Twee begrotingen, twee verhalen

Twee dagen na elkaar kunt u hier een commentaar op de begroting lezen. In de krant van gisteren ging het over de absolute miserie waarin de federale overheid verzeild is geraakt, vandaag hebben we het over de sluitende begroting en de resem investeringen die de Vlaamse regering kan voorleggen. Uiteraard verheugen we ons over die gunstige cijfers, maar het contrast tussen het nieuws van vandaag en dat van gisteren is te groot om een vreugdedans in te zetten. En de cijfers die we vandaag publiceren over het aantal kinderen dat in kansarmoede (blz. 6) geboren wordt, stemmen ook niet meteen tot blijdschap.

Vlaams minister-president Geert Bourgeois zegt in zijn Septemberverklaring dat hij niet zelfgenoegzaam wil overkomen, maar wie de verklaring leest, bespeurt in elke regel op zijn minst een zeer grote tevredenheid over eigen kunnen. Bourgeois zegt in twee zinnen dat zijn regering moeilijke beslissingen heeft moeten nemen en inspanningen heeft gevraagd, maar gaat vervolgens over tot een grote goednieuwsshow.

Hier en daar gaat hij daarbij nogal kort door de bocht. Bijvoorbeeld als hij trots aankondigt dat er 2 miljard euro wordt geïnvesteerd in de Brusselse ring en 3,5 miljard in de Antwerpse Oosterweelverbinding. Hij vergeet gemakshalve dat dat laatste bedrag helemaal niet in de begroting is opgenomen. Zoals hij ook vergeet dat bij de hervorming van de kinderbijslag armere gezinnen wel degelijk te lijden hebben gehad onder het overslaan van de indexaanpassing in 2015. En dat een op de drie ziekenhuizen in Vlaanderen in de rode cijfers zit.

Maar toegegeven, de Vlaamse regering heeft haar boekhouding veel beter op orde dan de federale. In Vlaanderen vertrekken de excellenties van een eenduidige prognose en is er geen put die om de twee dagen van diepte verandert. Bovendien zijn er belangrijke en noodzakelijke investeringen, onder andere in onderwijs, welzijn en mobiliteit, die een wissel op de toekomst vormen. En uiteraard moet een minister-president ambitieus zijn. Vlaanderen doet het economisch lang niet slecht en dat mag worden gezegd.

Maar ook de Vlamingen leven nog altijd in België. Vanaf vandaag volgen we weer met argwaan het cijferwerk van de federale ministers. Het kan nog zo goed gaan in Vlaanderen; de kosten voor onze veiligheid, voor justitie en de sociale zekerheid moeten worden betaald. Die twee totaal verschillende begrotingen tonen aan dat het met de organisatie van dit land toch nog niet helemaal snor zit. En de communautaire discussies van de voorbije week hebben bewezen dat het een helse klus wordt om daar iets aan te veranderen.