Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Met man en macht op zoek naar overlevenden
Een aardbeving met een kracht van 6.2 op de schaal van Richter heeft in de
nacht van dinsdag op woensdag verscheidene bergdorpen vernield in de
Italiaanse regio Umbrië, op amper duizend kilometer van Antwerpen. De trieste balans: 120 doden, en tientallen
mensen zijn nog altijd vermist.
In het Italiaanse bergdorp Amatrice staat geen huis meer overeind. Alleen de kerktoren heeft de zware aardbeving overleefd. Gevolg: amper te beschrijven scènes van huilende bewoners en huilende hulpverleners. De aardbeving heeft intussen al 120 slachtoffers geëist. Gisteravond laat werd in Amatrice, een van de getroffen dorpen, officieus al bewoner nummer 70 vanonder het puin gehaald. Bewoners schoten een zoveelste schietgebedje. “Alleen een mirakel kan de rest nog redden.”
De 60-jarige Paulo, volledig onder het stof, schudt het hoofd en kijkt naar de plek waar ooit zijn zelfgebouwd huis stond. Paolo laat zijn tranen de vrije loop en moet ondersteund worden door een oudere man van Croce Italia, de variant van ons Rode Kruis. Twee handen naar beneden gericht maken duidelijk dat er nog twee kleinkinderen onder het puin liggen. Dinsdagavond kwamen ze logeren. Ze lagen samen in een kamer.
Hopen tegen beter weten in
Wat verder staat een van zijn zonen, Marco, omringd door diens vriendin, eveneens te huilen. Op van verdriet. Het is wachten op een mirakel. De hulpverleners wil- len wel helpen, maar kunnen niet. Het is te gevaarlijk, de kans op helemaal instorten is te groot. Eerst moet de bulldozer voorzichtig tewerkgaan. “We moeten blijven proberen”, zegt Marco, terwijl een hulpverlener van de lokale Civiele Bescherming hem een schouderklop geeft. Hij zegt het tegen beter weten in, want de twee jonge fami-
SERGIO PIROZZI
Burgemeester Amatrice “Wie niet meteen zijn huis uit vluchtte, had geen kans.”
lieleden liggen al bijna 18 uur onder het puin.
Samen zoeken, samen bidden
De tragische scène vat de totale wanhoop van Amatrice samen. Het is samen zoeken, samen wachten, samen bidden om nog een overlevende te vinden.
Wat verder zit Gino, een wat ou- dere hulpverlener van Croce Italia, te bekomen op een bank. Ook hij schudt het hoofd na een paniekerige nacht en een dag in de brandende zon zoeken naar overlevenden. “Al dertig jaar zit ik in de hulpverlening. Wat hier in Amatrice is gebeurd, zo verwoestend, dat heb ik nooit gezien. Ook in L’Aquila 9 jaar geleden niet”, zegt hij over het dorp 50 kilometer verderop, in het dal, waar destijds een nog veel dodelijkere aardbeving plaatsvond.
Van de buitenwereld afgesloten
Dat het dorp diep verscholen ligt in de heuvels van Lazio, op de grens van de Abruzzen, maakte het tot gisteren beeldschoon en ongerept. Een verdoken paradijsje in de provincie Rieti, met amper 2.600 inwoners. Een plaats waar geen busladingen toeristen worden gedropt in de zomermaanden. Alleen mensen die van de natuur houden, weten het te vinden. En mensen die graag rustig rondkuieren in de enkele winkelstraten, waar Italiaanse opa’s filosoferend op het dorpsplein van het leven ge- nieten. Tot gisteren. “Amatrice is voor jaren verwoest”, zegt hulpverleenster Anna-Maria. Van alle omliggende dorpjes is het allicht het zwaarst getroffen.
Anna-Maria ging gisteren met flessen water rond om de honderden reddingswerkers te ondersteunen in hun hopeloze zoektocht. De hulpverlening kwam pas traag op gang, omdat het dorp zo afgelegen ligt. Het duurde uren voor er echt gezocht kon worden. Op de lange weg naar Amatrice was het ’s namiddags van kilometers ver een af en aan rijden van ambulances. Telkens naar L’Aquila en terug. Andere invalswegen werden hermetisch afgesloten. Zelfs vanuit Rome kwamen vrijwilligers helpen.
Elke overlevende een helm
De enige grote straat, die naam waardig, zat woensdagnamiddag volgepropt. De chaos was er amper te beschrijven. Overal Civiele Bescherming, Rode Kruis, legervoertuigen, carabinieri, brandweermannen met honden en lokale inwoners die een helm kregen en mee gingen zoeken. De hele namiddag probeerden de jongeren van het dorp mee te ruimen. Anderen zaten doelloos op de grond, de wanhoop nabij. Druk bellend, op zoek naar hoopvol nieuws dat niet kwam.
Wie die straat verliet en bergafwaarts stapte, kwam in oorlogsgebied terecht. Met helikopters die aan en af vlogen en militairen die iedereen op afstand probeerden te houden en verplegers die gewonden en overleden personen op draagberries afvoerden.
Voor altijd twintig voor vijf
“Alleen de kerkklok staat nog overeind”, zei een oudere bewoonster, wijzend naar boven. De klok geeft twintig voor vijf aan. De eerste en krachtigste beving van de aarde – 6.2 op de schaal van Richter, om 3.36u dinsdagnacht – hebben de wijzers nog overleefd. De twee zware naschokken niet.
Volgens de burgemeester van het dorp, Sergio Pirozzi, zijn de meeste slachtoffers ouderen, naast een heel aantal kinderen. “Het gebeurde in het holst van de nacht. Iedereen was aan het slapen toen de eerste beving kwam. Wie niet meteen zijn huis uit vluchtte, had geen kans.”
PIETER HUYBERECHTS