PSYCHODRAMA THELMA Elli Harbo, Kaya Wilkins

Regisseur Joachim Trier vindt in Thelma het warm water niet uit. Zijn beeldtaal brengt Alfred Hitchcock in herinnering, zijn verhaal over een jong meisje dat over onbeheersbare krachten beschikt, doet onvermijdelijk denken aan Steven Kings Carrie. Net als bij King spelen ook in Thelma krachten die het bovennatuurlijke alleen maar versterken. De pesterijen en het vrouw-worden in Carrie worden in het verhaal van Trier vervangen door de verstikkende religieuze opvoeding die de jonge Thelma heeft genoten, voor ze naar de universiteit wordt gestuurd. Als kind al waren er problemen met het meisje – pas later in de film kom je te weten hoe groot die wel waren – maar als jongvolwassene komt daar een ‘trigger’ bij: Thelma wordt verliefd op een medestudente, een gevoel dat niet strookt met haar opvoeding. En – dat weten we ook van King – gevoelens onderdrukken doe je niet ongestraft. Voor wie nu denkt dat Thelma bijna een King-remake is: deze film vindt zijn kracht grotendeels in onderhuidse horror: het beklemmende gevoel dat hier onvermijdelijk iets onherstelbaar fout dreigt te gaan. Door niet te mikken op louter schokeffecten, kruipt deze film diep onder je huid. De jonge actrices Elli Harbo en Kaya Wilkins maken het plaatje compleet.