93-jarige Antwerpse breit sjaals voor daklozen

Maria Dubois legt breinaalden alleen opzij voor tv-programma ‘De Dinges Des Levens’

aria Dubois (93) breit al zolang ze het zich kan herinneren. Twee jaar geleden begon ze dagelijks breiwerkjes te maken voor het goede doel. “Als er een sjaal klaar is, ben ik blij dat er weer iemand gelukkig is. Ik zou mijn dag niet meer kunnen voorstellen zonder mijn breinaalden.”

Maria begint elke dag met een kop koffie. Daarna zet ze eigenhandig de “patatjes” op en maakt ze verse soep voor ’s middags. Na het middagmaal nestelt Maria zich aan het raam van haar appartement op Linkeroever en breit ze de hele namiddag door op de klanken van Radio Minerva. De eettafel fungeert als opslagplaats voor haar kleurrijke creaties. “Toen ik acht was, hield ik voor het eerst breinaalden vast. In het begin vond ik breien verschrikkelijk. We leerden de

basis op school en mijn tante heeft me met harde hand de rest geleerd. Als ik een steek liet vallen, moest ik volledig opnieuw beginnen. Ik heb toen heel wat traantjes gelaten. Pas toen ik de steken onder de knie had, ging ik er echt van genieten. Mijn tweelingzus naaide elke avond tafelkleedjes en ik zat dan naast haar te breien. Tijdens de oorlog heb ik sjaals en truien gebreid voor de Belgische soldaten.” Twee jaar geleden kwam Maria in contact met Jan Wouters van inloophuis Jambo op Linkeroever. Jan organiseerde een marathon sjaals breien voor de daklozen in het kraakpand van de oude politierechtbank. Maria was meteen enthousiast en is nooit gestopt met breien voor het goede doel. Maria weet niet hoeveel sjaals ze al gebreid heeft voor de daklozen, maar het moeten er meer dan driehonderd zijn. “Ik werk ongeveer twee dagen aan een sjaal. Vroeger ging dat sneller, maar nu moet ik het van mijn dokter rustiger aan doen. Ik maak ongeveer drie sjaals per week en dat al twee jaar lang. Mijn kleinzoon komt me af en toe wol brengen en ik krijg ook overschotten van kennissen. Ik heb nooit geld gevraagd voor wat ik maak. Ik doe het gewoon om mezelf bezig te houden en tegelijk help ik er anderen mee. Het is dus een win-winsituatie. Soms denk ik aan de persoon die mijn sjaal zal dragen. Dat geeft me een goed gevoel.” Op donderdag komen een enkele vrouwen uit de buurt bij Maria om er te breien en te naaien aan hun eigen stukken. “Dan praten we wat bij. Het is leuk om wat gezelschap te hebben.” Het verbandje rond haar linkerduim verraadt dat Maria niet van ophouden weet. “Voor ik begin te breien, tape ik mijn duim in. Door de breinaalden is mijn nagel heel gevoelig geworden. Dankzij het verband is het iets beter.” Alleen voor het televisieprogramma De Dingen Des Levens legt Maria in de namiddag de breinaalden even opzij. Daarna kijkt ze naar Het Journaal en naar Familie. “Het gebeurt weleens dat ik zelfs tijdens Familie opnieuw begin te breien. En voor het slapengaan neem ik mijn wol er ook nog heel even bij. Dat kan ik echt niet laten.”