Gazet van Antwerpen Stad en Rand
De keerzijde van de medaille s
Tom Dumoulin heeft in de Nederlandse krant De Limburger zwaar uitgehaald naar Bradley Wiggins en zijn te grabbel gegooide medische gegevens. “Dit zaakje stinkt. Hij moet heel erge astma hebben, want zulke spuiten geven ze niet bij normale astma.” Heeft Dumoulin gelijk? Nee. Maar Wiggins heeft wel de perceptie tegen.
Het gebeurt zelden dat een collega zo hard uitvalt als de zilveren medaille tijdrijden van Rio 2016 dat zaterdag deed naar het 36-jarige Britse icoon. “Blijkbaar werkt die ingespoten corcitosteroïde nog lang na. Dan moet je volgens mij wekenlang uit competitie”, aldus Dumoulin. “Ik heb gezegd waarop het staat. Dat is genoeg. Van mij mogen al die attesten openbaar gemaakt worden. Zelfs al druist dat in tegen het medische geheim.”
Eerst de voorgeschiedenis: Bradley Wiggins is een van de olympische sporters wiens toegelaten therapeutische voorschriften (TUE’s) werden gehackt bij het Wereld-Antidopingagentschap en vervolgens openbaar gemaakt. Daarin staat dat hij aan de vooravond van de Tour in 2011 en 2012 en de Giro in 2013 intraveneus – met een injectie – het geneesmiddel triamcinolon (een corticosteroïde) mocht gebruiken om zijn ademhaling te normaliseren.
Wettelijk, maar perceptie tegen
Is dat fout? Neen, want die behandeling werd telkens goedgekeurd door de UCIdokters. Maar hij heeft wél de perceptie tegen in een land waar alles zwart-wit is. Onder meer David Millar, Michael Rasmussen en Jörg Jaksche lieten al hardop hun afkeur horen. De Duitser beschuldigt Wiggins’ voormalige ploeg Team Sky van hypocrisie en zegt dat de manier waarop de Brit het geneesmiddel gebruikte, in niets verschilt van hoe het aangewend werd in de donkerste dagen van het wielrennen.
Eerst reageerde Wiggins helemaal niet. Omdat de stormschade groter en groter werd, verdedigde hij zich gistermorgen voor het eerst op de Sunday’s Andrew Marr Show on BBC 1. Dat was niet de jolige Wiggo die altijd wel in is voor een kwinkslag. Dat was een zevenvoudige olympische medaillist die zijn woorden goed wikte en woog. “Ik ben al mijn leven lang een astmalijder. Het was niet de bedoeling onfaire winst te boeken. Dat werd me voorgeschreven om allergieën en ademhalingsproblemen te bestrijden.”
De eerste Britse Tourwinnaar ooit klonk sereen. Zijn toenmalige teamarts Freeman handelde binnen de regels van de wet. “Op zijn vraag trok ik naar een specialist die zei dat we iets konden doen om het probleem te genezen, maar dat je wel toelating moest hebben van de wereldwielerbond (UCI). Meer is er niet aan de hand.”
Waarom dan die rel rond Wiggins? En niet rond bijvoorbeeld Chris Froome van wie ook de TUE’s uitlekten? Omdat Wiggins in zijn boek My Time liet optekenen dat “naalden volledig taboe zijn in de Britse wielercultuur”. En precies voor zo’n injectie moest hij zich nu verdedigen. “Niemand vroeg me ooit: heb je ooit een spuit gehad door een dokter om iets te behandelen? In die periode van het boek waren al die vragen over naalden vooral doping¬gerelateerd. Bij mij ging het er niet om een onfair voordeel te boeken.”
Eén zaak is duidelijk: Wiggins zit verveeld met deze keerzijde van de medailles.