Vlaams geld voor Turkse moskeeën?

Moet Vlaanderen de subsidies stopzetten voor de dertien erkende moskeeën bij ons die rechtstreeks onder controle staan van de regering in Ankara? Die vraag werpt Sven De Spiegeleer, voormalig raadgever van Vlaams minister Marino Keulen, in eigen naam op in een opiniebijdrage in De Standaard.

Hij gooit daarmee niet zomaar wat olie op het vuur. De vraag is pertinent. Er zijn in ons land zo’n 380 moskeeën, waaronder 140 Turkse. De helft daarvan ressorteert onder de Diyanet, het Turkse Directoraat voor Religieuze Zaken. Volgens de Nederlandse islamoloog Nico Landman van de Universiteit Utrecht loopt er “een directe hiërarchische lijn” vanuit de moskeeën naar deze overheidsinstelling en is er een scherpe controle. De imams worden tijdelijk vanuit Turkije naar hier gedetacheerd en ze worden door de Diyanet benoemd en betaald. Het lijdt geen twijfel dat president Erdogan de moskeeën als steunpilaren van zijn regime ziet.

Van alle Belgische moskeeën zijn er tot op heden nog maar 28 erkend en dertien daarvan zijn de Diyanetinstellingen. Zij ontvingen vorig jaar 504.677 euro subsidie.

Dat roept vragen op nu duidelijk is dat het verscheurende Turkse binnenlandse conflict naar hier wordt gehaald door een deel van de Belgisch-Turkse gemeenschap. Het is denkbaar dat de imams hierin een rol gaan spelen en het conflict aanwakkeren of op zijn minst bestendigen.

Vlaams minister-president Geert Bourgeois (N-VA) heeft het importeren van de spanningen in Turkije al scherp veroordeeld en hij heeft de Turkse ambassade op het matje geroepen toen die zich meende te mogen moeien met de relatie tussen de autoriteiten hier en de Gülenbeweging. Kan er dan Vlaams geld gaan naar moskeeën die Erdogan kennelijk als onderdelen ziet van zijn propagandamachine?

Op zijn minst is er meer dialoog nodig met de vertegenwoordigers van de Turkse gemeenschap en van de moskeeën. Vlaams minister Liesbeth Homans (N-VA) wijst erop dat de Staatsveiligheid de moskeeën opvolgt, maar het gaat hier om een omvattender gegeven dan puur veiligheid. Het gaat om onze cultuur van samenleven, verdraagzaamheid en transparantie. Het kan niet de bedoeling zijn dat wat in Turkije brandt, hier onderhuids blijft smeulen.

Het gaat ook om integratie of, in dit geval, het ontbreken daarvan. Het moskeeënverhaal toont opnieuw hoe de Turkse gemeenschap soms meer gericht is op Turkije dan op het land waar ze woont en werkt.