Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik wil meer zijn dan een mooie snoet op tv”
Gilles ‘De Mol’ Van Bouwel (28) ruilt Brussel voor Antwerpen en begint aannieuw hoofdstuk bij Woestijnvis
Hij was De Mol, is nu te zien in Glammertime op Vier en begint op 10 oktober achter de schermen van Woestijnvis te werken. Voor Gilles Van Bouwel (28) zijn het spannende dagen. De uitgeweken Kapellenaar trok de deur als brand manager bij Unilever achter zich dicht. “Ik geef een vaste job met een goed inkomen op om in extremis mijn jeugddroom te realiseren: voor tv werken.”
Gilles Van Bouwel vertelt het met een brede glimlach als we hem ontmoeten op het Theaterplein in Antwerpen, maar toch bespeuren we ook enige nervositeit. Zijn leven staat dan ook op een keerpunt. Exact zes maanden geleden vond de finale van De Mol plaats en sindsdien nam hij in zijn privéleven enkele ingrijpende beslissingen. “Als kind wou ik regisseur worden. Ik schoof die droom aan de kant voor werkzekerheid. En nu krijg ik de kans om alsnog in ‘tv-land’ te werken. Vanaf volgende maand spoor ik elke dag naar Vilvoorde, om er achter een bureau bij Woestijnvis te zitten.”
En nog meer verandering: je woont nu in hartje Antwerpen. Gilles Van Bouwel: Klopt. Na studiegerelateerde omzwervingen in Leuven en Gent, woonde ik een tijdje in Brussel omdat het dicht bij mijn werk was. Maar ondertussen kocht ik een flat in Antwerpen, waar ik drie weken geleden ben ingetrokken na een grondige renovatie en aanslepende inrichting. Ik sleur al spullen mee van mijn vroegere kot, maar die passen dan weer niet altijd bij mijn nieuwe meubelen. Als kind woonde ik in een ruim huis en nu moet ik alles kwijtraken op 120 vierkante meter. Er is veel minder opbergruimte. Ik heb nu twee we- ken vrij om alles af te werken.
Sinds maart ben je een BV. Hoe voelt dat? Ik word wel herkend op straat, maar veel is er niet veranderd. De reacties zijn altijd positief, want de negatieve komen ze niet in mijn gezicht zeggen (lacht). Ik heb het er wel moeilijk mee om me een BV te noemen. Ik blijf dat een vies woord vinden. Het doet me denken aan enkele bekende personen die om de haverklap de boekjes willen halen. Niet omwille van een prestatie maar eerder omdat ze zelf de media opzoeken en hun privéleven willen blootleggen. En dat wil je niet? Oh nee. Ik vind dat je aandacht moet verdienen door meerwaarde te creëren. Tom Waes is een goede presentator, Natalia kan zingen als de beste. Als ik die aandacht krijg, dan liefst voor iets dat ik heb verwezenlijkt. Verwacht niet dat ik Story of Dag Allemaal zelf ga opbellen omdat ik mijn nieuwe appartement in de boekjes wil. Om dezelfde reden scherm ik ook mijn privéleven goed af. Mensen weten ondertussen dat ik een vriend heb, maar wat wij samen doen is privé. Ook als ik iets op Instagram zet, denk ik daar drie keer over na.
In aanloop naar de officiële start van je contract mag je opdraven in Glammertime. Zit die jas van reporter je gegoten? Het voelt onwennig aan. Kijk, bij De Mol ben je kandidaat in een spel en heb je geen enkele eindverantwoordelijkheid. Als reporter van Glammertime betalen ze mij om een goede reportage te dragen. Ik moet de juiste vragen stellen en leuke tv maken. Dat is heel anders. Dus jij loopt op die BVfeest
GILLES VAN BOUWEL Woestijnvis “Aandacht moet je verdienen door meerwaarde te creëren. Ik wil niet in de ‘Story’ staan omdat ik een nieuw appartement heb. Ik scherm mijn privéleven trouwens goed af. Mensen weten ondertussen al dat ik een vriend heb, maar wat wij samen doen, gaat niemand aan.” “Jammer dat ik niet kon meewerken aan het nieuwe seizoen van ‘De Mol’ door mijn opzegtermijn. Ik heb onlangs de reeks herbekeken en ik had tranen in mijn ogen. Ik koester die ervaring voor de rest van mijn leven.”
jes met een ei in je broek rond?
