Soap zonder happy end

Zaterdag, 6 juni 2015.

Ik zit op de vijfde rij in het Sportpaleis, en zie voor mijn ogen iets gebeuren dat ik in mijn wildste dromen niet voor mogelijk had gehouden: de klassieke line-up van Fleetwood Mac stapt het podium op. Daar zijn ze! Mick Fleetwood! John McVie! Stevie Nicks! Lindsey Buckingham! En voor het eerst in zeventien jaar is ook Christine McVie er weer bij. Ze hebben nog geen noot gespeeld, en ik voel al een krop in de keel. Ik blijk niet de enige, want ook links en rechts van mij zie ik volwassen mannen die snel-snel de tranen wegvegen. Wat een moment. Zelden zo intens gelukkig geweest tijdens een concert. En het moest dus nog beginnen.

Fleetwood Mac is geen voetnoot in de muziekgeschiedenis. Integendeel: dit is de band die met Rumours misschien wel de meest tot de verbeelding sprekende popplaat aller tijden heeft gemaakt. De groep met wellicht het grilligste parcours ook. In dit gezelschap heeft zowat iedereen het met iedereen gedaan, en zijn de meeste groepsleden opgestapt, ontslagen of beide. Daar kan geen soap tegenop. Toen vorig jaar werd aangekondigd dat Fleetwood Mac weer zou gaan touren, leek het mirakel zich een tweede keer te gaan voltrekken. Niet dus: deze week sijpelde het nieuws binnen dat Buckingham er niet bij zal zijn. Zelf opgestapt of aan de deur gezet, de versies lopen uiteen. In hetzelfde persbericht meteen ook de namen van zijn vervangers, want dát hebben de blijvers alvast begrepen: Buckingham – zanger-gitarist-songschrijver-producer-ijdeltuit – bezit zoveel verschillende talenten dat je minstens twee man nodig hebt om de leegte die hij nalaat op te vullen. Het zijn niet de eerste de besten, bovendien: Neil Finn, frontman van Crowded House. En Mike Campbell, die na de plotse dood van Tom Petty in oktober een werkloze Heartbreaker was geworden. De eerste is als sinds jaar en dag een persoonlijke held van me, de tweede staat bekend als een van de beste gitaristen ter wereld.

Maar toch: het wringt. Het is alsof je de plaats van Keith Richards bij de Rolling Stones laat innemen door pakweg Slash van Guns N’ Roses: op zich best verdedigbaar, maar je wil het niet meemaken. Zo is het ook in dit geval. Omdat de onderlinge spanningen een meerwaarde bieden aan hoe je hun muziek beleeft. Als de voormalige geliefden Stevie Nicks en Lindsey Buckingham elkaar omhelzen na Landslide, terwijl je wéét hoe ze elkaar naar het leven hebben gestaan, wordt één plus één plots vier. Raar ook dat bandleden die allemaal rond de zeventig zijn elkaar in deze fase van hun leven toch weer in de haren zitten. Ook al is er een lange voorgeschiedenis op dat vlak. Stevie Nicks wil kennelijk niet meer meewerken aan platen waar Fleetwood Mac op de hoes staat. En Buckingham heeft naar verluidt moeite met het feit dat de andere bandleden vooral uit winstbejag willen optreden, in plaats van te werken aan nieuw materiaal. Zou een band die van Rumours alleen al 40 miljoen exemplaren heeft verkocht nog in geldnood zitten? De tournee die ook in het Sportpaleis passeerde leverde een kleine 200 miljoen op. Ruim genoeg voor een rustige oude dag, me dunkt. Wat ook de reden is: zonde dat een band met zo’n geschiedenis zichzelf geen einde in schoonheid heeft gegund.