Met dit cijferwerk rijden we ons vast

Het hele weekend lang is er door excellenties en specialisten van het meest diverse pluimage gedebatteerd en gespeculeerd over onze begroting en over het niet onaanzienlijke gat daarin. En hoe meer erover verteld wordt, hoe onduidelijker de financiële situatie van dit land er voor de gewone burger uitziet. Donderdag raakte bekend dat het begrotingstekort dubbel zo groot is als een maand eerder was becijferd, zondag kwam de minister van Begroting plots verkondigen dat er wel een buffer van 1 miljard was. Dus we zoeken ‘ maar’ 3,2 miljard. Er werd dit weekend gedebatteerd over de hervorming van de belastingen en een nieuwe verdeling van de lasten, maar niemand leek precies te weten wat die kunnen opbrengen. Er werden uiteraard bezuinigingen aangekondigd, maar enkele ministers maakten meteen duidelijk dat die niet in hun departement zouden gebeuren. En alleen Open Vld blijft volhouden dat we in 2018 naar een begrotingsevenwicht moeten. De andere partijen lijken dat te hebben opgegeven, ook weer zonder dat er duidelijk becijferd is wat het ons kan opbrengen als we dat evenwicht over twee jaar bereiken of wat het zal kosten als we het tekort nog een aantal jaren laten bestaan.

Intussen hebben onze noorderburen vorige week Prinsjesdag gevierd en kon koning Willem Alexander bekendmaken dat de regering nauwelijks nog een tekort op de begroting heeft en dat het land er beter aan toe is dan enkele jaren geleden. Nederland heeft de voorbije jaren dan ook een zeer strikt beleid gevoerd, waarbij de regering zich niet heeft beperkt tot het jaar na jaar ‘ zoeken’ van vele miljarden, maar werkte volgens een meerjarenplan, waaraan ook vakbonden en andere spelers in de samenleving meewerkten.

Is het niet hoog tijd dat we in dit land ook eens werk van maken van een plan op lange termijn? En kunnen we voor dat plan eindelijk eens vertrekken van eenduidige en degelijke prognoses? Kunnen de hoge raden allerhande, de administratie en de politiek nu eens behoorlijk samenwerken om aan die cijfers te geraken? Misrekeningen van 2 miljard kunnen we ons echt niet meer permitteren. Als we die cijfers hebben, moeten alle spelers op het sociale veld werk maken van een globaal plan op lange termijn. Daarin moeten zowel maatregelen om jobs te creëren als de kosten van de vergrijzing en het effect van belastinghervormingen worden opgenomen. Het zal moed vergen zo een plan te maken, maar het zal de burger perspectief bieden. Met het cijferwerk van de voorbije maanden en telkens weer snelle bezuinigingen om de gaten te dichten, rijden we ons hopeloos vast.