Kan ik u helpen om te helpen?

Het is werkelijk hartverwarmend om te zien hoeveel initiatieven er in en rond de stad worden genomen voor de armsten onder ons. Van de bedeling van bontjassen (wie koud heeft, beschikt niet over de luxe om ethische vragen te stellen) en kerstdiners voor daklozen tot voedselpakketten om de kerstsfeer ook thuis binnen te laten druppelen. De Antwerpenaar heeft een goed hart en toont het graag. De verschillende liefdadigheidsorganisaties hebben geen enkel probleem om vrijwilligers te vinden. Wel integendeel. Ze moeten deze dagen vreemd genoeg weldoeners weigeren. Niet omdat ze niet meer willen doen. Wel omdat ze niet meer kunnen doen. De organisaties stuiten stilaan op de grenzen van middelen en infrastructuur. Goed menende zielen zijn niet per definitie organisatorische wonderkinderen.

De groep mensen waarvoor ze in de bres springen, blijft echter schrikbarend snel groeien. De armoede in Antwerpen is een probleem dat nog steeds niet in kaart is gebracht. Bij alle officiële cijfers wordt geen enkele rekening gehouden met het leger aan illegalen die hier wonen. Mensen die misschien niet zo snel in statistieken opduiken, maar des te sneller de weg vinden naar hulporganisaties die hen niet om papieren vragen. Terecht. Honger en koude kennen geen papieren. Misschien wordt het de hoogste tijd dat de politiek daar een voorbeeld aan neemt. Het gaat niet op om het bestaan van illegalen te negeren in de armoedecijfers. Net zo min als het aanvaardbaar is om te verwijzen naar een federaal niveau dat de chaos heeft veroorzaakt. Zo cynisch mag je als mens en gemeenschap niet zijn. Het is hier dat de menselijke ellende samenkomt en waar de kracht van verandering nodig is.

Bij de bestrijding van armoede kan het stadsbestuur veel doen dat geen fortuinen kost maar wel een wereld van verschil kan maken. Ze kan een cruciale rol spelen door organisaties logistiek te ondersteunen, een coördinerende rol te spelen bij de verschillende noden en zo te zorgen dat alle goede wil ook een weg vindt naar de armen. Vrijwilligers moeten weigeren terwijl de nood zo groot is, moet een regelrechte belediging zijn voor een stadsbestuur dat zo hoog oploopt met het herstel van het kostbare sociale weefsel. Het is glashelder dat het bestuur in Antwerpen de armoedeproblemen niet alleen de baas kan en privé-hulp nodig heeft. In plaats van dat te ontkennen kan ze de burgers beter vragen: Kan ik u helpen, helpen? Ook dat is de tering naar de nering zetten.

Lees ook het algemene standpunt op de blz. 2 van uw krant