Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Genieten van iets anders”
Marie-claire Backman van De Klamper is beetje de moeder van de klanten
Na 55 jaar achter de toog staan, stopt Marie -Claire Backman er eind dit jaar mee. Café De Klamper in de Offerandestraat heeft al een opvolger. “Het café zal geen dag dicht zijn”, zegt de cafébazin trots.
Twintig was Marie-Claire Backmantoenzeinhaareerstecafébegon te werken. En net bevallen van haar eerste dochtertje. Haar man met wie ze pas zes maanden later zou trouwen was op zee, en om te zeggen dat haar vader nu erg blij was met die situatie, nee. “Hij vond dat ik moest gaan werken en regelde een job in CaféMamboopdeVogelmarkt.Mijn ouders pasten op de kleine.”
In het begin was dat niet gemakkelijk. Pinten tappen kon Marie-Claire Backman niet. “Alles moest ik leren. Dat was zwaar, ja. Maar op den duur ging het vanzelf en ik ben altijd in cafés blijven werken.”
Hoeveel cafés precies, dat weet ze niet meer, maar het zijn er zeker een stuk of dertig. “Er is er geen enkel failliet gegaan, daar ben ik fier op. De brouwer liet mij een café weer goed doen draaien en dan kreeg ik een ander café.”
Er zaten veel zaken in Antwerpen-Noord bij. Café De Goal op het De Coninckplein, Brasserie Cancin in de Breydelstraat, de Smile in de Van Aerdtstraat en ga zo maar door. Daarnaast deed Marie-Claire Backman cafés in Mechelen, Vilvoorde en zelfs Epegem. En dan was er nog Frituur Vondel in de Vondelstraat in Antwerpen. Ondertussen kwamen er na die eerste dochter nog vier kin- deren bij. “Ik hield cafés én een huishouden draaiend”, lacht ze. “Het was een hele drukke tijd, maar ik genoot er ook van.”
Een van de beste herinneringen is De Ramona, een danscafé in de van Wesenbekestraat. “In 1946 kwam ik daarin. Net na de oorlog, en de mensen kwamen héél graag dansen. Ik zorgde voor een orkestje, er was altijd ambiance.”
In de Smile in de Van Aerdtstraat kwamen dan juist veel bureaumannen en café De Klamper in de Offerandestraat, waar Marie-Claire Backman ondertussen al veertien jaar zit, heeft een heel vast cliënteel met vooral buurtbewoners. “Zatte mensen heb je in ieder café, hé”, weet de ervaringsdeskundige. “Soms levert dat wel grappige situaties op. Een paar mannen kwamen ooit serieus vertellen dat het stuur van hun auto was gepikt. Bleken ze achterin de auto te zijn gestapt.”
Grijs kopke
Sinds twee jaar staat Marie-Claire Backman, ondertussen bijna 75, niet meer zelf achter de toog. “Ik mocht niet meer van de dokter. Ik ben dit jaar aan mijn hart geopereerd”, legt ze uit. “Maar ik kom nog steeds iedere dag.” Twee klanten en goede vrienden die aan hetzelfde tafeltje zitten, knikken overtuigd. “Ze is een beetje de moeder van de klanten, hé. Iedereen kan bij haar terecht”, zegt Johanna Dillen – “zeg maar Jeanneke”. Veel klanten komen speciaal voor de cafébazin, vertelt MarieLouise Dhondt – “zeg maar Wiske”. “Dan kijken ze of ze haar grijs kopke zien zitten voor het raam, met haar glaasje cava, en pas dan komen ze binnen.”
Wiske heeft vorige week vrijdag haar verjaardag gevierd in De Klamper, een feestje dat samenviel met het buffet van de spaarkas. “Het was vier uur ’s nachts”, vertelt ze. “Meestal sluit het café op tijd, maar voor een feestje maakt Marie-Claire altijd een uitzondering.”
Nog één feestje staat er gepland, een afscheidsfeestje, op 30 december. En stel dat het de 31ste nu ook heel gezellig wordt, en dat zou best kunnen, dan blijft De Klamper dan ook wat langer open. Maar op 1 januari staan de nieuwe uitbaters achter de toog. “Het café zal geen dag dicht zijn. Dat is het ook nooit geweest. Mensen kunnen hier altijd terecht.”
Wat Marie-Claire Backman gaat doen, weet ze nog niet. Wat vaker met vriendinnen op stap gaan, en haar zoon bezoeken in Spanje, dat al zeker. “Ik ga ervan genieten dat er nu tijd is voor iets anders, maar ik kom zeker hier mijn cavaatje nog drinken. Ik weet van mezelf dat ik het toch niet kan missen.”