Ik ben niet starstruck als je dat wil zeggen. Maar je moet die mensen ook durven aanspreken. Ik merk wel dat ik dat makkelijker kan als ik een cameraploeg bij me heb. Ze kunnen dan moeilijk onbeleefd doen. Maar toch vraag ik nog steeds beleefd of ik enkele vragen mag stellen. Terwijl de regisseur vaak zegt: ‘ je moet dat niet vragen, doe het gewoon’. Maar dat is me een stap te ver. De Mol was een succes, maar driekwart van de Vlamingen heeft er niet naar gekeken en kent me niet. Succes is relatief. Ik merkte het ook in Zeg Eens Euh. Enkele panelleden kenden mij zelfs niet. Wanneer kwam de concrete vraag om bij Woestijnvis te werken? Dat duurde een tijd. Tijdens De Mol was daar geen sprake van, omdat ze je afschermen van de buitenwereld. Het was ook nooit mijn bedoeling om een job in de media over te houden aan mijn deelname aan De Mol. Toen de vraag kwam, heb ik er lang aan gedacht om binnen SBS iets te doen in een corporate functie. Dat was de evidente stap omdat ik zoiets al bij Unilever deed. Maar het creatieve spreekt me ook aan en ik wist dat ik dit aanbod over een jaar niet meer zou krijgen. Je bent jong en knap. Wilde men je niet vooral vóór de camera uitspelen? Ik zou dat gesnapt hebben. Het publiek kent me al. Mensen zouden alleen daarom al kijken. Maar als dat de enige reden was, zou mijn mediacarrière snel voorbij zijn. En ik wil hier over tien jaar nog zitten. Gelukkig wil het bedrijf dat ook. Ik heb een redacteurcontract. Glammertime is slechts een tijdelijk extraatje, met weinig risico op falen. Het kan goed zijn dat ik in de toekomst nog voor de camera sta, maar het is toch vooral de bedoeling dat ik achter de schermen meewerk aan een programma. Wat wil je daar gaan doen? Meewerken aan spelletjes of panelprogramma’s. Weetjes opzoeken voor Scheire en de Schepping, of vragen bedenken voor De Pappenheimers. En het lijkt me leuk om over enkele jaren eindredactie te doen. Human interest is minder mijn ding. Dat is voornamelijk registreren en een verhaal maken in montage, maar daar kan ik nog niks van.
Was het een optie om een tvcarrière te combineren met je job bij Unilever?
Ik heb dat in eerste instantie geprobeerd. Mijn ouders vonden dat ook de beste oplossing. Maar in de praktijk was het niet ideaal. Voor Zeg Eens Euh moest ik er vaak om 16u zijn en dan moet je al een halve dag vrijaf nemen. Als je een keuze maakt moet je er de volle honderd procent voor gaan. Anders doe je twee dingen ‘half zijn gat’ en trekt het nergens op.
Haast in elk interview praat je over je ouders die willen dat je een job met werkzekerheid kiest. Hoe reageren zij nu op dit nieuwe hoofdstuk? Ze steunen mij hoor, maar ik snap hun bekommernissen. Voor hen is dit het grote onbekende. Zij hebben altijd dezelfde werkgever gehad, hebben nooit in geldnood gezeten. Verder besef ik dat een kandidaat in een spelprogramma meestal na enkele weken al vergeten is. In dat opzicht was meedoen aan De Mol dus niet de ideale manier om een langlopende tvcarrière uit de brand te slepen. Daarom wil ik iets achter de schermen doen. Ik wil meer zijn dan enkel een mooie snoet op televisie. Ik weet wat ik kan, maar ik weet niet of ik een Tom Waes of Karen Damen ben die dat uitzonderlijke talent hebben om jaren mee te gaan op het scherm.
