Op survival in de ruimte met de Robinsons

Vrijdag de dertiende wordt door velen als een ongeluksdag beschouwd. Het is precies op die dag dat Netflix de reboot van de sciencefictionserie Lost in Space uit de jaren 60 lanceerde. Een gepaste datum, want veel geluk hebben de personages niet.

In het jaar 2046 heeft de mens een rommeltje gemaakt van de aarde, en trekt men de ruimte in om een nieuwe planeet te bevolken, Alpha Centauri. Slechts enkele gezinnen, waaronder de Robinsons, worden uitgekozen om die te koloniseren. Maar onderweg naar hun nieuwe thuis loopt het mis en stort hun ruimteschip Jupiter 2 neer. Eerst denken de Robinsons nog de loterij gewonnen te hebben omdat ze op een planeet zijn terechtgekomen met zuurstof, water en zwaartekracht. Maar al snel wordt duidelijk dat ze beter een ander lotje gekocht hadden. Ze zullen als gezin met andere gestranden moeten samenwerken als ze willen overleven.

Netflix is duidelijk dol op reboots en heeft met Lost in Space goed werk geleverd. De oorspronkelijke reeks van Irwin Allen is door showrunner Zack Estrin (Prison Break) in een modern jasje gestoken. Om te beginnen vormen de Robinsons niet meer het typische gelukkige gezin uit de jaren 60. Oudste dochter Judy is een multiraciale tiener uit het vorige huwelijk van haar moeder. Penny lijdt aan het middelste kind-syndroom. De sarcastische tiener voelt zich gevangen tussen haar stiefzus die niets mis lijkt te kunnen doen en haar paniekerige jonge broertje Will. Ouders John (Toby Stephens) en Maureen (Molly Parker) zijn eigenlijk uit elkaar, maar ondernemen de missie samen voor hun kinderen. Dr. Smith, de slechterik, is in vergelijking met de originele reeks van geslacht veranderd en wordt vertolkt door Parker Posey. En dan is er natuurlijk nog de robot die een upgrade heeft gekregen.

Lost in Space ziet er schitterend uit – er is dan ook heel wat geld tegenaan gesmeten – en kan rekenen op speciale effecten van de bovenste plank. De reeks zit vol actie, hoewel een kaartspelletje in de ruimte door het gebrek aan zwaartekracht niet zo snel gaat.

Er wordt geen tijd verspild aan een introductie. Alle nodige informatie krijg je gaandeweg via flashbacks. Alleen zou je willen dat deze verdwaalde ruimtereizigers af en toe hun gps konden inschakelen, want doordat ze het ene na het andere probleem moeten oplossen, gaat de plot wat verloren.

Al bij al een geluk bij een ongeluk dat de tien afleveringen zijn uitgekomen op vrijdag de dertiende, zo net voor het einde van de paasvakantie. Tijd genoeg om ze allemaal te bingen én ook nog even van het zonnetje te genieten.

FOTO NETFLIX