STAGE IN SAN PEDRO DEL PINATAR

WaaslandBeveren Julian Michel heeft nog 6 à 8 weken te gaan

Seizoen voorbij: dat was begin november het harde verdict voor Floriano Vanzo op dat moment goed bezig, zelfs Belgisch belofteinternational. Maar de 22jarige flankspeler van WaaslandBeveren is een taaie. Na enkele moeilijke weken werkt hij op stage in Spanje keihard aan zijn comeback. “Ze moeten me soms kalmeren.”

Na een luchtduel op training kwam hij slecht neer en het was gebeurd. Floriano Vanzo liep een scheur op in de voorste kruisband van zijn rechterknie, en na dertien matchen zat zijn seizoen er al op. Pijnlijk voor Waasland-Beveren, maar vooral voor de 22-jarige flankspeler zelf. Twee maanden na datum, op stage in Spanje, blikt hij terug.

“De timing van zo’n blessure is altijd slecht, maar ik vond ze echt dramatisch”, vertelt Vanzo. “Ik speelde veel, voelde me goed, mocht voor het eerst meedoen met de Belgische beloften, en we hadden net Anderlecht geklopt. Maar plots was alles voorbij. Dat was erg zwaar om dragen. Zeker omdat het de eerste grote blessure in mijn carrière was.”

“Voor het eerst moest ik ook worden geopereerd. En na die operatie lag ik twee weken plat in de zetel, want ik mocht vooral niet te veel bewegen. Gelukkig was mijn vriendin er om voor mij te zorgen, en Buatu ( kwam af en toe ook eens langs. Maar het was mentaal toch moeilijk. Ik was blij toen de revalidatie echt kon beginnen.”

bam:

op stage zijn kamergenoot, red.)

Intussen zit Vanzo in week zes na zijn operatie. In de Pinatar Arena werkt hij keihard aan zijn comeback. Hij werkt zich in het zweet op de fiets en op de crosstrainer, doet core, squats, werkt aan zijn bovenlichaam, noem maar op. Tot vier à vijf uur per dag.

“Ik voel mezelf elke dag progressie maken”, zegt hij. “Buigen, strekken, wandelen: alles gaat steeds vlotter. Ik begin ook de beenspieren die ik kwijt ben geraakt door stil te liggen, te recupereren. De omstandigheden hier zijn dan ook super. Ik krijg ook veel steun van Leen ( en Thomas ( onze kinesisten, en Julian ( en ik proberen elkaar op te peppen.”

Steun van ploegmaats is nu eenmaal enorm belangrijk. Wat dat betreft heeft Vanzo niets te klagen. In de thuismatch tegen Kortrijk, midden november, droegen de spelers zelfs een shirt met daarop ‘ Courage Floriano’ toen ze het veld opkwamen. “Ik wist van niks. ( Ik zat op de tribune en dan zag ik plots die truitjes... Toen Buatu tegen STVV scoorde, toonde hij ook het shirtje met mijn naam en nummer dat hij onderaan had. Schitterend allemaal. Het is soms frustrerend als ik hen allemaal samen op het veld zie trainen. Maar ik mocht deze week al eens langs de zijlijn mijn oefeningen doen. Dat motiveert enorm.”

De Jonghe, red.), Michel, red.)

grijnst)

glimlacht)

grijnst)

Van Damme,

glimlacht)

red.)

Al heeft Vanzo eigenlijk niet veel motivatie nodig. “Ik ben iemand die altijd tot het uiterste gaat. Soms moeten de kine’s me zelfs kalmeren, omdat ik te veel wil. ( Ik besef ook wel dat ik niet te veel krachttraining mag doen, omdat ik sowieso al vrij gespierd ben. Anders gaat dat ten koste van mijn mobiliteit en flexibiliteit. Af en toe rusten is ook noodzakelijk. Straks gaan we een potje golfen - ikzelf natuurlijk niet, maar ik ga mee om me wat te ontspannen en te lachen. En nadien staat er een quiz op het programma. Dan kan ik mijn hersenen nog eens testen, dat is óók belangrijk, hè.” (

De weg is nog lang. Pas drie maanden na de operatie kan hij beginnen lopen, pas na zes maanden zou hij speelklaar zijn. Dat beseft Vanzo ook wel. “Ik leg mezelf niet te veel druk op. Als ik in de laatste match van het seizoen nog vijf minuten kan meedoen: waarom niet? Maar ik mik op volgend seizoen. In de voorbereiding wil ik er weer helemaal staan.”

Met Julian Michel is er nog een belangrijke pion van Waasland-Beveren aan het revalideren. De 24-jarige middenvelder liep in de laatste match tegen Lokeren een breukje op in zijn rechterkuitbeen. Samen met Vanzo werkt hij hard in de fitness, en hij zat al geregeld in het zwembad van de Pinatar Arena, omdat zijn gewicht dan ontlast wordt. Sinds dinsdag kan hij ook weer pijnvrij stappen. “Ik kwam naar hier met twee krukken, dan schakelde ik over op één, en nu wandel ik zonder. Nog niet perfect, maar ik merk zeker progressie”, vertelt Michel, tussen twee wedstrijdjes FIFA tegen kamergenoot Camacho.

“Ik weet wat het is om te moeten terugknokken, vorig seizoen bij Moeskroen lag ik er al eens tweeënhalve maand tussenuit. Tot nu toe had ik wel vooral spierblessures, dit is iets anders. Maar dat komt wel goed. Ik ben blij dat ik mee op stage kon, naar de zon, dat is goed voor de moraal. Camacho kloppen met FIFA is dat ook.”

(