laag liggen en weet ik niet of ik onderweg nog veel zal kunnen praten. Een beoogde tijd heb ik niet. Ik ben al ongelooflijk dankbaar dat ik opnieuw kan lopen en zowel mijn dochters als de dokter kan laten zien dat alles mogelijk is als je hard genoeg werkt.
Niet alleen met die snelle revalidatie, maar ook met het overlevingsinstinct op 22 maart zelf heb je de dokters verbaasd.
Ik handelde heel concreet toen ik op de grond lag in de luchthaven. Wanneer er iemand voorbij kwam, vroeg ik die persoon om me met iets te helpen. Zoals een sjaal aan te geven die verderop lag om mijn been af te spannen. Daarna reikte ik naar een koffer om onder mijn benen te leggen om zo de bloedtoevoer naar mijn benen te stoppen. Even later sleepte iemand me op een bagagekar om me zo naar de voorkant van de luchthaven te rijden. Dat ik heel de tijd bij bewust zijn gebleven ben, heeft waarschijnlijk te maken met de drie borden pasta carbonara die ik de avond daarvoor uitzonderlijk van een chef op restaurant kreeg. Wanneer het interview op zijn einde loopt, kijkt Sebastien op zijn klok. Hij moet vertrekken naar de gevangenis van Charleroi. Ik ben er al een tijdje aan de slag als vrijwilliger. Twee keer per maand geef ik de gedetineerde basketbal- en sportles. Ik heb ongelooflijk kwaad meegemaakt van heel dichtbij, maar ik heb mijzelf geleerd om het goede te zien in alles. Ik zie niet meer enkel het slechte in de gedetineerden. Het goede kunnen zien in hen, betekent het goede kunnen zien in al- les. Ik heb ook geen wraakgevoelens tegenover de daders van de aanslag bijvoorbeeld. Ik begin de dag in de gevangenis altijd met een gesprek rond een bepaald thema. Onlangs was dat thema ‘aanvaarding’. Ik aanvaard dat ik nu voor de rest van mijn leven een beperking heb, ik aanvaard dat mijn been er bijna af geblazen was met de aanslagen. Tegen die feiten vechten heeft geen zin. Ook de gedetineerden moeten accepteren dat ze bepaalde feiten gepleegd hebben. Terwijl ze in de gevangenis zitten, kunnen ze leren om het meeste uit hun situatie te halen. Dat deed ik ook. In alle nederigheid, ik overleefde de dood op 22 maart 2016. Dat was de wedstrijd van mijn leven. Ik bekijk wat er gebeurd is als een geschenk. Vuur alles op me af, ik vind wel een manier om het te overkomen. Die ingesteldheid wil ik delen met zo veel mogelijk mensen.