Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Flandria voelt een beetje als thuiskomen”
Hermen De Haan herbeleeft jeugdherinneringen met eigen gezin
De Flandriatochtjes die Nederlander Hermen De Haan met zijn vader maakte, horen bij zijn mooiste herinneringen. Hij komt nog één keer terug, om zijn gevoelens met zijn kinderen te delen, nu hij zelf papa is.
Het is een emotionele Hermen De Haan die vanop het dek van de Flandria de haven in zich opneemt, alsof hij geen seconde wil missen van wat er gebeurt. “Wat doet het goed om hier terug te zijn”, is zijn eerste reactie. Hij herbeleeft een belangrijk stuk van zijn jeugd, in het gezelschap van zijn echtgenote Janet en de kinderen Amelie, Aert en Mariët. “Ik ben geboren in het Nederlandse Zwijndrecht, tegen Rotterdam. Mijn vader is er helaas niet meer maar hij heeft veel gevaren. We kwamen regelmatig samen naar Antwerpen. Voor het goede eten, het goede leven maar vooral om samen van de haven te genieten. Zo’n trip met de Flandria maakten we heel vaak samen.”
“Inmiddels ben ik zelf vader van drie kinderen. Vandaag komen we naar Antwerpen omdat ik mijn kinderen wil meegeven hoe uniek dit is. Ik geniet hier met volle teugen van. Je proeft de dynamiek van de haven vanop de eerste rij”, zegt Hermen. “De schepen die van overal in de wereld naar Antwerpen komen, de grote bedrijvigheid, zelfs de geuren. Mijn vader was zeeman en tijdens onze Antwerpse tochten wist hij alles te vertellen over de haven. Hij was mijn ideale gids. Voor mij is het een stukje nostalgie om hier nu op het dek te staan en alles te herbeleven. Dat klinkt heel emotioneel maar dat is het ook wel. Ik woon intussen niet meer in de buurt van een haven maar op de Veluwe. Een en al bos. Heel mooi en geweldig om te wonen maar er is geen water in de buurt. Het voelt dan ook een beetje als thuiskomen om terug aan boord van Flandria te zijn.”
Haven ontdekken
Dat de Flandria in november opgedoekt wordt, komt bij Hermen als een grote verrassing. “Ik doe af en toe een rondvaart in de Rotterdamse haven. Dat is een groot succes, met boten die afgelopen vol zitten. Onbegrijpelijk dat dit in Antwerpen niet het geval is want de haven beleven vanaf de waterkant is uniek. Het is ook zowat de enige manier geworden om de haven nog te zien. Met mijn vader reden we vroeger ook de haven in met de auto, we konden zomaar de verschillende terreinen op rijden. Maar dat is nu allemaal niet meer mogelijk.”
De tocht is intussen bijna voorbij maar dat betekent niet het einde van het dagje Antwerpen. “Het is vandaag echt een trip down memo
ry lane. Ik doe precies wat ik met mijn vader ook deed. Na de tocht met de Flandria trekken we met z’n allen naar de Suikerrui want daar gingen we altijd mosselen eten”, glundert Hermen, terwijl hij nog even alleen op het bovendek staat, om alleen te zijn met zijn herinneringen.
Het maakt de trip ook voor Janet en de kinderen heel bijzonder. “Hermen vertelt vaak verhalen over vroeger en nu beleven we het zelf en krijgen we te zien wat hij bedoelde. Voortaan luisteren we dus op een andere manier naar zijn verhalen”, beseft Janet. “Het voelt fijn dat hij dit, nu Flandria stopt, toch nog kon doorgeven aan zijn kinderen.”