Je hebt geen gezin met kinderen, dus dat is al geen reden om het avontuur niet aan te gaan.
Voila, in dat opzicht is deze zet oké. Ik heb enkel een appartement gekocht en moet zien dat ik het kan afbetalen. En stel dat het faliekant mislukt, kan ik altijd terugkeren naar Unilever voor een soortgelijke job. Kijk, ik vind wat ik nu ga doen een verrijking voor mijn cv. Als ik nu de stap niet zou zetten, zou ik er voor altijd spijt van hebben.
Maar je volgde wel geen opleiding voor wat je nu gaat doen. Ik besef dat ik de eerste maanden een heel steile leercurve zal meemaken. Ik ben afgestudeerd als handelsingenieur en heb een jaar marketing gedaan. Misschien kan ik die diploma’s ook wel binnen Woestijnvis verzilveren? Ik had er al gesprekken over het snel veranderende medialandschap en hoe je daar als bedrijf het hoofd kan aan bieden. Ik vind het enorm interessant om ook daarover na te denken.
Waarom koos je voor handelsingenieur? Ik wist op mijn achttiende totaal niet welke richting het uit moest met mijn leven. Ik heb dan even getwijfeld over studies geneeskunde. Ik deed zelfs het ingangsexamen en was geslaagd. Maar toen zag ik me al voor de rest van mijn leven ergens in een boerengat huisarts zijn en dat beeld beangstigde mij enorm. Ik ging dan handelsingenieur studeren om dé grote beslissing uit te stellen. Na vijf jaar wou ik nog niet kiezen en wou ik een master in productiemanagement in Parijs gaan doen, maar ik werd niet toegelaten en Vlerick was een leuk alternatief. Ik moest verplicht naar de les en kwam in aanraking met tal van bedrijven. Zo rolde ik ook in het bedrijfsleven. Ik was zes jaar student, maar het was de leukste tijd van mijn leven. Ik had dat nodig om volwassen te worden.
Je ouders zitten in de medische sector. Hebben zij je nooit gepusht in die richting? Papa is longarts, mama kinesiste. Mijn moeder heeft toch lange tijd spijt gehad dat ik niks in die richting heb gekozen. Ook mijn grootvader had liever gehad dat ik geneeskunde zou kiezen. Tja. Je gaat meedoen aan De Slimste Mens ter Wereld. Welke ambitie heb je daar? Dezelfde als bij De Mol, ware het niet dat ik daar uiteindelijk ben gevraagd om de verrader van dienst te spelen: zorgen dat ik minstens één aflevering overleef. Ik acht het niet realistisch dat ik de finale haal. Van sport heb ik al geen kaas gegeten. Het boeit me geen moer en het is al een hele opgave om in de krant te moeten lezen wat Tom Boonen heeft gedaan. Kobe Ilsen gaf me een kinderencyclopedie. Dat lijkt onnozel, maar je hebt aan zo’n boek wel veel. Daarin staat basiskennis en dat is ideaal voor De Slimste Mens. Die vragen toch nooit heel gedetailleerde dingen.
De Mol komt terug in 2017. Wou je daar niet aan meewerken? Absoluut. Bij de productie vonden ze dat ik zinnige ideeën had. Maar de voorbereidingen zijn al volop bezig. Ik kon pas midden oktober bij Woestijnvis beginnen omdat ik nog in een opzegtermijn zat. Dat was te laat. Heel jammer. Ik heb onlangs de reeks herbekeken en ik had tranen in mijn ogen. Ik koester dat voor de rest van mijn leven.